Ну што, вярнуўся з мітынгу... сумна, не болей за 15 тысяч чалавек...

LI 5.09.15

Начны аповед №4. Не забуду цябе
10.03.07. 0:10

Як аказалася, і пасля смерці няма спакою. Новапамерламу давялося адстаяць немалую чаргу ў вакенца “даведкі”. Людзі рухаліся марудна, у асноўным з-за таго, што ледзь не кожны другі не ведаў, з-за чаго памёр, і анёлу даводзілася ўдакладняць па базе дадзеных.
Нарэшце памерлы апынуўся насупраць запаветнага вакенца.
- Імя! – патрабавальна сказаў анёл, што знаходзіўся па той бок ад шкла.
Памерлы прадставіўся.
- Прычына смерці!
Памерлы ўзрадаваўся, што ў адрознасці ад большасці ведае, як памёр, і амаль не з гонарам вымавіў:
- Самагубства.
- Дакладней! – папрасіў анёл пасля некаторай паўзы.
- Атруціўся, - ужо больш сціпла сказаў самагубца з незразумелым сумам у голасе і на кожнае наступнае пытанне адказваў усё болей сціпла. Нарэшце анёл сказаў:
- Пяты паверх, аддзел самагубстваў, кабінет 518а. Вось ваша картка. Наступны!
Па дарозе да ліфта самагубца паспачуваў таму анёлу: людзі паміраюць безупынку, а графіка перапынкаў ён нешта не бачыў.
Ліфт не працаваў, давялося падымацца па лесвіцы. Самагубца заўважыў, што астатнія памерлыя глядзяць адно перад сабой і, па ўсім, настолькі занятыя думкамі пра ўласны лёс, што анічога наўкол не чуюць, не бачаць і не адчуваюць.
У кабінеце 518а таксама сядзеў анёл, але ён быў прыкметна старэйшы за першага, што працаваў у службе даведкі. Па ўсім, і анёлы не бессмяротныя? Анёл сядзеў за сталом, заўважыўшы наведвальніка, працягнуў руку за карткай.
- Давайце яе сюды.
Ён вяла ўставіў картку ў нешта, знешне падобнае на кампутар, а праз секунду ў выніку неверагоднай метамарфозы рэзка ажывіўся.
- Ведаеце, а вы шчэ не мёртвы!
- Як так? – памерлы падышоў да кампутара і ўстаў за спінай анёла.
- Ну вось, кома, ляжыце ў шпіталі.
- І якія шанцы? – асцярожна запытаўся памерлы.
- Што значыць “якія шанцы”? – абурыўся анёл, - Абсалютныя! Мы можам вас выцягнуць! Падрыхтоўка цела да вяртання зойме да тыдня, пабудзеце тут, у рэабілітацыйным цэнтры, бо зараз вы проста не вытрымаеце вяртання ў цела. Чакайце, зараз, загружу вашую будучыню. Ну вось, жонка, двое дзяцей, добрая праца, пра што яшчэ мо...
- Хто гэта? – перапыніў радасную скарагаворку анёла самагубца.
- Гэта? Вашая жонка. Будучая.
- Але... я яе не ведаю!
- Гэта не важна, - адмахнуўся анёл, - Лёс – штука стопрацэнтная. Зараз паглядзім. Вось, яна прыйдзе ў шпіталь да сваёй сяброўкі, памыліцца палатамі і зойдзе да вас. Каханне з першага погляду.
- Што? Каханне... можна запраграмаваць? – жахнуўся памерлы.
- І што тут такога? – паціснуў плячыма анёл.
- Але ж гэта каханне! І наогул, я кахаю іншую!.. – абурыўся самагубца і зацяў дыханне ад прыйшоўшай думкі.
- Не, тое каханне не запраграмавана, - угадаў напрамак разважанняў памерлага анёл, - Але вы на яе забудзецеся.
- Што? У рэшце рэшт, гэта з-за яе я атруціўся!
- І? Яна прыйшла да вас у шпіталь? – строга спытаў анёл.
- А яна ведала? – памерлы быў амаль у гістэрыцы.
- У любым выпадку, такі лёс, - адказаў анёл, імкнучыся скончыць спрэчку.
- І якая верагоднасць? – ледзь стрымліваючы сябе, запытаў памерлы.
- Абсалютная. Сто працэнтаў. Гэта лёс, яго не змяніць.
- Але ж я змяніў! Я атруціў сябе! – ускрыкнуў памерлы.
- А вы ўпэўненыя, што гэта не было запраграмавана? Не абавязкова атручвацца, каб патрапіць у шпіталь. Дастаткова патрапіць пад машыну. Дробязі могуць мяняцца, але не агульнае.
- Тады... тады... не трэба мне такая будучыня! Не трэба мне такі лёс! – пракрычэў самагубца, размахваючы рукамі, і стомлена прысеў ля сцяны.
Анёл здзіўлена пачухаў патыліцу і кудысці выйшаў, відаць, удакладніць, бо нячаста адмаўляюца ад такога шчаслівага жыцця, асабліва, калі альтэрнатыва – смерць.
Прыкладна праз пяць хвілін анёл вярнуўся, узяў за руку памерлага і павёў яго да выхаду.
- Мы не маем права без вашай згоды трымаць вас тут, але размеркаваць у пекла ці ў рай не можам таксама – вы ж яшчэ афіцыйна не памерлі. Таму вы будзеце вернуты ў цела. Болей за паўхвіліны вы не пратрымаецеся, таму паспяшайцеся... – у голасе анёла нечакана пачцліся сум і павага ла памерлага, - А потым пойдзеце адразу ў кабінет 518б. Вось вашая картка. Там вас будуць чакаць.

