Настроение сейчас - светла-ружовы
Учора нечаму захацелася праглядзець альбом. Некалькі фатаздымкаў перанесла на комп.
Дзіўная рэч – дзіцячыя фатаздымкі. Вось праўда – я не бачыла нічога болей шчырага і адкрытага (ну, зразумела, акрамя жывых зносін) Ва ўсіх яны [фоты] аднолькавыя, у гэтым я ўпэўненая ) Усе сядзелі на гаршку з зайцамі, усе з вянком з некіх блакітных кветачак альбо з шалікам з жоўтае лістоты; усе едуць з горкі, усе з першай настаўніцай. А бацькам-та здаецца, што толькі ў іх такія (і дзеткі, і фатаздымкі ) І так… міла )
І так хочацца туды, у фатаздымак. Не, не назаўсёды, ну пабыць, хоць трошачкі. І дрэвы ж праўда былі вялізныя! І трава ж насамрэч была зелянейшая! Праўда-праўда! І чаму так заўсёды здаецца? )
А вёска, а рэчка, а гусі як шчыкалі, а па лужынах як весела ў гумавых ботах! Да колькі там наўспамінаеш… так сесці і кнігу накатаеш (о, рыфма)) ) Чамусьці “тамагочі” успомніўся. І дзе ён зараз? Эх, такая файная цацка была . Не тое, што зараз – iPod, PSP. Хех. Вось зараз, напрыклад, мне здаецца: ”Бедныя сучасныя дзеткі, што яны ўспамінаць будуць - ні табе касет, усё флэшкі; ні табе плёнкі нармальнай, усё цыфравое, і кефіру ў шклянках з вечкай з фальгі не пабачаць!” А дзецям якога 87-га здавалася тое самае, толькі з крыху іншымі складальнымі ) “Што яны ўспамінаць будуць ...” =)
Хм, нешта павяло – палезлі ўспаміны ) А можа і добра, што мае мясціны Дзяцінства крыху далей адтуль, дзе я зараз. Трэба будзе наведаць, дарэчы.
“Што яны ўспамінаць будуць…” =)
Агулам - нядрэнны сшытак. Толькі:
- я не люблю такую паперу
- што азначае гэтая таямнічае літара Е мой ўжо атрафаваны мозг не здолеў зразумець. Можа, хто дапаможа? )
[676x437]
[493x507]
Жжудас. Авечка-гультайка. Аж сорамна )
Летась, памятую, столькі чытала, як ніколі ну дакладна. А тут… Брр… Пацеркі, малюнкі, лепка ды іншае трызненне гэта, канешне, добра, але … такім чынам (“медленно, но верно”) мозг атрафуецца. Ды яшчэ столькі фільмаў далі… Грр… Ненавіджу кіно, а тут так… Жжж…
Дарэчы: запахла жніўнем
Настроение сейчас - салодкі спакооой
Маёй салодкай радасці [малога], канешне, не было, але яго, па шчырасці скажу, не так-та і бракавала =) А чаму ж так файна было?
