[453x680]
Хоць на некаторых момантах было не так цікава, бо гляджу 2-гі раз; хоць пад бокам сядзеў Карлсан са сваімі адвечнымі пытаннямі, хоць на спектакль зноў жа пагналі класы падлеткаў (не забываем, што гэта ТЮГ) – усё адно мурашы натоўпамі бегалі па руках, спіне і шчаках.
Чорт. Я хачу саму гэтую п’есу (т.б. тэкст спектакля). Бо зацытаваць там будзе што. Ааа… якія словы… Не, словы звычайныя. Мы ўжываем іх кожны дзень. Але як яны спалучаны… Прыкладна спрабаваць сказаць як там было не буду – толькі спасую ўсё.
Ыыы… Хочацца ўсіх на яго [на Матылька] вадзіць. Першы быў Карлсан. Шкада, але ёй, адчуваю, не асабліва так і спадабалася (канешне, першы – “Войцэк”, дзе ж тут да “Матылька”! Хаця не. Яна проста спраўднага лайна не бачыла) А я б глядзела і глядзела… Ну, хто наступны са мной ? )
Зы: Ані зноў не было (( Адчуваю, так і не траплю на яе (( Зорка ж ўжо, блін =(( Хачууу…
І насамрэч, было такое адчуванне. Ходзіш, глядзіш фатаздымкі і чакаеш, калі ўжо сам фатограф выступіць. Маша не выйшла. Але было сапраўднае адчуванне яе прысутнасці. Столькі слоў, столькі цёплых, шчырых слоў ад яе сяброў, знаёмых, бацькоў. Але нечага сумна-жалобнага не было. Не. Было нешта светлае, адкрытае. Яно неяк лунала ў паветры. Прыемна-дзіўна-незвычайнае.
Мне вельмі спадабалася. І само адкрыццё, і фатаздымкі, вядома ж. Хм. Не думаю, што варта тут нешта пісаць наконт іх. Такія ж, як яна, пэўна.
Галерэя Nova, В.Харужай, 24.09.2008 - 12.10.2008; штодзень акрамя нядзелі, з 10 да 18
[407x383]Настроение сейчас - цёпла-светлыУ мяне кожная паравіна пачынаецца з адмысловага паху. Восень яшчэ не прыйшла. Хм. Проста халоднае лета.
Сёння шмат блукала па гораду. Жудас, панадавалі цэлы стос улётак ) будзе што здаваць на макулатуру Так стамілася ( Але ведаеш што? Сёння я ўбачыла сонца. Нават пасля такога напруджанага дню заўсміхалася ) Яно рэдка зараз бывае. Хоць яшчэ і не восень. Зняла шалік (чамусьці; бо я заўжды мерррзну). Захацелася марозіва. Вар’яцею… )
Прынцып “вучыццанедзеляадзнак” працуе. ) Канешне, некаторыя рэчы/адзнакі часам б’юць па самалюбству, але ў такія моманты нагадваю сабе свае ж “усталёўкі” і ўсё становіцца на свае месцы =) Гэта тааак, прыемна (вучыцца не дзеля адзнак) скажу я табе! Ммм… Спадзяюся, пратрымаюся )
А яшчэ сёння некі абсалютна незнаёмы мне хлопчык сказаў, што яму падалося, нібы я з 23-й гімн ) прыемна =)
А яшчэээ… вось, што каго я знайшла сёння =) Садзьмула пыл, усміхнулася ) буду калупацца )
Учора быў радасны дзень. Не “аааа”,не “ой, міла”, а проста радасны. З раніцы пайшла на ф-на (!) першы раз за гэты год, дарэчы. Ммм… праграмку мне выбралі )) І (ура!) мне ўрэшце далі скапіяваць маю першую джазавую складанку!! Ыы, колькі радасці было! )) І той самы эцюд, і шмат маіх наіўлюбёнейшых твораў *з чаго наогул “жарсць” да джазу і пачалася! )* Пасля таксама пагойсала і зайшла ў “Падземку” падпісваць дамову. І што бы ты думаў, шаноўны сябра? =) Звычайна мне нічога не казалі. “Ага, всоь, падпішыце тут.“ А ўчорррра… Дзяўчына (з якой мы яшчэ не бачыліся! ) : “Оой, Вашыя сашчэпкі ажно нарасхват!” Я такааая радасна-здзіўленая была )) Вось ўжо дакладна – усё геніяльнае проста! Бо зрабіць іх – 1,5 хв, а так хутка яшчэ нішто не прадавалася ) + сама дзяўчына сказала )) Блііін )) якая ж я малайчына сама сціпласць якая ж я радааая! )
Эксклюзіў – гэтыя самыя завушніцы ў гэтым жж. Калі ласка )
ЯК так можна? І што далей?
