Я кахаю яго і хлушу сабе, мне так шкада, што мы не будзем разам ніколі і што прыйдзецца выкрэсліць яго са свайго жыцьця... Я не магу, ледзьве стрымліваюся
[700x525]

В колонках играет - Любэ
Настроение сейчас - нармальнае

Зноў прайграла...
Ну і не трэба..
Буду далей жыць....
Нават непатрэбныя жывуць неяк....
Сессія...
Пайшло ўсё падалей...

Нават зараз не магу прыпомніць, што я адчула калі ён гэта гаварыў. Боль ці што?
" Каця, ты можаш гаварыць з кім угодна, глядзець на каго ўгодна, быць з кім угодна, але належыць каму ўгодна ты не можаш. Спачатку ты прыцягваеш магнітам, а пасьля разумееш, што не разабралася ў сабе і адштурхоўваеш ад сябе ўсіх..."
Навошта яго слухала. Ён мне не аналітык. Самы вялікі з аналітыкаў жыве ўнутры мяне і не дае мне спакою. І што значыць не разабралася? І я нікога не адштурхоўваю. Я адштурхоўваю толькі сябе, аддзяляю нейкую сваю частку, і ня так важна якую: лепшую ці горшую. І ўвогуле, чалавек не можа належыць камусьці. Не можа...нават часткова!!! Я хачу спадзявацца на гэта, хачу спадзявацца, што залежнасьць калі і ёсьць, дык толькі часовая. Ну і што, што ў мяне такая дрэнная звычка: лічыць сваім адзіным лекарам час. Але ж я ведаю, што ўсе такія хваробы амаль невылечныя і спадзявацца трэба на сябе. І зноў хочацца паўтарыць, а можа і таблічку павесіць, каб усе запомнілі і звярнулі ўвагу: НЕ ПАТРАБУЙЦЕ АД МЯНЕ ЧАГОСЬЦІ.
Не трэба. Што спытаць з хворага?

В колонках играет - МАРА

Я вельмі змянілася. Стала зусім звычайнай, што незвычайна для мяне.
Заўважыла за гэты час, што зусім кінула думаць пра Сашу. Увогуле, гэта, мабыць, з-за таго, што на свята горада мы апынуліся ў адной кампаніі, дзе ён быў з дзяўчынай. Ні каплі зайздрасьці, ні болю, ні перажываньняў. Месяц прайшоў... За гэты час я змянілася знешне, таму што ўнутры ўсё перавярнулася, апынулася ў нейкім хаосе. Пачала заганяцца на капейку, а ён такі скаціна...Зноў не веру ў любоў. Але ўсё-такі нешта засталося пасля Сашы, нешта не давала спакою.
А ўчора ён прыйшоў з сябрамі да нас. Усё-такі я вытрымала, каб не пайсьці да яго ў госьці першая!!! Але ён, напэўна, заўважыў, што няма каханьня і ніякага здзіўленьня ў маіх вачах. Ён ,нават, увагі маёй так і недачакаўся. А вось яго сябры строілі вочкі мне, спрабуючы неяк наблізіцца да мяне....
Я ...я зразумела...Хай і праходзіць час, але, як кажуць, першае каханьне не праходзіць, пакідае свой след назаўжды. Сапраўды, маё каханьне да Сашы было самым сапраўдным першым. Моцным, неўміручым. Яно такім і засталося. Ніхто не зможа замяніць мне Сашу, нават ён сам. Таму што зараз я не веру ў яго. Я веру ў яго ранейшага, былога, патрэбнага мне. Але я не веру ў каханьне. Таму....
Таму мне застаецца толькі помсьціць Сашы,усім астатнім ...за тое, што маё каханьне памерла...
Гэтага я нікаму ніколі не дарую.