***

Чалавек ачуняў і ледзь не закрычаў ад невыноснага болю. Ён расплюшчыў вочы. Ля яго сядзела медсястра. Паглядзеў на гадзіннік. Усяго паўхвіліны.
- Па-пе-ра, - прасіпеў ён. Тая хуценька падала яму паперу і аловак і пабегла клікаць дактароў.
З цяжкасцю выводзячы літары, чалавек напісаў: “Не забуду цябе ніколі”. Зноў кінуў позірк на гадзіннік. Секундная стрэлка паёшла на другі круг. Ён пакутліва ўсміхнуўся і ў апошні раз заплюшчыў вочы.
Дактары ўжо мітусіліся вакол яго, але было запозна. Яго чакаў кабінет 518б.
В колонках играет: Moonspell - Capricorn At Her Feet

LI 5.09.15

Ну вось, заўтра з Незразумелай і яшчэ бандай журналюг іду на Дзень Волі.
А 27-га а 23-яй гадзіне (калі не пасодзюць) ад'язджаю ў Гародню.
В колонках играет: HIM - Gone with the sin

LI 5.09.15

Догадка номер раз.
Играем с сестрой в "обманщика" (карточная такая игра, где кладёшь короля, говоришь "валет", к примеру, а противник либо подкладывает ещё, либо говорит "верю" - "не верю"). Ну, пошли класть девятки. Штук десять уже девяток, но не суть важно. Кладу очередную "девятку". Сестра от балды говорит: "А может, дама?", я: "Ну блин, чего подсматриваешь?" (она реально от балды сказала и угадала...)
Догадка номер два.
Сестра опять же играла в Героев, сохраняется. Параллельно говорит: "Щас сохраню..." и начинает вводить имя, я:"Фигня?" (не смотря)... и угадал.вот
В колонках играет: Nirvana - About a girl

LI 5.09.15

...а мне дрэнна
В колонках играет: 3 Doors Down - I Feel You

LI 5.09.15

Не_подарок
(Беларусы)



П. Панчанка


“Беларуская мова”





Ільняная і жытнёвая. Сялянская.


Баравая ў казачнай красе.


Старажытная. Ты самая славянская.


Светлая, як травы ў расе.





Вобразная, вольная, пявучая,


Мова беларуская мая!


Дратаваді, здеквалі, мучылі...


Ты жыла і ў працы і ў баях.





Пра цябе, як сонечная дзіва,


І Купала, ды і ўсе мы снілі сны...


Ад цябе, ласкавай і праўдзівай,


Адракаюцца цяпер твае сыны.





Пра народ мой, цярпялівы, прцавіты,


Помняць партызанскія лясы...


Хто за намі? Пакаленне прагавітых.


Халуеў я чую галасы.





Я спяваў пра жыта і пра жаўранкаў,


Ненавідзеў акупантаў і прыгнёт,


А сягодння- вялікадзяржаўнікаў,


Што разбэсцілі вялікі мой народ.