Адкажыце , калі ласка, калі прачытаеце. http://www.nn.by/index.php?c=ar&i=19983
[429x571]
Настроение сейчас - холаднаГэта скончылася. Хух =) Вольная ад хору на 5 месяцаў ;)
Рэпетыцыі
Шчыра кажучы, думала, будзе горш. Вар’яты-рэжысеры – не так жахліва, як падавалася, і ганялі нас не 100 разоў. 50. Але не 100.
Канцэрт
Ладна мы – коні; пацерпім. А гэтыя дзеткі… А цяпер насамрэч інакш стаўлюся да канцэртаў “нашыя шчаслівыя дзеці і моладзь” Раней проста пофіг было (“скочуць, ну і хай скочуць”), а зараз… Цяжка ўявіць, колькі гадзін яны там прамарнавалі. Гэтыя дзядзькі-цёткі ўсё гарлапаняць ды гарлапаняць, а яны, бедныя, усё адплясваюць. І, што самае цяжкае, усімхаюцца… Вочы ўжо ніякія, а на вуснах “дзяжурная ўсмешка” … Брр…
Канцэрт не для людзей. УСЁ фанера. УСЁ. Я дзівілася, хіба магчыма хор пад фанеру (кхм, зазначу: зводны хор – каля 400-450 чалавек), а вось АРКЕСТР ненасамрэч я НІКОЛІ не бачыла. 500 скрыпачоў, “Ave Maria”… пад фанаграму. Я там проста ў шоку была… І кожны нумар ну стооолькі ўдзельнікаў.Навошта? Бо на мой погляд, гэта ж калгасна выглядае! Не каб паставіць нармалёвы, цэласна зладжаны нумар; там - некія ходы-пераходы, скокі-прыскокі, абсалютна нелягічныя, без сувязі, ерась. Фу. Цікава мне паглязець абалонку гэтых вантроб. Дрэнныя ўражанні. Вельмі.
Пс: Абы каго ў зводны хор не бяруць. “Зоркамі” гэтага (зв.хору) былі хлопцы 11-годкі. Той, хто ведае, што гэта, зразумее, што значыць для ніх (наталенавіцейшыя з найталенавіцейшых) спяваць стаяць на такім канцэрце. Бедныя, матам ажно лаяліся ад злосці (
Ппс:
Гэта ж трэба ў таікім месцы размяшчацца, каб розніцай тэмператур у Пн і Аўт былі 17°! Нягледзячы на жудасны дождж нас пагналі на футбол на некі галімы “Трактар”: Грузія-Польша. Пашансіла збегчы. Са стадыёну, мінуючы безліч аховы і спэцназу )
Але я пра тое, калі яшчэ было лета (т.б. 7.09.2008)
Ааа… *калі я такімі гукамі пачынаю аповед, значыць усё было лепей, чым “добра”* Я наогул не ведала, куды мы едзем )) 11.29: Менск-Усходні – Барысаў, але выйшлі не на тым прыпынку, таму ішлі некімі лясамі ды лугамі )) Урэшце рэшт, дабраліся да даволі мілага месца з бярозавым гаем ды некай лужынай возерам. Блін, як было весела! Не проста, як тады (26.05.08), тут яшчэ і вада была, і прастора, і мяч, а таксама складаныя добрага настрою хлопцаў (кхм, ну без гэтага ніяк) Як заўжды, дахалеры смешных і тупых фотак, а таксама некалькі ахвігенных відэа.