Першае. Нечакана ўсплыўшае жаданне “што-небудзь піліць ды фарбаваць” знайшло сваё матэрыяльнае ўвасабленне менавіта там, на лецішчы. А дакладней, паўспіса тых прылад, што я апошнім часам шукаю. Радасці было не апісаць колькі. Пакуль усе свае амбіцыі ўкладваю ў стулік. Што ж, спачатку ў ход ішла некая шчотка з жалезнымі валасамі. Але моцы хапіла толькі на адзін бок спінкі. Потым была наждачка. Але эфекту – што ёй я церла, што джынсамі – нуль, карацей. Але пазнеей… мне далі такую супірмеганаждачку, што ах! Але зноў “але” – я стамілася =) Ффух, не ведаю, чаму хочацца аб гэтым распавядаць. Можа таму, што я не чакала, што будзе так цяжка. Ну нічога, засталося зусім трошкі )
Настроение сейчас - ммм )
Ааа… Як я гэтага хацела, як я хвалявалася,жжудас! =) Але ўсё так выдатна атрымалася, аж не чакала! )) Дзяўчаткі там такія файненькія (адна дык адразу таксама на беларускую пераключылася, ад чаго я і перастала трасціся ;)), усё растлумачылі, усё дапамаглі!.. Ы… Канешне, асабіста мне так не вельмі так і выгодна прадаваць плёны сваіх бяссонных начэй, але… Калі калі-небудзеь (а такое будзе, я ўпэўнена) будуць замаўляць непасрэдна ў мяне (што і было дагэтуль, але ў той момант я не разумела, што ўмею рабіць нешта такое, чаго не ўмеюць іншыя і таму не брала грошай) дык вось тады і буду браць столькі, колькі лічу патрэбным і на ўсялякі называць кошт у Падземцы… =) Да, не, канешне, але ў іх там вар’яцкія падаткі проста. Досвед авечкі-афіцыянткі быў не вельмі ўдалым, дык хай жа ўжо тут пашанцуе! )
[672x117]
[300x200]А цяпер пра той самы фільм.
Ну калі не сто,дык дваццаць раз дакладна мне сказалі: “Абавязкова паглядзі рэквіем!!” Але, як вядома, чым больш раюць, тым менш хочацца глядзець. Але ўчора нешта захацелася.
Не, ён не кожнаму спадабаецца. Гэта даклдана. Але праігнараваць яго… ну… я б не раіла [ігнараваць] Гэта не некі там супір трыллер, але саплівая меладрама ці тупая камедыя. Пасля яго адразу псуецца настрой, падступае некі кім у горла і першыя думкі: “Я ніколі, НІКОЛІ, НІКОЛІ не буду прабавць наркотыкі”
[210x119]Настроение сейчас - парам-пам-пам
Канешне, ён пачынаецца з якога-небудзь сумнага і сур’ёзнага фільма. Але, магчыма, гэта і не дрэнна, каб потым быў добры настрой. Але пра фільм крыху пазней.
Далей – 16-годдзе сяброўкі дзяцінства. Асабліва, калі ўспомніць, калі я апошні раз была на яе ДН, дык не хопіць пальцаў адной рукі! Але на дзіва нам не толькі было з ёй аб чым пагутарыць, мы проста не маглі змоўкнуць… наўспаміналіся =)
Потым ідзе знаёмства з цікавымі людзьмі, файная піца, вясёлы шпацыр ) А потым гульня ў асацыяцыі на маім любімым узгорку ў Траецкім. Працягваюцца ўсе гэтыя прыемнасці маляваннем крэйдамі (якія ў мяне проста заўсёды з сабой) на набярэжнай. А потым… потым раптам прыходзяць некія музыкі, пачынаюць наладжваць інструменты. Пачынаюць граць. “Я дакладна бачыла дзесьці гэтага мужыка, ну дакладна!” – я. І тут – бэмц! – “Для вас выступает группа Маланка Оркестра” =) Як радасна! Проста не ўявіць! І дзядзька гэты супірскі, і музыка незвычайная, а настрой (і без таго выдатны) як паляпшаецца!..
Напрыканцы проста доўгі-доўгі шпацыр па начынам Менску. І (ну як без яе) салодкая стомленасць дарогі дадому… файна =)
Некая вар’яцкая полудзень-полуноч. Дагэтуль не разабралася )
Учора нешта ўсім не спалося, да 3-х сядзелі ў асьцы. Калі ўсе пайшлі спаць, да мяне сон яшчэ не прыйшоў. Тут піша Карлсан: “Што не спіцца-та?” “Прыходзь да мяне, “- кажу
У 3:14 прыйшоў Карлсан. Зрабілі гарбаты, расчынілі вакно, селі на падваконнік. Мне здаецце, што столькі гарбаты я за ўсё жыццё не выпіла, колькі учора-сёння. Некі прыемны пах ночы. У 3 гадзіны пакуль яшчэ нікога няма. У 4:30 патухнулі ліхтары. І пачалася раніца. На жаль мы не ўмеем ламаць замкі – так бы трапілі на дах. Было супір )
Настроение сейчас - дрэнна. Вельмі дрэнна
Зрабіце мяне на 2 тыдні моцным 23-гадовым хлопцам.