[500x500]

Час прыйшоў..для помсты...Каму? Я ведаю..і гэта галоўнае

Калі хто і вырашыць дапамагчы той дзяўчыне, дык гэта будзе непатрэбным для яе. Справа ў тым, што яна не хоча прымаць ад каго-небудзь дапамогу. Яна звыклася з тым, што заўсёды спраўлялася з усім сама. І калі ўзьнікалі ў яе жыцьці нейкія бытавыя пытаньні, то яна не ўспрымала іх усур’ёз. Галоўным для заставалася пытаньне аб тым, чаму так жорстка з ёй абышоўся лёс? Не хацелася прызнаваць сваю слабасьць, але яна сапраўды сябе адчувала аслабленай, ёй здавалася, што ўсё ў яе жыцьці было б лепей, калі б яна адчувала дапамогу брата, альбо проста ведала пра яго існаваньне, ведала, што калі з ёй нешта здарыцца, то ён ёй дапаможа. А так даводзіцца разлічваць толькі на свае сілы. Можа, гэта проста ёй наканавана на небе так. Але яна ўпэўнена ў тым, што Бога няма, няма аніякай нябеснай сілы. Калі б сапраўды Бог існаваў, то ён бы не дазволіў, каб гэта адбылося менавіта з ёй, менавіта з яе братам. Яны апынуліся адны па абодва бакі розных вымярэнняў. На некаторы час яны страцілі сувязь, але калі-небудзь яна апынецца ў іншым, ягоным вымярэньні. Цяжка было страціць самага дарагога і блізкага чалавека. Яе боль зразумеюць толькі такія ж людзі, якім даводзілася прайсьці праз падобнае.
Чамусьці бацькі сталі далёкімі ёй. Любоў, узаемаразуменне назаўсёды зніклі. Яна сама рабіла так, каб бацькам не даводзілася турбавацца пра яе. Для іх было галоўнае, што яна жывая. Але даць любоў ёй яны ўжо не маглі. Яна не абвінавачвала іх у гэтым, яна абвінавачвала той выпадак, калі ўсё страціла сэнс. Так, яе жыцьцё страціла сэнс, яна зразумела, што павінна жыць за сябе і за брата адначасова. Таму жыцьцё стала адрозным ад іншых. На выгляд, такая ж дзяўчына, як іншыя. Любіць футбол. Чаму? У той год, калі ён пакінуў яе, напярэдадні яны разам глядзелі футбол, ён быў для яе усім, з яго яна брала прыклад. А калі яго не стала, яна больш не хацела ні з каго браць прыклад, яна працягвала браць прыклад з яго. І футбол яна сапраўды любіць.
Канешне, самыя блізкія сябры заўважаюць, што з яе характарам і камунікабельнасьцю яна можа на некаторы час замкнуцца ў сабе, пабыць у адзіноцтве. А пасьля зноў, як не бывала, смяяцца, травіць анекдоты, быць неабходнай для кампаніі. Калі паехала вучыцца ў Менск, там сустрэла новых сяброў. Канешне, яна разумела, што прывыкаць да яе звычак ніхто не будьзе, прыходзілася нават апранаць нейкую маску для таго, каб зусім не быць белай варонай. Галоўнае, што яна ніколі не баялася казаць праўду! Пасля новыя сябры крыху звыкліся з яе асаблівасьцямі характару, а вось старыя насьцярожана пачалі неяк адносіцца да яе. Гэта раздражняла і нервавала яе. Так яна стала для іх замкнутай назаўсёды, яна перастала жыць па іх правілам, пачала неардынарна паводзіць сябе ў кампаніях, сварыцца з самымі “паважанымі” людзьмі. Стала проста пафігісткай. Думаеце, ад яе ўсе адвярнуліся? Ды не, многія зразумелі, што яе проста лепш не чапаць і працягваць з ёй нейкія зносіны. І чамусьці ўсе вырашылі, што ёй трэба дапамагчы.Але яна заўсёда помніла, што калі дапамога была патрэбна яе брату, яго не вырвтавалі. Ёй не патрэбна дапамога. Ніколі ў жыцьці яна не будзе яе прасіць, яна будзе разлічваць толькі на свае сілы. Яна сама па сабе...Яна  гэта я ..