*Пецька нават не злаваўся: ”Грэчка, **яць, хопіць здымаць!!”* Разумныя распрануліся палезлі ў ваду, але Грыб жа не шукае лёгкі шляхоў! )) Мдаа, нашыя хлопцы на ўсё жыццё будуць перакананыя, што ўсе бабы – дуры )) з-за такіх, як Грыб =) А мне ўсё так весела было чамусьці! Ну як ніколі! Дзівіліся: “От блін, адзіная цвярозая, а смяецца больш за ўсіх!” Але кульмінацыяй была “Урачыстая перадача “Ключа ад класа” ад экс-старасты да цяперашняга” =) Сцёб, канешне, яшчэ той )
А як прыемна было… Бліііін… Я там ледзь не расплакалася. Яны ж мяне не бачылі яшчэ пасля лета. Ну і пачалося: “Ааа, Грэчачка, як ты магла! Да ты нас усіх кінула!”, “Да як мы без цябе…”, “Мы наогул не чакалі!…” Так казалі, нібы ўжо паміраюць там )) Але, чорт, як прыемна было )) “Цяпер неяк не так на ўроках, некага не стае, так сумна, ціха…” Ааа… ды й шмат трызнення, абдымкаў ды інш. ….
Я хвалявалася, маўляў, вось сыйшла з класа і больш не будзе як раней. А вось і не. Гэта так проста – падтрымліваць зносіны. Гэта да жудасу элементарна – зладзіць паход ну добра, паездку. Тыя, хто насамрэч гэтага хочуць – заўжды дапамогуць. Так ... лёгка адразу на сэрцы ) Не веееру… Гэта тое, аб чым я марыла з ранняга дзяцінства ))
Настроение сейчас - міла
Ну вось і першая субота. Не верыцца, што не трэба ўзнімацца і валіць невядома куды (т.б. у школу) Гэта добра. Праўда наступным годам прыйдзецца нясоладка, але трэба яшчэ гэты дажыць ;)
А я працягваю аповед “Без пад ката” пра школу. Па-першае, хачу сказаць вялікае НЕНАВІДЖУ тым тлустым мярзоткім дзядзькам з пульхнымі пальцамі, што сядзяць дзесьці там, уверсе, і кожны дзень выдумваюць рознае лайно рэформы, каб толькі сапсаваць дзецям жыццё. Гррр. Дзе СМК? На што на 1 год чарчэнне? Я хачу ў школе вучыць нямецкую. Раз тут прыбіраеце ўсё, нельга было запытацца, што дзеці хацелі б прыбраць, а што не? Ну блін %(;№… Усе гэтыя “стране требуюцца рабочие руки” чамусьці адчуваюцца. Хоць я і не разумею, як паступалі ў МДАБК, альбо ў РТІ які раней без чарэчння, але на 1 год – бязглузда ўвадзіць (хацяб у класе 7м!) А СМК? Будзем расці дубамі? Не будзем разлічваць Чайкоўскага ад Айвазоўскага? Злосць, роспач і крыўда. Фу =(
Але працягнем пра выкладчыкаў (чамусьці ўжо вельмі хочацца распавясці, бо ўразілі)
Фізіка. Ягнё дуууб… Блііін… больш за ўсё ненавіджу нешта вучыць і не разумець ніводнага слова. Прышпільна, канешне, але не люблю так. Пофіг. Мне фізіка непатрэбная.
