Sittende vær hann í sinn slæpvågnum ok følenðask ensåm. Ok vindinn frá vyndlyk grævað þessar følelsru.

Hann leikað veð megstelskað leku sinnu, steppu, hví kallað hann Ka-tka, reitt það, av to hnigrum. En þar vær kalt ok nehví værað í inrym. Hann oppstæð av tørir í sinnu øyne, følendask løs hjalpu. Og hann gråtað í allu stæmmu sinnu, kallande møri. "Mår!, må!", "kvarr ær ðú" tynkað hann, en kænn inke hann å sprakka þá goð þessi åru sinu. Sin leka, Ka-tka, ær ein þink ævik til hins, en hann gjørað brakkaði edru leku, hun brakkaðask foraðein enkvær skelliði grunds.

Ok hann gråtað. Ok grå blivið veroltu hins rundt. Ok Måna vær grå ok angellir kallaðu måna Graa, það ær "grå", kví vær verolt í þessa tiðhør.

Ok tynkiðusk stræki þess åt þá vil langtask eviylik. En, í endende, kommað mår sin ok greipað på hånu, ok afslutaðu vyndlyk ok það vind drekk bort, ok ónfor hin veð drekk bort tømyet af grå nætti ok gråttum í ensåmuþe. Stamma mårs lugnað bårnum drømmir neðfør, ok verolt blivið still ok varm, í hændu mårs, ok hun, havðu markað ein leka brakt, skiftað það til ein nú, for hynn bærni å forlat þessu skrekkum sorgum veð.

Ok vær þér fríð. Ok mår smilað, ok Måna tokkuð gubbuttryk mårs. Ok vær fríð.