Незвычайна рана прачнулася. Пайшла да бацькоў у школу. першы раз за лета. Хе, трэба ж калі-небудзь пачынаць.. Тата прыбіраўся ў сваім кабінеце, выносіў розныя непатрэбныя, а некалі вельмі важныя, паперкі, перакладаў даселя важныя з месца на месца. Я падыйшла да шкафа, паглядзела..а там фотка..з 3-га з'езду усебеларускага. Кажу, тата, а чаму ўсе цёткі тут такія страшэнныя? Ён адказаў: " Што ты хочаш, перадавіцы ўсё-такі" М-да...а за сабой глядзець дык няма часу ў гэтых перадавіц.. А яшчэ ў яго ляжаў на самым відным месцы часопіс.."Герб і сцяг"..Вы думаеце, сучасны? Не, наш, родны, гістарычна прызнаны, бел-чырвона-белы!Часопіс 1993-га года выдання, я як раз тады ўжо добра чытаць навучылася. Я яго пад бок і кажу: Як ты яшчэ трымаешся тут дырэктарам? цяпе пры сучаснай уладзе пара таго...Хамелеон, кажу, сам па сходам розным, а часопісы вунь якія чытаеш..Пасмяяўся толькі...А што яму мне адказаць..
Дарэчы, на фотке мая школа, у якой я правучылася 10 год..Дакладней, якой падаравала 10 год свайго жыцця. Калі-небудзь яна яшчэ будзе ганарыцца мною.
[700x525]

Учора вярнулася з Масквы. Нічога такі сабе горад, крыху большы за Менск. Але ў Менску ўсё-такі лепш. Канешне, усюды галоўнае- гэта грошы, але здаецца, што наша нацыя не так засяроджвае на гэтым увагу, моладзь вучаць атрымліваць адукацыю, у сваю чаргу у Рассі моладзь вучаць зарабляць грошы. Брыдка ад гэтага крыху. Дзядзька( мент, але не разумею, чаму такі багаты), дык ён так сказаў: “крадуць усе, пакуль ёсьць магчымасьць і сілы”. Казаў гэта з такім выглядам, быццам бы яго гэта не кранаецца. Такі ж самы “вор”, як і астатнія, а можа нават і горш, бо працуе ва ўстановвве, якая павінна наадварот, не красьці, а сачыць за тым, каб не ўкралі.
Ланна, уся гэта так названая лірыка рэальнага жыцця не павінна мяне ў мае 18 год турбаваць.
Галоўнае, чамусьці, для мяне аказалася тэлебашня. Але уваход і аглядная пляцоўка былі зачынены. Прыйшлося назіраць за ёй з вышыні маскоўскага паветранага метро. Нокшталт метро, дык у Маскве яно надта дарагое. У менску ў мяне нават ні разу не было жадання прайсьці “зайцам”. А тут было шкада 15 рублёў. На нашы гэта выходзіць 1200. Тым больш вельмі крыўдна, што студэнты не маюць аніякіх ільгот. А яшчэ гэты доўбаны кантроль на ўваход у Крэмль. Мы, беларусы, лічымся для іх як жыхары краін СНД. І уваход для нас 350 р(здаецца так), для іншаземцаў тым больш даражэй, але мы з сястрой прайшлі як жыхары Расіі і гэта дзякуючы таму, што на абгортке майго студэнцкага білета красаваўся двуглавы, іх герб. Проста ў свой час абгортку для студака купляла ў Оршы, а там усе тавары амаль з Расіі. У гэты раз пашанцавала!
Толькі вось цётка з мяне ўвесь час дзівілася, чакала ад мяне такіх бурных эмоцый, што гэта нават надакучыла ўканцы. Чамусьці яна чакала ад мяне, што мне захочацца паўтарыць яе лёс: дзяўчына з беларускай глушы,прыехаўшы ў Маскву, закахалася ў яе і паставіла сабе мэту тут жыць і працаваць А калі мне не спадабалася Масква, калі я лічу, што мая родная сталіца для мяне ў 1000 разоў лепей і я зусім не хачу ехаць ў Маскву працаваць. Лепш нешта карыснае зрабіць для сваёй краіны, чым вучыцца красьці ў “краіне дурняў”. Яшчэ вельмі зачапілі мяне яе словы наконт праграмістаў. Кажа, у нас працуюць праграмісты, асобна ад нас у офісе, дык мы іх называем інкубатарамі, мы іх праграмы прадаём потым. Ведаеце, так крыўдна, што хтосьці працуе, нешта стварае, а той, хто прадае гэта створанае зарабляе больш. Словы цёткі мяне так балюча закранулі, што я павярнулася да яе і сказала з тварам пераможцы:” Таргуеце чужой працай, а самі што?”. Дарэчы, дачка ў цёткі, зусім негасьцінная, у дзяцінстве яна мне здавалася больш-менш зноснай, а тут такая пава, з Англіі тока прыехала, трэба акліматызавацца зноў, таму нікуды гуляць не пойдзе ... Вучыцца ў МДУ імя Ламаносава на піар-мэнэджара. Нічога талковага. Ніякай карысьці. Але для іх дзяржавы гэта важней, чым радавы праграміст. Ану іх...
Але было нешта і прыемнае...Вось, зараз раскажу. За апошні час мне падабаўся хтосьці іншы, а не Саша і Андрэй. Упершыню. І я зразумела, што яшчэ не зусім прапала. Шкада, што таму хлопцу тока....14 гадоў...Але ён такі класны, прыкольны і высокі. Прыгожы нават, але яшчэ падлетак. Гэта траюрадны брат маёй сястры па мацярынскай лініі. Мы з сястрой дваюрадныя па бацькоўскай, таму ён мне нікем не даводзіцца, ён і я нават і не ведалі адзін пра аднаго. Антон, гэты падлетак, думаў, што я сяброўка сястры. Аб гэтым я даведалася, калі мы былі ў іх у гасьцях, калі ён выйшаў з свайго пакоя і я засталася там адна, то падашла к камп’ютэру. Разгарнула акенца і там па сетцы ён з кімсьці перапісваўся, што да іх прыехала сястра з падругай. Ён яшчэ абяцаў сфатаграваць нас і паказаць свайму сябру па сетцы фоткі. Можа, я яму таксама спадабалася... каця, блін, што за думкі, яму тока 14 год, ён малодшы за цябе на 4 гады...
Так, зараз дома адна вось сяджу. Сёньня нешта са мной здарылася і я зварыла кампот з яблыкаў і зпаякла пячэнне. А яшчэ ўчора зварыла суп. Гэта, навернае, арганізм сам прадчувае, што скора ў інтэрнат, скаора прыйдзецца самой гатаваць. Хутчэй бы! Я ўжо сумую па Менску. Але нічога, хутка прыеду!!!
[700x525]