Хімія. Я села на галёрку, таму нічога не чула (альбо не хацела чуць?) што ён там распавядае. Усё адно не разумею ;)
Грамадазнаўства. О, пра гэта падрабязней. Сэнсу перайменавання аднаго і таго ж прадмета (нават падручнік той жа) майму квадратнаму мозгу не дадзена зразумець. Але пра выкладчыка. Як толькі ён раскрыў рот (т.б. пачаў размаўляць) я заўважыла некую… дзіўнаватасць у яго мове. “Ну не можа трасянка быць такой… якаснай!” Здаецца, па-руску, але.. ну надзвычай мякка! Я нават памылялася, “і” беларускае пісала (тааак падобна да беларускай). Думаю: “Да блін, што гэта такое?!” Ну так мякка размаўляць… Кхм. Тэма была “Человек – мера всех вещей” Разбіраем падпункт “Сопричастность личности к судьбам человечества” І тут раптам ён кажа:
- Ну, возьмем
Вось і прайшлі тры дні. Вучобы. І новае школы. З кожным днём усё цікавей, і цікавей, хаця, па шчырасці, сум па старым не дае ўсёткі спакою =( Навошта было так прывязвацца да класа?? Каб потым так цяжка было “адліпаць”?! Ну да лан. Назад ужо не вернешся. Застаецца спадзявацца на лепшае, чым я і займаюся. А цяпер пра ўсё без па ката =)
Клас. Дзяўчаты. Першыя, з якімі я пазнаёмілася, мне не вельмі так і спадабаліся. Нават засумавала. Але ўжо 1-га (пн) знайшла сабе кумпанію (уря)
Клас. Хлопчыкі. Хоць мяне хлопцы асабліва і не цікаваць, але хочацца зазаначыць, што тут такія, што ого-го! Так нязвыкла, што ў класе, ёсць (эмм, як бы так назваць?) (ну лан, так і назавем) сімпотныя (ох, як ненавіджу гэтае слова) хлопцы, т.я. у маім класе такой з’явы не было ;)
Сама школа. Не ведаю, чаму, але з кождным дёнм усё больш нагадвае тую, што з амерыканскіх фільмаў! Наогул не падобная да 7кі, але даволі мілая. На ўсіх сценах вісяць аформленыя малюнкі дзяцей (нагадаю: да рэформы школа была з матэматычна-харэаграфічна-музычна-мастацкім ухілам. Нядрэнна так? :) )
А цяпер пра выкладчыкаў, дзеля якіх я, уласна, і ішла сюды (па парадах)
Сусветная гісторыя. Сын дырэктара. Малады, яшчэ хлапчук зусім, але, здаецца, прадмет ведае няблага. Яшчэ паглядзім ;) але гэты варыянт мне ўсё адно падабаецца больш, чым Голад.
Ангельская. Ооо… Капец проста. У былой лінгвістычнай такіх выкладчыкаў не было. Пажылая жынчына (“ну, - думаю, - зараз дасць “рунглішу”) Ні халеры!” Вымаўленне (ммм), як з касет! На першым жа занятку паназапісвалі-панавывучалі нечага, карацей, мокрымі вышлі з кабінету. Адзінае, што яне люблю, клаі пытаюцца пра былую адзнаку. Фу. Як нібы таўро на табе ставяць і ўсё тут! Па праўдзе сказаць, дзеткі там не вельмі ў ангельскай, таму эз южал “Сашенька, палочка-выручалочка ты наша” Ну лан. Я звыклася. Галоўнае, што яна веды дае проста ахвігенныя.
Матэматыка. Мда… калі ангельская мой “козыр”, то матэматыка… Першыя 2 заняткі дала заданні на паўтарэнні. Авечка не зрабіла ніводнага. Мы нават не праходзілі таго, што у ніх тут на 1м узроўні! Ну да лан. Мне на матэм пофіг :) Настащница суирская. Можа, зразумее, што я тупень ;)
Руская
Настроение сейчас - *адыходзіць ад эйфарыі
Калі нехта выканаў маю вышэй названую просьбу (пажадаў мне удачы), то я шчыра гэта адчула! Нават больш, чым хацела! =) Нягледзячы на дрэннае надвор’е, дзень сённяшні выдаўся поўнай супрацьлегасцю!