Толькі ў такім выпадку мяне адпусцяць.
[353x500]Настроение сейчас - бывала й лепш
Не магу не напісаць аб гэтай кнізе.
Звычайна па праграме задаюць кнігі кшталту “забіць час”. Не заўсёды, але і такія бываюць. І, як правіла, адзінкі з іх пакідаюць уражанне “ааах” (але не абагульняю)
Я не веру проста, што ГЭТАЯ кніга ў спісе літ-ры на лета. Зразумела, што яе возьмуць, магчыма, 2% нашае паралелі, і задаць яе магла толькі ВП.
Сорам мне, але вершаў Ларысы Геніюш я не чытала (ну, адзінае “Беларуска”; ды й то гэта песня, таму не лічыцца) А можа і добра, бо пасля “Споведзі” буду інакш становіцца да іх.
Кожнаму яе [кнігу] не параю. І, шчыра кажучы, спачатку цяжкавата чытаць (захаваная мова арыгіналу рукапісу, праўда нялёгка) Але гэта дробязі. Сам змест… Гэта не жанчына, гэта проста… не ведаю, святая? Столькі перажыць, столькі вынесці. ЖАНЧЫНА.
Эх, не пісаць мне рэцэнзій. Але гэтая кніга перавярнула ўва мне ўсё.
Я ж толькі-толькі яе мацала!..
700-летняя крепость Чембало обрушилась из-за дождя в Балаклаве
[480x327]
Раней было:
[373x181]Цяпер будзе:
[698x309]Канешне, “Ламаносаў, вунь, колькі пераадолеў дзеля ведаў”. Але я не Ламаносаў. Мне далёка )
[250x174]Настроение сейчас - хны (
Ну вось я і дома (ага, ужо як тыдзень). Паціху звыкаюся з гэтымі адвечнымі дажджамі і хмарамі. Блін, нешта так лянота ўсё… Ёсць шмат файных фотак, трэба іх выкласці. Лянота распавядаць пра апошнія (дарэчы самыя цікавыя) дзянькі (бо па 100 разоў ужо панарасказвала), але зраблю (жжудас, мне што 80?)
Жжудас не толькі ў гэтым. Заўсёды, калі казалі: “Вось у Маскве падарваўся пакет, у Лёндане ў скрыні знайшлі бомбу” я думала: “Божачкі, як жа добра, што ў нас нічога не падрываецца, ніякіх там “падазроных пакетаў” і г.д.” Ну-ну… нІбы накаркала. А калі даведалася, як было НАСАМРЭЧ, дык стала яшчэ абрыдлей. Фу. Калі ЎСЁ_ГЭТА ўжо скончыцца?
Прэч, дрэнныя думкі. Усё бУдЗе )
А пакуль… пакуль хачу на Be Free. Хачу? Хачу гэты не тое слова!! Блін, успамінаючы “Вольнае паветра” і ўяўляючы ЯК БУДЗЕ ТАМ, мне становіцца да немагчымасці крыўдна ўсведамляць… што я пэўна не змагу паехаць. Фуфуфу. Паеду. Паеду! Трэба штосьці прыдумаць… о, Божа, як уяўлю якая гэта доўгая размова чакае…блін… Усё. Харэ ныць. Хачу.