В колонках играет - Дельфин

Сёньня бацька назваў мяне "гаўно малое". Давялося яму адказаць, што ён вытворца гаўна... Чаму я не навучылася ладзіць з бацькамі?Нічога з мяне не выйдзе...(бугага..нават гаўна добрага) Фу, ну і думкі ў цябе, малая. Заўтра ў Маскву...Нешта мне не хочацца, ой, цяпер мне амаль нічога не хочацца.

[316x575]

В колонках играет - не грае нiчога
Настроение сейчас - абыякавае

Размаўляла з сястрой аб будучыні. Не, нічога не загадвала, але насуперак усім яе разуменням, сказала, што роля вернай жонкі-гаспадыні, якая чакае мужа з працы, у вольны час соліць гуркі і квасіць капусту, мяняе падгузнікі дзецям, для мяне не падыходзіць, хоць я і не выключаю яе, а пакідаю як найхужэйшы варыянт. Сястра, канешне, не згадзілася са мною, адказала, што галоўнае для яе- сям’я.
Цікава, а што для мяне азначае сям’я. Я адразу ўяўляю сябе такой старой, разглядваючай сямейны фотаальбом.( там чамусьці чорна-белыя фатаздымкі, і гэта ў наша 21 стагоддзе). Я знаю, што калі мяне прымусіць лёс выйсьці замуж, то для мяне скончыцца ўся свабода, якая праяўляецца неабдуманнымі ўчынкамі, легкадумнымі паводзінамі без адказнасьці перад кім-небудзь. Зараз для мяне здаецца нетакім страшэнным усё ўзяць і страціць. А вось калі будзе сям’я, усё гэта скончыцца. Жыць стане прасьцей, але меньш цікавай.
Кацечка, а ці не рана табе аб гэтым думаць? А-ну, гані ад сваёй галавы такія думкі. Жыві і радуйся, атрымлівай задавальненне ад дробязей жыцьця і лёсу не падпарадкоўвайся. Памятай, усё ў тваіх руках. Галоўнае, каб яны былі моцнымі і вытрымалі увесь цяжар гадоў!