Па-першае, віншуйце-віншуйце-віншуйце авечку: У “ПАДЗЕМЦЫ” ПРАДАЛІСЯ ЗАВУШНІЦЫ І ТРОЕ ПАЦЕРАК! =) Ай м соооў хэппі, проста слоў няма! )) Грошы пайду атрымліваць у Пн. Ааа… як уяўлю, што змагу сустрэць кагосьці ва ўпрыгожваннях, якія зрабіла я, аж цёпла становіцца =) Здала яшчэ 5 пар завушніц (больш цікавых, чым тыя ) Я наогул “прасякла” густ патэнцыйнага наведвальніка-пакупніка “Падземкі” і што яму падабаецца *хітрае ягнё ;)* І я ніколькі не сумнявался, што менавіта каляровыя (пацеркі) і марскі (набор) прададуцца першымі ;)
Па-другое. Сёння сустракалася з новым класам. Хвалялвался, што маніць. Але на некі момант адключыўся мозг (не ведаю, якім чынам) і уключыўся некі інстынкт (не ведаю, як раслумачыць ;) ) Адчула сябе некай гераіняй амерыканскіх фільмаў пра тынэйджэраў ;) І школа сама падобная на тыя, што з фільмаў, і некія кумпаніі дзяцей, падлеткаў такія ж ) Думала, што буду сядзець некай левай у куточку, а здарылася зусім наадварот ) ДалейІ яшчэ: О, Кантакт, усемагутны. Сур’ёзна. Авечка адразу ўсё “прабіла па базах” )) І калі ішла і бачыла “знаёмыя” твары, усплывалі аватары, нікі ды інш. Прышпільна ) Вось яно, пакаленне Інтэрнэта ;)
І трэцяе. Сёння адкрываецца фэстываль пэрфомансу Navinki 2008. На жаль, на пачатак ніяк не атрымалася трапіць, таму прыйшла пазней. Прышпільна, толькі нічога не зразумела ;) Таму што не з пачатку, але наогул прышпільна, нават вельмі ) Эз южал, збіраюцца незвычайныя творчыя людзі вар’яты. Таму пайду заўтра. Каму няма чаго рабіць, ці проста цікава заўтра аб 11 гадзіне майстар кляс, а потым з удзельнікамі (цікава вельмі :) ) Палац мастацтваў, канферэнц-заля.
Настроение сейчас - мора хвалюецца раз...
Яна не будзе лішняй ;)
ні пуха
[300x176]Мда… Ну чаму так? Здарся ўсё гэта хаця б 2 гады таму, я б, здаецца, ужо больш нічога не прасіла ад жыцця *ах, як няшмат мне трэба.
Адным з усё тых жа апошніх халодных летніх дзён званіць Ляшка авечцы ў дамафон, прапануе сыйсці. Авечка сыходзіць і… не паверыце каго бачыць! Так-так, менавіта яго – тое ўвасабленне светлых, чыстых, такіх трапяткіх і наіўных дзіцячых пачуццяў; тае мроі, якая не знікала нават ноччу; таго, урэшце, пасля каго з’явілася Яна – скрыпка – на якой я так жудасна граю, але ўспаміны пра той светлы перыяд майго малалецтва не даюць спакою вантробам пры адным толькі гуку гэтае прыгажуні … Так-так, спадар Філін. Блін, да якой жа я ступені ненавіджу гэтыя шаблоны. Асабліва, калі кранаецца ўзросту. “А колькі табе зараз?” От ужо казліна, не каб т а д ы, а зараз эх…
Пайшлі да нашае былое (Ляшка і вышэй наваны чалавек выпусціліся натуральным чынам ;) ) школкі *гыгыгы!))* пасядзелі, пагутарылі. А на наступны дзень сабраліся ў жоўтых Ляшкіных сценах. У авечкі (эз южал) замовілі блінцы, а з Філіна належала кіно. Міла было. Эх, вярнуць бы час назад… Ай, не. Не трэба. Хай будзе, так, як ёсць. Бо інакш нецікава.
