[52x416]
Rævissa! Ja! Ja, ég búeða í húsum rævissas för býrðadågus huns åt fésta. Þáð er ett kånstic situasjón, åt komma hjemmu fremfråus einnu åru eft skylðuns processu, ách åt æen innlæmnarsk åt drömma (í kökkeinu þér, trúlic sægt) - en þáð alla væs ein glæðras béttissa stór til míg. Ökkru möðru og föðru huns væs einu hénundranða prætte, enþá einlic lille þánværenða væs egenþlic konversasjónu víð åringara. Þáð væs stór sköjein ách mjok åt ðrenkka. Ég væs 3eúndrað. Ég æen nú kan enki explikera nöjeinu mínum og glæðjeinu. "Enki 3etögnu inkein háf", svarað mör, "hvá vilan gå áfram ykkur afsénðar, ðú ær vilkomma" ... Håpar míg, þámu skall löfar. Þakka öllu þému!
Doch inke míg glædjar kælðenning (fast sjálffællað ökkru í milli) og ách bristein möjliþas åt ventilæra þýngum mångælic, en sjálffællað ég förstå öllu, þá víð tíðeinsflökku skal ég dráyya brauta ívég... en mödri huns hjöramk ein sáða tvivels, nårværanða ég omhryng þáð språkkað. Ég, eftir þessu åbeningeinu og nåttu þynka blevð om nåyeinu öddu... En, ég háfa åt hammara þáð öllu, åðarvég finða kan ég mígsjålfu víð lössum ách léfu 3ebrakt - er lilla þáðu enki háfa sæð ég allereða?
Hví þá érlic tíða hapnar, eft þáum göðum stoltaþum ég skríva dylic såmeinnu textsnittum? Ég spittað.