Tildrár uppmærksamaþa sakuppgiftein åt ein stór grund inn í kommunikatjon milli månðu ær inkeþing en skenheliþa - ein klár exempel ær allt ðritt sem håppnað við ein ný Krýngu våtnu... Þeßar manðar sem háf værð seyyande sem viljan tróþa í fejsu og neer viljan skjota upp, når néðask førklár óførstanðingaru, føravisað háfan ígen, þáð þær enki slump til å gegléva þém. Dayyslyna visað meg allu sinu skønu í allu stórelsu. Ístøðu informera, ónlengt við Leeþa (kvém eg háf séð einu goðu strakku, féling mín), þé akkumulerað ónðu og ... í enða eg ær fjanð, eg krænkar þému kallande trykkærer...

Hunn ær í poziþífu, og þæraf mín vilja åt kenna tróþa finnask ein krænk. Háf eg þynkað: зenág af meg; en nej, kontinuerað háf sambånðu þémvíð. Hovnarr eg, kváð mér vil eg gjø einu sámu félu? Þær fimm: foßtræ, dayybessjaslyna, leeþaskuns, síhimlahynða, víð tyskaskøka, þé æran enki førtjæning væra vinnum af ðín. Og ðú, S.O.L., ær зesorзelik... Heh, "en låvamanðar kví?" Þeßar åfskumar? Forlát þém, forlát, åðarlik skallst løsa tænkesæþa ... Judagúðs skurkar! Hatt! «Ingen stillhet inter hat vi hadde rett vi kommt til helvete». Þa, drán 3é til hælvaþa!