Пайшоу адлик дзён да цягнику дадому. Не ведаю: хочацца ци не? З аднаго боку - Мееенск... своой )) З иншага - сказали, што там заусёды дажджы и холад. А тут так цёпленька )
Учора быу дзень ВМФ Украины - паехали у Севастопаль. Мне, шчыра кажучы, николи не были цикавы гэтыя усе ваенна-марския там флаты некия ды й усё гэтае трызненне. Але не без радасци хочацца зазначыць, што сам горад мне вельми спадабауся. У цэнтры усё вяликае, белае, магутнае, а кали зайсци куды-небудзь углыб - вузкия вулачки, брук, старыя будынки... Чароуна )
Потым быу Херсанэс. Спачатку не магла нияк зразумець, што ж гэта - горад, вёска ци што? Потым зразумела )) Мда... Ну, па-першае, блин, з кожным разам (ды усё часцей и часцей апошним часам!) усведамляюся у тым, што ненавижу экскурсии. Фу (( Распавядаюць, канешне, цикава, не паспрачаюся, асаблива, кали трапица файны гид, але вось гэты натоуп, гэтыя "у вас ёсць тут вось 5 хвилин, а вось тут вось 7, а тут усе у аутобус" Ай. А па-другое, месца, канешне... Я была страшэнна уражаная... Нибы мацаеш саму гисторыю... Гэтыя калёны, камяни, плимфы... Я наогул люблю антычны стыль, а кали яна сама (антычнасць) навокал!.. Доуга б аписвала )
Але вернемся у Балаклаву. Я чмурэю проста ад гэтага гораду )) Ну и яшчэ у дадатак: паспрабуем успомниць, кали ж гэта апошни раз да нас прыязджала Манга Манга? Вось я не змагла успомниць. А тут *не, ну нармальна?* 3-га - вышэй названы гурт, 12-га будзе Дыяна Арбенина, а 19-га - Сплин! Адным словам, ни пад што не падпадаем (ну, адзинае што паглядзели паслухали канцэрт Манга пад плотам *ну а што ж такая халява))* А так... Кажуць, тут веельми часта прыязджаюць розныя "зорки". Эх, файа им ( Ну и лан. Я яшчэ на "Шляхту" не схадзила (якая, дарэчы, ужо паслязаутра)
Сёння першы дзень, як пачау чапляцца хоць неки загар *уря* А заутра на Фиялент. Хутчэй бы )
Вось амаль и "уливаемся" у хвалю жыцця гэтага месца... У мяне поста няма слоу... Прыгажось - гэта Балаклава: прыгожае неба, прыгожае мора, прыгожыя яхты, прыгожыя ЛЮДЗИ, прыгажось ПАУСЮЛЬ... Насамрэч, паусюль! Я страшэнна здзиулена, апошни раз у Крыму была год 5 таму. Ну што ж вам сказаць, былыя асацыяцыи (паусюль смецце, бруд, сабаки некия, галодныя каты, людзи - альбо немауляты, альбо дзядули и бабули etc.)зруйнаваны УШЧЭНТ! Горад лета, горад маладосци, тут прауда АДНА МОЛАДЗЬ (16-27), горад неких прыгожых колерау и усмешак!.. Блин... Рэдка адчуваеш такую адзинасць з наваколлем. Пэуна, людзи увесь год пад сонцам, вось и няма чаго сумаваць )
Заучора, таксоука )
- А вы адкуль, дзяучаты?
- З Беларуси
- Ооо, у вас там, кажуць, так добра...
...
Таким чынам я тут. Адразу выбачаюся за "и", бо тутольки ангельская, украинская и руская
Личбы:
35 - гадзин у цягнику
5 - км да Срэбранага пляжу
4 - км да "дальняга"
280 - прыступак непасрэдна да мора ( з "дальняга")
80 - прыступак да нашае "хатки"
11 - дзён засталося
А наогул... Наогул тут файна кали б яшчэ НЕХТА не *** мозг Горы... А... Я НИКОЛИ такой прыгажосци не бачыла. Канешне, не без крымскага каларыту ) Але гэта мне падабаецца. Блин, ничога не хочацца писаць ) Тут проста так, як я люблю: гарачае сонца, гарачы пясок каменчыки, халоднае мора (а яно мне и так не патэбнае), садавина, людзи, ГОРЫ. Без фотак, не зразумець, ШТО тут за горы... Лазиць и лазиць. Ну, у мяне яшчэ 11 дзён.