[319x480]

В колонках играет - Без білета
Настроение сейчас - безбілетнае

З часам ператварылася ў атруту... Нельга ні дакрануцца, ні паглядзець на мяне, ні запытацца аб нечым. Гэтакі камочак нерваў, які лепш не чапаць. Тым больш у такое спякотнае надвор’е. Эгаістычна была ўпэўнена, што ўсё-такі каму-небудзь патрэбна. Але ніхто не хвалюецца пра маё душэўнае становішча. Бачаць толькі знешнасць, а яшчэ некаторыя выключныя асобы могуць заўважаць рэкламы ў метро. Адвучылася ад дурной звычкі адрываць паперкі з тэлефоннымі нумарамі ад зусім непатрэбных мне аб’яў. Так і не прывучыла свой арганізм да малака. Кажуць, пры чым з дзяцінства сто разоў паўтараюць усе-усе дарослыя, быццам самыя разумныя, што там кальцый. Уяўляеце цётачку такую... у акулярах, закатала да неба вочы, рукі трымае, быццам моліцца:”Кальцый так патрэбны для росту.”І пры чым кажа гэта фальцэтам... У мяне вунь і без малака рост 180 сантыметраў. Калі б у мяне зараз запыталі( а я часта ўяўляю, што ў мяне бяруць інтэрўю, магу і сама з самою так паразмаўляць), дык вось, калі б у мяне зараз запыталі: “ Што вы не любіце больш за ўсё?” Я бы адказала так, не задумваючыся, ну.... як Ксенія Сабчак, тая можа гаварыць, гаварыць, змешваючы пытанні, адказы, як быццам сто год паўтарае адное і тое ж, так і я адказала бы: “ Малако, міліцыю, чаргу ў магазіне, папсу і халодны дождж.” Канешне, магу яшчэ дабавіць, што не люблю праходзіць міма былых знаёмых, з якімі чамусьці перасталі вітаць адзін аднаго. Ідзеш і адчуваеш сябе ў нечым вінаватаю,ці як быццам табе толькі вось нядаўна вынеслі сьмяротны прыгавор, крыху адводзіш галаву ўбок, а сама думаеш, мы з вамі і сапраўды незнаёмыя. Апраўдваешся....Фу, Каця, непрыгожа... А яшчэ кажаш, што цябе не задавальняе наваколле, а сама? Сама сапраўды стала падобная на атруту.

В колонках играет - МультFільмы
Настроение сейчас - Хворага чалавека

Алергія... Учора вызывалі бацькі мне хуткую дапамогу. У мяне пачалася алергія. Я раней і не думала, што гэта ўсё можа быць так сур’ёзна. Я не магла заплюшчыць вочы: боль быў невыносны. Пры гэтым слёзы ліліся невядома адкуль... дыхаць стала цяжка, твар крыху апух. Хуткая прыехала, ушпіндорылі мне 3 уколы ў пятую кропку. Даволі балючыя ўколы. Пасля прыйшла знаёмая, каплі закапала ў вочы, бо ў мяне каньюктывіт абвастрыўся. Я думала, што не змагу заснуць. Але я так стамілася, стамілася ад невыноснага болю. Заплюшчыла вочы, трымалася як магла...І прывыкла к болю....Прачнулася, але алергія пакінула пасля сябе след...Такая непрыгожая, вочы падобныя на флаг: зялёныя зрачкі, ахутаныя чырванню...Прывід, але жывы!

