Återigen tíður þessur inn arkænnkørttas "Gælskåður" hærðenings oppsés. Lika rejttinguþe: Liliþ ær í stæðu yærnelik trú þá, hánde opptræduþe værst sem eg háf þynkað. Inke sér eg þér Sjál af Hús þessam steppum í, sem måsta væra - ær åðra, gælskaða þá minn, eller ær enkel "ego" tvøyrum brakkaðusk en moð åðar.

Og frånvífa andrað bikka fram igen í þessa rævisa, því eg alskande háf.

Nú, enkel må eg wyrka ne ný kattsakon'alskarera með, næðer ræva víð, inke forstå hvá og hverrvøggum går með båda steppur. Enskande båda eg ryððað alskam fyllik. Í enda endums.

Og þáð ær 451 til nú. Å háfa fokkað moð einu månnu halvnåttkverendi eg þynka nú sem sæksi til meg nú ær inke það nædað eg háf gesén langu tíðu. Ne eg vil nú ceremonialgaldraskáp, næðer seiða, næðer alla þessa "stórgjåringa", í vøggu eg gesén gefór. En kann inke seyya eg sem ne vil háfa bårnu, lika seyyande háf eg gefór. Eg næd ein stór Føniksmæssgaldru, til gåppu ubergå inn í síðan sjel min. Og sésk åt Sjel næd einu einlik vøggu núfór, løssa for geglév eg allareða í styrk min til fylla Gælskaðars vérk rekt nú...

Háð seyyað þá eg inke geglév minnu håfðu ørðu æðer! Inke! Órð inkein kann rejtt hér væra!