Настроение сейчас - спакойА я паціху вар'яцею... Чым дакладана займаюся не скажу, бо маці як даведалася, пачала тэлефанаваць лекарам )
Заўчора адправілі на лецішча адпрацоўваць баршчыну тое, што не адпрацавала за чэрвень. Цяпер ненавіжу маргарыткі (
Паціху асвойваю ровар. У некай вазоўні знайшла ровар свайго стрыечнага. Дзякуй Богу, нармальны. Не "бусел" ) Учора быў 5-ты раз як села ) Ужо нармальна атрымоўваецца. Толькі тармазіць не ўмею. Як вынік - вялізны зялёны сіняк на левай назе ) Ну, як без гэтага! )
А паслязаўтра ў гэты час я буду трасіціся ў цягніку. А яшчэ праз суткі - грэць пятачкі на пясочку ) Люблю цягнікі, і люблю цёплы пясок. Наогул, шмат люблю з таго, што мяне чакае, але не вельмі радуе, што еду... з мамай. Мы ж там загрызем адна адну ( трэ будзе ўзяць кляп [для сябе] Ай, усё будзе добра. Калі знайду дзесьці там тырнет-клюб, мабыць напішу. Усё, поспехаў мне )
[300x217]Нешта апошнім часам (а дакладней увесь травень) мне не шанцавала са спектаклямі. А тут так раптам… 2 запар і проста выдатныя!
Такім чынам, Войцэк. Вельмі рэдка ідзе (не радзей, канешне,за “Тутэйшых”) але дачакацца трэба было. Ааа… Яны сабралі амаль усіх маіх улюбёных актораў: Анютка, Чуб, Гарбуз, Малчааанаў (ах, авечка страціла прытомнасць; ну ТАКІ акторрр )) Гэта першая “прыемнасць”. Другое. З Гэтымі Дзецьмі я зусім забылася, што Аня акторка… Божа ты мой… абсалютна аб’ектыўна гледзячы – яна ВЫДАТНА. Няма слоў. Ну ТАК граць (прычым у адной п’есе – дзве ролі!) Ды наогул,хоць зноў пачала адчуваць тэатр, а не самадзейнасць некую.
Наконт таго, каб раіць… Хм. Гэта той спектакль, на які, што называецца, “з вуліцы” не пойдзеш. Праўда. Не лічу, што я там супіртэатрал, але абышто ад нармальнага адрозню. Гледзячы на ўражанні (дакладней іх адсутнасць) Карлсана, які ў тэатры апошні раз быў мо гадоў у 9 на “Пітэре Пэне”, магу сказаць, што з нязвычкі лепш не ісці.
А мне спадабалася. Незвычайны.
[253x375]Не прайшло і года, як я ўрэшце на трапіла на свайго доўгачаканага “Матылька”
Не ведаю, з чаго пачаць нават. Кароткі змест дакладна расказваць не буду. Адзінае, што хочацца зараз усім казаць – гэта проста раіць схадзіць… неверагодны спектакль.
Я ўжо не раз гаварыла, што, на мой погляд, Тэатр юнага гледача, - горшы з нашых тэатраў (ну, можа, толькі Тэатр беларускай драматургіі канкурэнцыю складзе). Але… Пінігн… + гэта любімы Анюткін спектакль… На жаль, яе самой там не было. Але абавязкова схаджу другі раз (каб з яе удзелам паглядзець) А другі галоўны актор – Анатоль Жук – вось дзе адчуваецца талент!.. Карацей, я вельмі ўражаная.
Проста не ведаю, што б такога напісаць, каб не адбіць ахвоты. Ну, думаю, прыхільнікам Пінігіна не трэба тлумачыць, ЯКАЯ сама пастаноўка… цудоўна, проста цудоўна… Сумная гісторыя, але светла-сумная ) З залы выходзіш з некім пачуццём спакою, цішыні, задумленасці. Файна. Няма слоў. Абавязкова скажу, калі наступны (рэдка ідзе)