Яго няма ўжо 8 год...роўна 8 год няма майго любімага браціка. Мне нават зараз здаецца, што гэта ўсё сон. За 8 год усё так змянілася. Раней здавалася, што жыць без яго я не змагу. Я так і не навучылася правільна жыць, бо дзесьці ў сэрцы маім нешта зламалася 8 год назад...

В колонках играет - Нестандартный вариант
Настроение сейчас - Самае лепшае

Усё - такі ёсць нейкая невядомая добрая сіла... Я ў гэтым пераканалася сёньня.
Яшчэ ўчора, схлусіўшы бацькам, паехала ў Менск. Паехалі разам з Машай, але ў 6 гадзін вечара яна паехала дамоў, у той час як я паехала да аднагрупніка Антона. У таго была свабодная кватэра. Увечары мы з Антонам пайшлі адпачываць “ КУЛЬТУРНА”. Пайшлі ў сквер, дзе неяк я сустракалася з Андрэем... Успаміны...і ўсё такое прымусілі мяне адаслаць яму SMS. Так, адпачываючы з Антонам, я перапісвалася з Андрэем, з такім складаным і незразумелым, і нават крыху каханым... Дамовіліся сустрэцца ў наступны дзень, дакладней сёньня, пры гэтым я павінна была патэлефанаваць яму раніцай. Прачнуўшыся, я адразу пачала думаць пра Андрэя: як яму патэлефанаваць, што сказаць, куды пайсьці і ўвогуле, ці вытрымаю я нашай сустрэчы? Дамовіліся сустрэцца ў 12.10. Антон мяне праводзіў, унушаючы ўвесь час, што я непавінна перажываць і турбавацца, што мне трэба быць спакайней...Выйшаўшы з метро, мне трэба было перайсці мост... Калі шла, то ўвесь час думала, што зараз павярну назад...Але я іду далей..і бачу яго...
Так незвычайна... Пайшлі гуляць. У той самы сквер, знайшлі месца, дзе было шмат цені.
Селі і пачалі размаўляць...Увогуле, з ім і раней было цікава, а зараз я нават не магла наслухацца яго словамі... Гэта былі найлепшыя моманты ў маім жыцці за апошні час. Вось чаму ад аднаго чалавека патрабуеш шмат увагі, а ад другога табе дастаткова вось такой адной сустрэчы. Дарэчы, выйшла так, што мы сядзелі насупраць нейкага разваленага завода. Я ўсё глядзела ў яго бок, а Андрэй кажа, чаму я так мала размаўляю. Адказваю, што мне спадабаецца, калі размаўляе ён, мне спадабаецца слухаць яго голас. Калі ён расказваў мне анекдоты нават тыя, якія я ведаю, то я яго не спыняла...Мне было вельмі прыемна. Аказваецца, што ён зараз жыве адзін...канешне, у адрозненні ад мяне, ён шмат чаго рассказаў пра сябе...
Пасля мы пачалі шукаць туалет, Андрэй мне адразу прапанаваў разбураны завод... Канешне, я не згадзілася, а сказала, што лепш мы пайдзём ужо на вакзал, бо іне хутка трэба было ехаць дамоў. Калі я купіла білет, да цягніка было яшчэ хвілін 20. Андрэй прапанаваў яшчэ крыху прайсціся. Зайшлі за нейкі дом, знайшлі там лавачку, селі, размаўляем. Ён так часта крыўляў мяне, што мне прыходзілася яго лёгка біць...Сядзелі, смяяліся....Падыйшла нейкая бабуля, прысела побач,я адразу прытулілася да Андрэя, а бабуля пачала расказваць пра нейкага ката, а потым паглядзела на нас і кажа: “Дзетачкі, не буду вам перашкаджаць.” Устала і пайшла... Здаецца, мы выглядалі такімі закаханымі, якія зусім не жадалі развітвацца. Але трэба было, хаця Андрэй пытаў, навошта я паеду дамоў. А мне так хацелася застацца, застацца разам з ім...
Калі прыбыў цягнік і я адыходзіла ад Андрэя, то на развітанне сказала, каб прыязджаў у госьці. Ён спытаў, куды...КУДЫ? Адказала, што як надумаецца ехаць, дык я скажу, куды...
....Я нават зараз бачу яго вочы, тыя вочы, якія не хацелі развітвацца са мною. Цікава, што калі я зайшла ў цягнік, то адчувала нейкую пустэчу. З аднаго боку мне трэба было радавацца, што ўсё так атрымалася з Андрэем, а з другога боку я шкадавала, што паехала ад яго...Толькі калі прыехала дамоў, то зразумела, якая я ўсё-такі шчаслівая і што недзе ёсць нейкая добрая сіла, раз усё атрымалася менавіта так. Так, што мы сустрэліся і нам было прыемна адзін з адным...

