А вы могли бы?

Я сразу смазал карту будня,
плеснувши краску из стакана;
я показал на блюде студня
косые скулы океана.
На чешуе жестяной рыбы
прочел я зовы новых губ.
А вы
ноктюрн сыграть
могли бы
на флейте водосточных труб?


En kunt ook u?

Ik smeerde van het daaglijks leven
een kaart in kleur van meet af aan
en toonde in aspic de scheve
gelaatschoek van de ocean.
Ik zag de roep van jonge kelen
in blikken shubben als the grijp.
En kunt
ook u
een nachtlied spelen
al fluitend op een regenpijp?



А все-таки

Улица провалилась, как нос сифилитика.
Река - сладострастье, растекшееся в слюни.
Отбросив белье до последнего листика,
сады похабно развалились в июне.

Я вышел на площадь,
выжженный квартал
надел на голову, как рыжий парик.
Людям страшно - у меня изо рта
шевелит ногами непрожеванный крик.

Но меня не осудят, но меня не облают,
как пророку, цветами устелят мне след.
Все эти, провалившиеся носами, знают:
я - ваш поэт.

Как трактир, мне страшен ваш страшный суд!
Меня одного сквозь горящие здания
проститутки, как святыню, на руках понесут
и покажут богу в свое оправдание.

И бог заплачет над моею книжкой!
Не слова - судороги, слипшиеся комом;
и побежит по небу с моими стихами под мышкой
и будет, задыхаясь, читать их своим знакомым.


En toch

Als een syfilisneus zo kalfde de straat in.
De rivier - een sloot ontucht tot slijm saamgesnoten.
Met hun baadje uit tot het allerlaatst blaadje
kroelden junituinen in hun schunnige blootje.

Het plein op ging ik,
en een verzengde stadswijk wond ik
om mijn hoofd als toupet, roodheet.
Ontzet keek men toe - uit mijn mond hing
half opgekauwd, een spartelpoetende kreet.

Toch word ik niet geoordeeld, niet uitgekreten.
Op mijn spoor strooit men bloemen als voor een profeet.
Als die lui met hun syfilisneuzen toch weten:
ik ben uw poёet.

Mijn laatste zorg zal wel uw laatste oordeel zijn!
Mij, en mij alleen zal een processie hoeren
dwars door de stad, dat brandende bordeel, als schrijn
tot God voor hun rechtvaardiging meevoeren.

En huilen dat God straks over mijn boek zal!
Geen woorden zijn't - een bundel kramp die krimpt;
en de hemel afrennen met mijn verzen onder de oksel
en, hijgend, ze voorlezen aan zijn kennissenkring.