Навучылі не рабіць-


Хлусіць і красці.


Дзеці ў школу з іншай моваю бягуць.


Я хацеў, нашчадкі вас праклясці,


Ды люблю сваю зямлю... і не магу.


1986г.
В колонках играет: 3 Doors Down - The Real Life

LI 5.09.15

З навін: за апошні тыдзень узровень IQ прэзідэнта стабілізаваўся.

Дарагія студэнты! Памятайце, што грошы вырашаюць усё! Нават самыя цяжкія дыфферынцыйныя ўраўненьні трэццяй ступені.

Чыста гэта не калі няма бруду, а калі ўселякі бруд на сваім месцы.
В колонках играет: Avril Lavigne - Mobile

LI 5.09.15

Я канешне не ўжываю нецэнзурных словаў, але ў мінадукацыі сядзяць адныя пры3,14здкі!

Цяпер мы будзем па літаратуры вывучаць псеўдапісьменнікаў з пралукоўскага саюза пісьменнікаў - Баравікову, Чаргінца... куды коціцца свет?
"Аблава" Быкава выключана... у ёй, ці бачыце, няма показу станоўчага персанажу, трэ замяніць яе на "Сотнікава". Не адмаўляю, Сотнікаў - таксама добры твор. Але "Аблава"... Канешне, адзіны станоўчы персанаж сасланы ў Сібір як кулак, бяжыць з лесапавалу, за ім палююць, як за жывёлай, яго заганяюць у багну, з аднаго боку салдаты, з другога боку людзі з раёну, з трэцяга - свае ж, сяляне, у тым ліку і родны сын... А ён да смерці апраўдвае сына, "мо, яго заставілі, вымусілі..." - Так і беларускі народ апраўдвае свайго сына - Луку.

Ну а пра "Тутэйшых" Купалы ўжо і не кажу.
В колонках играет: Auzli On Air - Old Records (mix 1 | year 1999)

LI 5.09.15

Начны аповед №3. Абмен
27.01.07 1:00
Звініць будзільнік. Я прачынаюся і разумею, што ізноўку заснуў, паклаўшы галаву на клавіятуру. Камп'ютэр таксама абуджаецца, хутчэй за мяне, і незадаволена гудзе. Тваё апошняе паведамленне датаванае дзвюмя гадзінамі ночы. У ім, аднак, ты паведамляеш, што збіраешся кудысьці а дзевятай вечара. "Чортава розніца ў часе" - санліва думаю я, збіраючыся ў школу. Выходжу з дому, на вуліцы мяце завіруха. А ты, пэўна, сніш зараз пад шума дажджу на сваім вастраўку ў бязмежным цёплым акіяне наш снег, бялюткі і халодны, пра які я табе пісаў а палове на другую ночы, снег, які ты бачыла хіба што на малюнках, гэтаксама як я - акіянскае ўзбярэжжа.
Месяц таму я даслаў табе дыск аднаго майго знаёмага гурта. Паштальёнша вельмі здзівілася, пачуўшы назоў тваёй краіны, і доўга шукала яго ў даведніку. Я спрабаваў растлумачыць табе тэксты песень, але пэўна, маёй англійскай для гэтага было недастаткова...
Цяпер нас яднае яшчэ і музыка. Няхай я ўжо вяртаюся дадому, а ты толькі п'еш гарбату і тлумачыш маці, што гэта беларуская мова, а Беларусь знаходзіцца ў Еўропе, а Еўропа - гэта такі вялікі востраў на Паўночным Усходзе ад Антыгуа і Барбуды.
Нарэшце ў нас наступае позні вечар (у вас толькі-толькі пачынае цямнець), мы выходзім на сувязь. Я скарджуся табе на снег, ты мне на спякоту. Ты расказваеш, што сёння даслала мне дыск вашай мясцовай музыкі і паштальёнша гэтак жа здзіўлена, як і яе беларуская калега, перапытвала назву краіны і доўга шукала як ў даведніку.
Ты дасылаеш мне эмоцыі смайлікамі, а я амаль чую твой голас і амаль бачу цябе - хоць перада мною адно друкаваныя радкі дзесятага Times New Roman. Жартоўна прапаную табе даслаць кантэйнер снегу ў абмен на кантэйнер спякотнага сонечнага святла... Так незвычайна - гутарыць да болю ў пальцах...
Я прачынаюся і разумею, што ізноўку заснуў, паклаўшы галаву на клавіятуру. Кідаю позірк у вакно і бачу, што ўвесь снег растаў. Затое на экране - паведамленне, што ў вас раптоўна пайшоў снег. Падсвядома адчуваю, што гэта ўсё яшчэ сон, але не жадаю прачынацца. І ўсё ж ткі звініць будзільнік - і ўяўнае знікае. З думкай "дэжавю", не расплюшчваючы вачэй адрываю галаву ад клавіятуры.

