Dág februars tweggfjor vær, í stedu håppu minu å hár ein leiking glædjande, ein dritt fullstændik, ok endað gansje raskskarplik. Þessa bikka kallaðask Tinedell haðe sin grimamuþ þá slyttað, þáð voll inke seyya to órður til hjalpa meg í situasjon åvensliprik. Bikka, nej ær først tíð eg seyyer það.

Lika seyð gefór, gegravað sverd min þér. Gegravað alþó alt þessur møður, hverjum tynkað eg vænnu. Ok for grund allu þær situasjon - þá dørt Dabu, ðamnað hann blí, ok sin órðu, ok "hjalp" konas min, eg hað å drakka frá þér.

Dyster, ensome, ðamnað, dørtað ok foraðein ennik slump til gekvitta min trykk.

Blí ðamnað, alt það Oß, með sin Sød, Gob (grund for alla þær håpning), ok føkkið frånkona Kella. Hynda føkkið. Ðú forlatað órður frá Kniyg tohundratwegg, III hødru frá...

Eg enska eg voll gjora þá, åt ðú skalla blí sammar varg í milli vænnu þinnu, lika með ðín hjalp eg snusk í milli Oß!

Ðú, hynda, ær rott í þess verolt!