Ірынка Лобан (на пачатку навучання – Грумандзь... Ніяк не прывыкну) – дзяўчынка з сонечнай усмешкай, акторка, паэтка.

 Нарадзілася 29 верасня ў слаўным горадзе з цудоўнымі людзьмі – у Наваполацку. Аднак сваёй малой радзімай лічыць Полацк. Тут яе душа, тут яе натхненне. Можна шмат сказаць пра гэту адораную, працавітую, сціплую дзяўчыну з божай іскрай. Аднак лепш за яе гавораць яе вершы.

                     ***

Вершы ад сэрца – вечная справа.

Талент у рукі – пісаць і пісаць.

Рыфмы складаць, напэўна, - забава –

Гэтыя вершы не хочуць чытаць.

Родная мова ў паэта, як зброя,

Слова, што з вуснаў ліецца, - ручай.

Шчасце – убачыць птушку на волі:

Раптам знікае з сэрца адчай.

Думка ірвецца ўвечары, ранкам.

Мара паэта вечна, бы сон,

Шчыра спявае ён калыханкі

Дзецям-радкам, што ўзялі ў палон.

І не спыніцца, няма перапынку,

Часам жыццё – гэта мроя нябёс.

Вершы не ведаюць час адпачынку,

Бо паэтычны – складанейшы лёс.

24.04.04