LI 5.09.15

Начны аповед №2. Славік.
07.12.06. 0:10.

...Я сядзеў у офісе і ўжо 10 хвілін здзіўляўся, з кожнай хвілінай усё болей. На гадзінніку было 9:10, а Вячаслава, з якім мы ўжо 2 гады працавалі разам, усё яшчэ не было на працы. Наогул, проста Вячаславам яго называў толькі я, марна спадзеючыся знайсці ў ім хоць кроплю неафіцыйнага. Нават наш непасрэдны начальнік заўжды называў яго "Вячаславам Барысавічам" і на "вы" (гэта пры розніцы ў 20 гадоў). Да мяне ж ён звяртаўся па-сяброўску - "Шурык". У гэтым чалавеку было нешта ад робата. Магчыма, замест мазоў у ягонай галаве быў кампутар? Такое ўражанне складвалася з-за неверагоднай пунктуальнасці Вячаслава. За два гады, што я з ім працаваў, у мяне набралося, пэўна, не меней за тыдзень спазненняў. Ён кожны дзень прыходзіў у офіс роўна ў дзевяць, у чорным пінжаку, белай, адпрасаванай кашулі і з гальштукам. Пра такога чалавека можна ўпэўнена сказаць, што і першага студзеня , калі спатрэбіцца, ён будзе роўна ў 9 на працы. Але сёння ён спазняўся.
Перабіраючы прычыны, па якіх мой калега мог не прыйсці (аварыя? Захоп аўтобуса тэрарыстамі з патрабаваннем ехаць у ЗША? Апакаліпсіс, які я не заўважыў, бо як звычайна дабіраўся да працы на аўтапілоце?), я нарэшце з нейкай палёгкай пачыў, як адчыняюцца дзверы. Яшчэ раў паглядзеў на гадзіннік. 9:20. "Напэўна, нават з Вячаславамі Барысавічамі што-небудзь павінна здарацца! - падумаў я і дадаў: - раз на тысячу гадоў".
Пры першым позірку на майго калегу магло скласціся ўражанне, што нічога экстрэмальнага не здарылася, проста пробкі, або зламаўся аўтобус. Але вока, якое звыклася за два гады да ранішняй постаці Вячаслава, імгненна прыкмеціла розніцу: кашуля была шэрая, а чаравікі - брудныя. Штосьці было не так.
- Добрай раніцы, - павітаўся ён і пайшоў да свайго месца.
- Добрай, - адказаў я, - Што-небудзь здарылася?
- Не, нічога, - ён ужо прайшоў міма мяне, і я не ўбачыў ягоны твар.
Спытаць, чаму спазніўся? Прабубніць што-небудзь пра аўтобус, і я так і не даведаюся праўды. Трэба было тэрмінова задаць пытанне, не даць яму схавацца за працай. Трэба было дзейнічаць нестандартна.
- Хто яна? - нечакана нават для сябе выпаліў я.
- Я... не разумею вас, Аляксандар, - пасля некалькіх секунд маўчання як мага спакайней паспрабаваў сказаць Вячаслаў, але твар, які спачатку збялеў, а потым пачырванеў, усё выдаў.
