Ein igen tíð sér eg það allu harðningu róð ær og til hjér-nú stár í þeßa ræva, sem oppsés sjálvi lika fjánd. Oppsénde sjálvi lika venn og gælskaðar, hah! Nej, vittað eg hár það på tíðar þeßa úlva dvelja í milli oß, eg vil háfa problemum großum. Róð hatraþas til Sjél-Húsas vær enki Dayy (jæja, kvorfor?), en igen og återigen Sol-í-Himmal. Fokk. Eg trøð allereða å språka þeßu órðu.
Til lýs opp kvað hár støðu nú í milli vennri min hafðe eg résta bókstávar til Dayy víð allum þynkum mins, sem bårnað reaksjón forstændeslik. En nú, forstánde minsjálv allu, ne kenn eg balantsera min gefáring. Återigen minðas meg þáð: http://www.liveinternet.ru/journal_editpost.php?jpostid=32302091&journalid=811756 ...
Og kvað? Ú-til hun søkka vil til seg ein ný gælkaðaru, skal hun svarþa hålðeningi milli oß? Åðar kvervég? En eg vil enki hun til gå út fråm vår ring, hun når ær logn, ær góð og glæðjande.
En igen og igen ein og sám rott... Ónfinnask og døðar, ónfinnask og døðar, på til ne kjør skivera af ónd!