Վարար ու երկար անձրևից հետո,
Ասես հանգիստ առավ մարդկությունը,
Փռել է արևը շողերն իր այրող,
ՈՒ ջերմացնում է ավարտվող մանկությունս:
Պառկած լսում եմ լռությունը
ՈՒ փորձում եմ մի փոքր հանգիստ առնել:
Ինչքան գեղեցիկ է այն բնությունը
ՈՒր մարդ ոտք դնել դեռ չի հասցրել:
Անքնությանս պատճարն անհայտ է,
Ինչպես անհայտ են շատ բաներ կյանքում.
Թվում է արդեն այս գիշերն անհայտ է
Ինչպես անհայտ են շատ բաներ կյանքում:
Թվում է արդեն աջս գիշերն անավարտ է
Եվ ոչ ոք հիմա շուրջս չի ապրում:
Գուցե արթուն եմ են կարոտից,
Դեպի հայրենիքն եմ մտքով սլանում:
Գուցե արթուն եմ ինձ տանջող վշտից
Եվ երազներն այլևս ինձ չեն փրկում:
Իսկ գուցե մի անմար կրակ է վառվում,
Կրակ երիտասարդ ու ու անհոգ կյանքի.
Գուցե սիրտս մի բոց է այրում,
Որի իմաստը հասկանալ չի լինի...