- Ды ладна табе, - працягваў атакаваць я, убачыўшы, што патрапіўдакладна ў цэль, - У цябе на твары напісана, што ты закахаўся.
Ён паглядзеў на сваё адлюстраванне ў маніторы, паціснуў плячыма, уздыхнуў і рухнуў у крэсла. А потым... нейк стомлена ўсміхнуўся, не так як заўжды, нацягнута, механічна, а неяк... па-чалавечы, ці што?
- Яна самая прыгожая ў свеце! - з захапленнем прамовіў чалавек, які проста не мог быць тым, з кім я працаваў апошнія два гады. Ён запракінуў галаву і працягнуў: - Мы вучыліся разам, у школе. Але толькі цяпер я зразумеў, што кахаю яе... - гісторыя кахання, банальная, але да неверагоднасці прыгожая, злятала з яго вуснаў, па ўсім, для Вячаслава было вялікай палёгкай каму-небудзь расказаць - пра тое, як яны выпадкова сустрэліся на вуліцы, як да ночы гулялі па горадзе, як ён потым праводзіў пешшу яе да дому, бо аўтобусы ўжо не хадзілі, як потым сам вярнуўся а чацвёртай гадзіне раніцы.
Працоўны дзень падыходзіў да завяршэння. Я сядзеў і думаў, што вось, нават Вячаславам Барысавічам бываюць падарункі лёсу, а мне ўсё ніяк. Раптам абудзіўся тэлефон.
- Слухаю вас, - прабурчэў я.
- Добры дзень, а Славіка можна? - пачуўся жаночы голас, з тых, якія праз усё жыццё праносяць адзенне дзіцячай непасрэднасці.
Я настолькі здзівіўся, што апомніўся толькі праз дзесятак секунд. Славік? Вось хто хаваецца пад маскай афіцыйнасці!..
- Славік, - паклікаў я, стрымліваючы смех, - цябе да тэлефона!
Калега, хвалюючыся, ухапіў трубку тэлефона (добра, што той быў радыё) і выскачыў за дзверы. Хвілін праз пятнаццаць ён вярнуўся з усмешкай на паўтвара.
- Слухай, Сань, мне трэ параней сёння сысці. (Ранейшы Вячаслаў сказаў б нешта накшталт "Паважаны Аляксандар, прымаючы ва ўвагу форс-мажорныя абставіны, я маю патрэбнасць скончыць свой працоўны дзень раней")
- А што такое? - ненатуральна здзівіўся я, ужо здагадваючыся пра прычыну.
- Ды я вось... запрасіў яе да сябе ў госці, трэба падрыхтавацца...
- Добра, добра, - я ўсміхнуўся, - Ідзі, Славік, - я пырснуў ад смеху - настолькі не стасавалася постаць Вячаслава з такім варыянтам імя.
Праз 10 хвіль да мяне зайшоў начальнік.
- А куды гэта Вячаслаў Барысавіч пабег?
- Сказаць - не паверыце, - задуменна вымавіў я, гледзячы ў столь, - на спатканне з дзяўчынай.
- Вя... Вячаслаў Барысавіч?!
- Я таксама ў шоку...
- Што ў свеце робіцца... - пахістаў галавою начальнік і павольна выйшаў за дзверы.