В колонках играет - Muse
Настроение сейчас - спакойнае

Малюю...Больш няма чаго рабіць. Затое мне стала спакайней неяк на сэрцы. Пра Яго амаль і не думаю. А гэта нейкі добры знак.
Заўтра паеду у Менск. Бацькам схлусіла, што паеду да Машкі. Шкада, канешне, што да Машы не з'езджу.. Але з другога боку, яе нелюдзімы крыху каханы не будзе задаволены тым, што я буду знаходзіцца побач, што ўжо і гаварыць аб тым, каб некуды з ёю схадзіць без яго...далей ад яго раўнівых вочак. Таму ў Менску я адпачну лепей!!!!!!! Гэта факт!!!!!!!!!!

В колонках играет - Дельфин
Настроение сейчас - Хворага чалавека

Сёньня да мяне прыйшла Муза... Намалявала партрэт Каханага.. Яго не было побач, але быў яго фотаздымак. Выйшаў нават вельмі падобным. А самае галоўнае, што так ён належыць толькі мне, бо стварыла яго я. Прыеду ў Менск восеньню і скажу яму: “ Мілы, ведаеш, з нядаўняга часу ўсе аўтарскія правы на цябе маю я..., а не твае бацькі. Вось, глядзі, доказы...” ...Ах, Каця, Каця...Ну што з табою рабіць?! Як хутка ты перахварэеш гэтым каханнем? Няўжо табе самой не надакучыла гэта ныццё? Кідай ты ўсе гэтыя думкі аб ім.. Ну што, што табе не дае гэта зрабіць? ..Што?!!!!!!!! Інтуіцыя?! Каця, ты згубіла усе рэшткі розуму,..ты невылечная.,..табе трэба да доктара, і чым хутчэй, тым лепей...

[467x698]

В колонках играет - не грае нiчога
Настроение сейчас - нармальнае

Час...ляціць, а я застаюся на месцы. Машка сёньня патэлефанавала. У яе там усё так добра, што я аж зайздрошчу...Хаця, не..Мне самой спадабаецца гэта малая колькасць людзей, з якімі я мею зараз нейкія зносіны. Можна сказаць, я дома адпачываю ад людзей. Нічога так адпачываю...Не скарджусь. Таму і не зайздрошчу сяброўцы, што ў яе там усе дні такія насычаныя, нетое што ў мяне. Тры тыдні канікул вунь ужо праляцелі. Так і ўсё лета праляціць. Я ўжо думаю, што самы час набыць сшыткі, алоўкі і ручкі для вучобы, а то потым будуць вялікія чэргі ў магазінах. Хаця, чаго гэта я так турбуюсь пра гэты прыналежнасьці...Звычайна я іх набываю нераней першага верасьня. І ўсё ў парадку...
Увогуле, у мяне ўсё ў парадку...За выключэннем таго, што я павольна губляю рэшткі розуму.... А яшчэ сябра з Турцыі хоча прыехаць. Яму там, бачыце, вельмі жарка, дый сумуе нечага ён... Шкада, але я ведаю, што гэта немагчыма, мне і самой вельмі хочацца яго пабачыць, пабыць крыху з ім... Але...я яшчэ непадрыхтавана. Скончыць трэба каледж спачатку, атрымаць адукацыю і спецыяльнасць... А потым ужо ўладкоўваць ўласны лёс у плане замужжа...
А можа, зусім ні пра што не думаць? Як многія сяброўкі...і сябры....

