Я и забыла, что когда-то писала на белорусском.

Нашла случайно помятый школьный листок, когда искала книгу по грамматике.

Не кидайте помидорами.

В.

Стаіш у лесвічным пралёце.

Знаёмы стан, знаёмы твар.

Зноў с цыгарэтаю ў роце,

Без усялякіх добрых мар.

Ці паматаеш пра мяне?

Маё каханне – звон крывавы,

Паперка мятая ў агне,

Разбіты гук вады з-пад крана.

Гудзіць камп’ютар ў ціхай ночы,

Байфлай ідзе па правадах.

На фотаздымку твае вочы,

Блакіт празрысты, як вада.

Аблокі больш не плачуць у небе,

У пустых пад’ездах слёз няма.

І алкаголь памёр у венах,

І скончылась мая вайна.

Ты мне не падасі рукі,

Не прапануеш цыгарэту.

Як тэлефонныя гудкі,

Як смерць пад дулам пісталета.

Кароткі позірк.

Шкло разбіта.

Здаецца, што Зямля з арбіты

Ляціць і хуценька зыходзіць,

Што ледзьве з розуму не зводзіць.

…Стаіш у лесвічным пралеце.

Усё прайшло, ты зноў адзін.

Паддаўшыся глухой дрымоце

Навек. Ты зроблены з ільдзін.

[500x335]