Едучы дадому я зноўку задумаўся аб гэтым здарэнні, ды так, што прапусціў свой прыпынак і асэнсаваў, што месца, куды я заехаў, зусім недалёка ад кватэры маёй даўняй знаёмай. "А можа, лёс?" - падумаў я, зайшоў, падняўся, пазваніў. Нікога не было дома. "Значыць, яшчэ не час..." - і са змешаным пачёццём Читать далее...

Магчыма, яго ўжо хто-небудзь чытаў.

Начны аповед №1. Ранак пасля апакаліпсіса
05.11.06. 1:20
6:42 раніцы. Звініць будзільнік. Прачынаюся. На аўтамаце працягваю руку, выключаю будзільнік. Накрываюся зноў коўдрай, але раптам прахопліваюся. Падсвядома адчуваю - штосьці тут няправільна. Немаведама адкуль з'яўляецца ўпэўненасць, што нікуды ісці не трэба. Перабіраю ў галаве магчымыя варыянты (ад аптымістычнага "сёння нядзеля" да жахлівага, але болей рэальістычнага "мяне выключылі з ВНУ"). Кідаю позірк на пакой. Пакой, дзякуй Богу, мой. Адрыўны каляндар на сцяне паказвае сераду, перакідны на падлозе (раней ён быў, напэўна, на стале) - чацвер, але абодва аптымістычны варыянт абвяргаюць. А вось сябры - адзін нязграбна разваліўся ў крэсьле, другі - інтылігентна пасопвае, расьцягнуўшыся на дыване, - падцверджваюць другую здагадку, абнадзейваючы, праўда, што сябрам мой лёс неабыякавы, прынамсі ўчора вечарам яны мяне суцяшалі. Прымаючы ва ўвагу колькасьць пустых бутэлек, з'яўляецца вэрсія, што суцяшалі мяне болей за 2 чалавекі. І праўда, у выніку агляду кватэры знаходжу яшчэ 5 целаў сяброў і сябровак у незадавальняльным стане.
Пасьля няўдалых спробаў дамагчыся ад іх хоць нейкай інфармацыі, вяртаюся ў пакой. Заўважаю на стале газету. Першая старонка аддадзена артыкулу "Заўтра апакаліпсіс!", другая - праблемам фармавання бюджэту на наступны год. Апошняя старонка змяшчае аб'яву "У сувязі з апакаліпсісам наступны нумар нашае газеты выйдзе ў суботу" і гараскоп на тыдзень. Узрадаваны тым, што "на наступным тыдні дзеянні будуць падмацаваныя цвярозасцю меркаванняў", а "найгоршым днём будзе субота, і не варта на яе што-небудзь планаваць", я быў жорстка вернуты ў рэальнасць гукам свідравання. Суседзям, якія ўжо шосты год рабілі рамонт кватэры, нішто не магло замінуць, нават апакаліпсіс. Зрабіўшы яшчэ круг па кватэры, знайшоў дзяўчыну, што спала ў ванне. Яна дрэнна памятала, што было ўвечары, але аказалася ў больш-менш задавальняючым стане, каб дапамагаць прыбірацца.
Уключыўшы тэлевізар, мы ўбачылі на экране пустую студыю навінаў, і голас за кадрам, у якім чытаўся галаўны боль, паведаміў нам, што "па непрадбачаных абставінах канец свету адтэрмінаваны і ў сувязі з гэтым сённяшні дзень аб'яўлены непрацоўным".
- Як жа, - хмыкнула дзяўчына, - проста большасьць сёньня проста не ў стане працаваць.
- Так, - пагадзіўся я, памаўчаў, а пасля дадаў:- Што яны там свідруюць раніцай пасля апакаліпсіса? - я кіўнуў галавою ўніз, на суседзяў, - Можа, у іх не рамонт там? Можа, яны выкрадаюць людзей і свідруюць ім зубы, покуль няшчасныя не скажуць, дзе грошы?
Яна ўсміхнулася.
Я зірнуў у вакно. Ноччу выпаў снег і, паколькі яго ніхто не прыбраў, прыхаваў увесь гарадзкі бруд. Горад быў чысты і прыгожы, як ніколі. Але пачынаўся новы дзень. Людзі прачыналіся, віншавалі адно аднаго з непрацоўным днём і зноў ішлі забруджваць Зямлю. А цярпеньне Зямлі падыходзіла да канца. Яе ўжо пачынала трэсьці ад ўзбуджэння. Любы, каханы астэроід, па ўсім, ізноўку забыўся на спатканне. Або ён наўмысна не прыляцеў? Падманутая планета ажно здрыганулася ад такой думкі, недзе ў Японіі робаты, у якіх яшчэ не было функцыі ап'яненьня, зарэгістравалі землятрус сілай 6 балаў. А можа, ў яго ёсьць іншая?!..

LI 5.09.15

Даўно ўжо вяду гэты праект - начныя аповеды. Усе яны сапраўды напісаныя ноччу, пасля апоўначы:) Існуе зараз 5 скончаных + 2 пачатых, надрукавана - 3.
Сёння - уступны аповед.

