Хвала шапке

Піздатая ўсё-ткі вешч – шапка! Гэта цібе ні хухры-мухры. Карочэ, ахуенна палезны аб’ект.
Асабіста ў міня іх восем. Вы спросіце: нахуя восем? Гаўно–вапрос – шоб ні дула. Тока підары шапак ня носюць. А я ні підар. Хаця і імею шапку-підарку. Гэта мой любімы фасон.
Я ваабшчэ ахуенны франт. Нашу тока фірму.
Пра шапкі шмат пісалі. І Гогаль пісаў, і пагаворкі есьць. Напрымер, шапка – ўсяму галава.
Шапку ні толька на галаве носюць. Чым гандон табе ні шапка? І чым табе шапка ні гандон? І хую цёпла, і бабы сытыя.
А бабы шапку ні носюць. Ані іё прэзіраюць. Іхныя голавы тока для хустак. Але хустка – ні шапка. Тока ж ім да пізды. Бо тупыя. Ні чытаюць Гогаля. Ні знаюць пагаворак.
Шапка зашчышчае маі мазгі. Какавых у міня німа. А таксама вухі. Какавыя есьць. Прычом оба.
Мазгоў німа, так. Але Гогаля я чытаў. І пагаворкі знаю. А бабы ні чыталі. І носюць хусткі. А я нашу шапку.
З мацір’яла я аддаю прэдпач’ценье шоўку. Ён ні раздражае кожу. І прыемны на ошчуп. Войлак тожэ піздаты. Але з яво шляпы робяць. А шляпа – ні шапка. Эта хіба што пошлая пародзія. Такі юмар міня бесіць. Тое ж самае з будзёнаўкамі і картузамі. Плюс панамкі і чэпчыкі. Галава – эта ні ігрушка. Нехуй на іё гаўно надзіваць. Цыліндры і кацілкі тожэ для підараў. А я ні підар. Я шапку нашу.
Усім шапкам нужна гігіена: ні кідаць іх у гразь, ні абблёўваць, ні ламаць. Хаця я іё (гігіену) ні саблюдаю. У шапке сплю, у шапке ем. Ябуся тожэ ў шапке. У сарцір хажу ў ёй жэ. Эта міня сільна агарчае. У міня ўсе шапкі засраныя. Усе-прыўсе. Я ізрэдка здаю іх у прачэшную.
Але вышшы шык – паласатая. Вязаная. І з надпісам СПОРТ. А на макушке – валасаты бубон. Але такой у міня січас німа. Была када-та ў дзецтве. Але я іё праібаў дзе-та. Ціперыча гэткай шапкі – ні ў адным унівірмагу. Хуй-наны. Пацерана наўсігда іскуства іх пашыва.
Прэдзел маіх мічтаній – шапка Манамаха. Але гаварат, што ана ахуенна ціжолая. Ні ўсім ана нравіца. Такоў уж мой густ. На шапкі і цьвет таварышчаў нет.
Міхавыя шапкі патрабуюць жэртв. І жэртвы есьць. Асобінна ў мірэ жывотных. Ані пахожыя на парык. Але гэта ні парык. Гэта такі від шапкі. Па красаце ж ані ўродлівыя.
Усё, заібала міня пра іх пісаць. Пра іх ні пісаць, іх насіць нада.
Гіроем можаш ты ні быць,
Но шапку ты насіць абязан.
Гэта сказаў нейкі паэт. Бо шапка – натура паэцічэская.
А вапшчэ нада знаць. Ні шапка красіць чалавека. А чалавек – шапку.

(с) Пистончик

п.с.

Саша , я не сдержалась))))