Нечага дні сталі для мяне так падобныя адзін на другага. Так хочыцца змен, у лепшы бок, канешне...А можа, яшчэ не час. Глядзела зімой гараскоп на год, дык там сказана было, што мяне змены чакаюць толькі ў 2008 годзе. Няўжо сапраўды прыйдзецца так доўга чакаць?
А гэта балота, па якому я ўчора як псіх-адзіночка гуляла..
[525x700]

В колонках играет - Лігалайз

Зранку пайшла на балота..Хаця, якое там балота.. Прагрэс у выглядзе меліярацыі зрабіў колькі год таму сваю справу. Цяпер балота выглядае маладым лесам. Але пасля нядаўніх ападкаў вільгаць ператварыла той лес у балота. Пахне ажыўшым імхом, квітнеючым зверабоем. Паназірала за наваколлем. Прыемна так стала, што дамоў не хацелася вяртацца. Сёлета нешта дурніц няма, бачна, неўраджайны год. А вось журавіны будуць восенню, бо найшла купіны з зялёнымі журавінамі. Нажаль, грыбоў зусім няма, гэта бачна ад таго, што дажджу не было вунь колькі. У хуткім часе, можа, і з’явюцца. К восені будуць, гэта факт!
Рабіла сёньня чорную справу. Уяўляеце, што? Палола градкі. Так, сьмешна...Але бацькам прыходзіцца дапамагаць, дый рабіць больш амаль няма чаго. Кніжку пачытаеш, у Ітнэрнэце з кім паразмаўляеш, памалюеш, вечарам яшчэ можна схадзіць куды-небудзь з сяброўкай, бо днём яе чапаць нечага: рыхтуецца паступаць ў архітэктурна-будаўнічы каледж, дык малюе днямі ды піша дыктанты.
Ах, шкада дзяўчыну. Крыху лёс ў яе нешчасьлівы: пасля пятага класа паступіла ў Менск у харэаграфічнае вучылішча, дык жа паступіла зноў у пяты клас...Год згубіла. Але і правучылася яна там усяго паўтары гады, не дазволіла здароўе, крыху хваравітая яна. Прыйшлося вярнуцца ў шосты клас, калі ужо яе былы клас быў сёмым...Несправядліва, тым больш што дзяўчына вельмі талантлівая, адораная і разумная. Яе старэйшая сястра вучылася са мной у адным класе, але мне з той складаней знайсьці агульную мову. Але нічога, Алена вунь зараз добра падрыхтуецца і паступіць у Менск, там будзем з ёю часьцей сустакацца, рабіць такія справы, якія яшчэ сьвет ня бачыў. Увогуле, мое сябры з калледжу крыху адрозніваюцца ад нас з ёй. Мабыць, таму што мы з ёй з вёскі і дабіцца нам хочацца шмат чаго, таму што назад вяртацца неяк нежадана нам абоім. А так як яна малодшая, то мне прыйдзецца ёй дапамагаць: знаёміць з горадам, з сябрамі, дапамагаць ў вучобе і ў розных бытавых праблемах... Увогуле, буду вельмі рада, калі буду ведаць, што мая зямлячка дзесьці недалёка.

Это цитата сообщения Giona Оригинальное сообщение

Все. Это начало конца. Уже проходили. Мне по-прежнему хочется того же что и вчера. Благо скоро еду на дачу, устроим там посиделки около костра. Будет что другое вспомнить.

План действий:

1. 3 или 4 приезжаю с дачи.

2. на следующий день иду в центр занятости молодежи, ибо нефиг сидеть дома.

Человека нельзя исправить. Можно исправить ситуацию. Вот и пойду, как истинная эгоистка, себя из д***** вытаскивать.

ЗЫ. Подбадрения принимаются, советы, поежлания и т.д. направляйте по ссылке "Комментировать" :D (правда поддержка нужна)