Начны аповед №0 (пралог). Дах
01.11.2006. 0:50

Палова на першую ночы. Уздымаю галаву. Падымаюся з-за стала. Скептычна перачытваю марныя спробы апісаць свой бягучы стан (Бязмерная туга, ваганне ад адчування ўласнай нікчэмнасці да эгаістычнага "яны не разумеюць мяне" з лагічным вывадам "яны ідыёты"). А між тым амаль кожны хоць раз у ім апынаўся. Змагаюцца з ім па-рознаму: лішкам калорый ці алкаголю, пусканнем слёз або крыві, змяншэннем колькасці сваіх нярвовых клетак шляхам біцця галавою аб сцяну, або чужых - пагрозамі самагубства. Я - лезу на дах. Плэер у кішэню, слухаўкі ў вушы - і наперад.
Люк зачынены. Д'ябал! У роспачы. Што рабіць?
- Алё! Хто гэта? Зараз гадзіна ночы! - незадаволена бурчыць сябра з суседняга пад'езду ў трубку, адначасова замяняючы даведку 0-88, - Люк? Нашто табе? Ну добра, добра, чакай.
Праз хвіліну, пачуўшы задавальняючы мяне адказ аб стане люка, не зважаючы на холад і дождж, крочу ў іншы пад'езд. Атрымоўваю яшчэ адну порцыю лаянкі ад сябра, які ўжо паспеў заснуць і быў абуджаны гукам дамафона, узбягаю па прыступках, вырываюся на адкрытую прастору. Халоднае паветра злёгку п'яніць, дождж хутка не пакідае на мне сухога месца, а я ўрубаю музыку на максімум, слабенькія кітайскія слухаўкі пачынаюць хрыпець, але мне ўсё роўна, і я крычу ў ноч, запракінуўшы голаў, утаропіўшы погляд у неба, на зоры і танюткі зараз месяц.
Аптымальна, гэта лепшы спосаб для выхаду з глыбокай дэпрэсіі, бо адзінае магчымае непрыемнае наступства - заява ў міліцыю цёткі-пляткаркі з рэхалакатарамі заміж вушэй, якая тольуі і робіць, што з усімі сварыцца, на ўсіх крыўдзіцца і з любой нагоды піша скаргі. Такія асобы ўсюдыісныя, яны з'яўляюцца гэткім жа невынішчальным наступствам цывілізацыі, як пацукі і рэклама. У верхнім вакне майго пад'езда пагражальна запальваецца святло і я нутром адчуваю, хто зачыніў люк на дах.
Узбуджэнне патроху сыходзіць, я злажу з даху. На гадзінніку палова на другую. Перакрэсліваю папярэдне напісанае.
Горад не з'яўляецца сам па сабе крыніцай дэпрэсіі. Але ён узмацняе гэты стан, бо нават у натоўпе ты можаш адчуваць адзіноту. Таму трэба памятаць, што ў любога будынку ёсць дах, і можна адчуць сябе вышэй за ўсе надзённыя праблемы проста ўзлезшы на яго. Самагубствы збольшага адбываюцца з тае прычыны, што людзі, апынўшыся наверсе, усё адно глядзяць уніз, на надзённае, не жадаючы (або не здагадваючыся) зірнуць у нябёсы.
Перачытваю. Уздыхаю. Камячу ліст і выкідваю. Кладуся спаць. Дождж яшчэ крыху задуменна грукоча ў шыбу, а ўраніцы саступае месца снегу. Я не люблю снег. Ён спараджае шапкі. З дажджом жа ў нас ёсць нешта агульнае. Мабыць, свабода і адзінота...

LI 5.09.15

Бр... ну сёння і дзень быў...
Хімія. Лабраб.
Фізіка. Кантрольная.
Геаграфія. Спісванне English
Фізра. Варэнік на шчасце быў у добрым настроі. Гуляў ў настольны тэніс з ім - прайграў 11:5, пры чым аказваў дастойнае супраціўленне, быў нават лік 6:5, а вось пасля яго нешта фігова пачалося. Таксама гуляў з Батанам і ва ўпартай барацьбе атрымаў перамогу 4:3 па партыях.
Бутэрброд : інгліш - лабраб па біялогіі - інгліш

В колонках играет: Guns 'n' Roses - November Rain

LI 5.09.15

Правосторонний нефраптоз (опущение правой почки на 6 см) - это, конечно, не удвоение обоих почек, но тоже хоть что-то.
В колонках играет: Rammstein - Feuer und Wasser

LI 5.09.15

Нахабства і ўпартасць клінічна неабходны. Сёння ля гадзіны спрачаўся з беларусіцай наконт вынікаў праведзенага тэста. І ўрэшце даказаў факт 3 памылак - 2 ейных і 1 у тэсце. І як вынік - мне +15 балаў. Цяпер 85. Сказала, што паглядзіць што мне, 8 ці 9, ставіць.
- Ну вы ж і іншым выпраўце!
- А адкуль ты ведаеш, што ў іх гэтак жа сама?
- Ну, Юлі дакладна выпраўце...
- Яна ў цябе спісвала?
- Не, ну але 6-ае і 9-ае заданне ў яе гэтак жа як і ў мяне. (на справе - амаль увесь тэст ідэнтычны...)