Хм, дарэчы пра кіно. Я ўжо хутка конкурс аб’яўлю – які фільм прымусіць мяне пусціць хаця б адну слязу?! “Да я ад яго першы раз сам плакаў!” – пра “Прафесіянал”, “Мы так рыдалі з гэтага кіно…” – пра “P.S. Я цябе кахаю” Яць, ні халеры. Мяне ўжо крамнём называюць. Чорт, нават на “Баладзе пра каханне” сэрца сціснулася, кім ў горла, а сляза – неее, не пайшла. Ну нармальна? Трэба яшчэ будзе схадзіць. А сур’ёзна. Дайце мне фільм, ад якога я заплачу.
Пра “Прафесіянал”
Пра “P.S. Я кахаю цябе”
[240x349]Адным з апошніх летніх дзён (дарэчы, вельмі дажджлівых) вырашыла авечка наведаць вышэй названую выставу. І ведаеце што? Мне спадабалася. Праўда. Не ведаю, што нават сказаць. Думаю, у назве ўсё сказана, трэба толькі глядзець. Часам не верылася, што гэта Менск. Што гэта нашыя людзі, што гэта нашыя дзеткі, бабулі, хлопцы. Здаецца, пачынаю адрозніваць чалавека з фотаапаратам ад фатографа.
Раю наведаць. Каб не блукаць, колькі блукала я, падкажу – В.Харужай, 16 – гэта бібліятэка Я.Купалы. Менавіта там і вісяць гэтыя цудоўныя фатаздымкі. У вас ёсць час да 31 жніўня )
Настроение сейчас - спакой
Ну, тое, гэта як фатаздача была ) А цяпер фатаздымкі, якія мне падабаюцца. Вельмі.
[700x518]Настроение сейчас - ммм....
Да што ж гэта такое! Толькі-толькі ныла: “Ыыы, хачу павандраваць, на халеру ўсе гэтыя пляны-маршруты ў траўні “распрацоўвалі” – як – бэмц! – радасна і нечакана жаданне здзейснілася.
Чаму Заслаўе? Таму, што блізка. Але – як вызначылася – там дужа цікава! Не ведаю, канешне – пакуль не ведаю ;) – як у іншых гарадох, але Заслаўе мы запомнім на ўсё жыццё ) Ці то чаканне, ці то лета, ці то настрой паўплывалі – не ведаю. Але ТАКОГА дню даўно не было.
[444x384]Хацела распавясці пра кнігу.
Той вечар быў адным з тыповых занудных на лецішчы, ах, ну з адзінай разнастайнасцю – нешта мяне давялі і авечка пайшла плакаць на 2-гі паверх. Сярод неверагоднай колькасці кніг, цікавых і не вельмі, у такім стане чамусьці захацелася узяць “Юмористические рассказы» Я не ведала, што там за аповяды, чые і на якой мове. Але, не паверыце, аповяд, які трапіў на выпадкова раскрытай старонцы, прымусіў мяне ўсміхнуцца! Ды й настрой палепшыўся, а для сябе я знайшла новага аўтара. Прычым не які-небудзь тупыя аповедзікі сучасных маладых аўтараў, не. Надзвычай цікава, востраслоўна і я б у жыцці не сказала, што некаторыя з твораў 1910 года.
Прапаную крышачку ўзняць настрой, альбо проста ўсміхнуцца з дапамогай вышэй апісанага аповеду.
Настроение сейчас - маркоўна-яблычны
Толькі авечка пачала раскісаць з нагоды ад’езду ўсіх сяброў, як раптам, можна сказаць знянацку, неба пачула авечыя малітвы ныцці і спраўдзіла некалькі жаданняў у адзін дзень! =)
1. Ляшка
Вярнулася з выраю мая птушка ) Дакладней, шакаладка ) Але мы з ёй зрабілі не проста сустрэчу “пасядзець, кавы папіць”. Не! Было так цікава, і адначасова весела, бо нашымі дапаможнікамі былі пліта, рондаль, нож ды й іншае начынне ) [522x394]
Меню, альбо Як Ляшка і авечка гатавалі
А потым раптам… ну наогул не чакала! тэлефануе… Дzіма!
