Ei vænna min omtallað havðe åt ein språk sem eg oppfinnað hjér ær skøn gansjelik.

Það yærna gledlik vær til meg.

En fræggað hun mening delu ok kvórfor eg skrivar í þessa túnga... Håppar eg åt þær idjotismar mi ær þáð inke... En ne vil eg bedja gefrielse! Í alltíðu eg enskar eg vol bedja inke þáð!

Eg elskar ðég, steppa! Ja, elskar, en ðú kænnar min hålðening það órðum til.