В колонках играет: Thursday - The Lovesong Writer

LI 5.09.15

на сегодня 2.
1. Мы сдаём 1500 быров с носа на уборщицу. Типа чтоб самим класс не убирать. Так вот. Классная выдаёт: "Уже месяц начался, а ещё не все деньги сдали. Доносим на уборщицу!"
2. Каждый день после 2 урока надо сдать инфу, типа, кто отсутствует из класса. Так вот. Урок. Входит эта, которой инфу сдаёт. "Вы уже сдали отсутствующих?"
Ну вот как будто 30-ые годы...
В колонках играет: Thursday - Telegraph Avenue Kiss

LI 5.09.15

http://inetfir.com/friend/?97a8532a98a77c6ec8b97bfb124f6a58
В колонках играет: Various Artists - Phillip Bao And The Voodooclub / And Still Bows The Sea

LI 5.09.15

Тут просматриваю каталог одного фильмового магазина... ну и названьица:
Чудаки
Чуваки

Человек без лица 2CD
Человек без прошлого
Человек в железной маске
Человек года @
Человек дождя
Человек на луне 2CD
Человек полуночи
Человек с Кричащим Мозгом
Человек с поезда
Человек тьмы
Человек тьмы 2. Возвращение Дюрана
Человек человеку 2CD
Человек эпохи возрождения @ 2CD
Человек, которого не было 2CD
Человек, который плакал
Человек, который слишком много знал
Человек-зебра
Человек-комар
Человек-личинка (Rus+Eng)
Человек-мотылек
Человек-невидимка 2
Человек-паук @
Человек-паук 2 @
Человек-скелет

Убить Билла 1 @
Убить Билла 2 @
Убить демона
Убить дьявола
Убить Зои
Убить короля
Убить миссис Тингл
Убить пересмешника
Убить Смучи @
Убить Фрейда


Теневой боксер (Война теней)
Теневой заговор
Тени в раю 2CD
Тени прошлого
Тень @
Тень Вампира @
Тень Сатурна
Тень страха
Тень. Мятеж мертвецов

Смертельная битва 2. Уничтожение
Смертельная схватка @
Смертельное оружие @
Смертельное оружие 2 @
Смертельное оружие 3 @
Смертельное оружие 4 @
Смертельные видения
Смертельный выкуп
Смертельный лабиринт (Дом для девяти)
Смертельный транс
Смерти вопреки @
Смертник (Письмо из камеры смертников)
Смертоносные земли
Смерть в Венеции
Смерть ей к лицу (Rus+Eng) 2CD
Смерть и девушка @
Смерть на Ниле 2CD
Смерть Президента
Смерть среди айсбергов
Смерть супермоделям

Последнее известное место жительства
Последнее искушение Христа
Последнее испытание Шаолиня @
Последнее казино
Последнее солнце
Последнее танго в Париже
Последние герои
Последние желания
Последний бойскаут @
Последний гладиатор
Последний девственник Америки @
Последний Дон 2 2CD
Последний Дон 3CD
Последний дракон
Последний из могикан @
Последний император @ 2CD
Последний кадр
Последний киногерой 2CD
Последний контракт
Последний крик
Последний меч самурая
Последний отпуск
Последний поворот
Последний самурай (rus+eng) @ 2CD
Последний танец за тобой
Последний ужин
Последний ход
Последняя битва
Последняя высадка 2CD
Последняя крепость
Последняя охота
Последняя поездка
В колонках играет: Jet - Move On (Live)

LI 5.09.15

Надо уже докторам консилиум созывать, чтобы договориться, сколько у меня почек. У каждого доктора - своя версия:
1. У меня 1 подковообразная почка
2. У меня 2 почки, но они расширены и опущены
3. У меня удвоение правой почки
4. У меня удвоение обеих почек

Очередной вариант я, похоже, выслушаю 15-го числа.
В колонках играет: The Used - Blue and Yellow

LI 5.09.15

Завёў шчэ адзін днеў. http://vyazen2904.livejournal.com/
Для вершаў. Покуль выкладваю па 3-4 старыя на дзень.
В колонках играет: 30 Seconds To Mars - Fallen

LI 5.09.15