2. Дzіма
Колькі віску было ад шчасця! Яна была не ў настроі гойсаць, таму ўзялі покрыва – і на Свіслач, валяцца на сонцы ) Набалбаталіся, жжудас – месяц не бачыліся – нешта ўсё па летніках, па Піцерах сваіх, няўжо вярнулася, я не верыла )
Настроение сейчас - балючы
Пачатак, альбо Занудныя думкі
Але пра што ж хачу распавясці?
А. Пасля “цяжкіх будзен” вырашыла авечка “праехацца на ровары”. Чакала Іллю, бо з жалезным канём нешта не так было. Чакала, злілася ўжо, але ўрэшце-рэшт ён прыехаў і ўсё мне адрамантваў. Колькі радасці было! Шчаслівая, вясёлая, авечка паехала. Ну як заўсёды (а інакш нецікава) заехала на незнаёмую дарогу. Роўная, гладзенькая. Злева – лес, справа – поле. Сонца заходзіць, неба ружовае (усё якраз, як я люблю) З горачкі –аа… вецер у твар, хуткасць, неверагодна проста!.. Нават такой баязлівіцы як мне жжжудасна спадабалася!
Кхм. Ну-ну. Усё гэта добра, калі на нармалёвай дарозе. А калі ўжо паехала дадому… блін. Не каб злезці, бачу ж, што каменчыкі, яма некая, ну дакладана не з’еду… Эх… Спачатку завізгатала. Не ведаю, ад чаго! =) Проста так )
А потым…
Божачкі… Як я ляцела…
Дакладана перакульнулася. Не памятую, што было. Калі расплюшчыла вочы – ляжу пасярод дарогі, на мне ровар, і ўсё баліць. Нага ў крыві. Чорт. Ланцуг зляцеў, прыйшлося весці ровар. Далёка да дому. Ы… А я такая прыгожанькая была, у блакітна-белым =( І тут… Блін… Басанож іду, кроў гэтая цячэ, кульгаць пачынаю, у пяску ўся… Эх…
Але самае балючае было дома. Калі некай гадасцю палівалі. Раны насамрэч нясмешныя – да мяса ажно і даволі складана варушыць і рукой, і нагой. І твару дастался (гэта ўжо ў люстэрку ўбачыла)
Мда…
Ноччу, сказалі, смяялася. А мне снілася вайна. Хм
А як жа… лета? А як жа цішоткі, шорты? Чамусьці нават спадніцу захацелася апрануць (што бывае надзвычай рэдка, амаль ніколі) і тут…
Баліць. Моцна баліць =(
[698x177]
У гэтым я ўжо ўпэўнілася на 79% [астатнія 21 так, каб не сурочыць =) ]
Дзень пачаўся з сумнае думкі аб тым, што ў горадзе я абсалютна адна (усе па марах ды па пляжах). “Нічога, - аптымістычна падумала авечка, - і ў самоце бывае весела” Засунуўшы слухайкі з Бітлз у вушы, я крочыла. Спачатку было набыццё новае клавушкі )) уря-уря (цяпер не будзе грукаць прабел)) *ах, як ціхенька*
А потым… Потым раптам авечка ўбачыла надпіс “Лошыцкі парк” Падумаўшы, што раз тут надпіс, значыць і парк недалёка, я пачала выпытваць дзе ён самы [парк] знаходзіцца. Бо, сорам мне, пра гэты парк я пачула першы раз, можа, месяцаў 5 таму, а пра тое, каб там быць хоць раз і размовы не йшло. І вось некімі неверагоднымі шляхамі ды тралейбусамі язык давёў мяне ну не да Кіеву, але да парку дакладна )