Начны аповед №3. Абмен
27.01.07 1:00
Звініць будзільнік. Я прачынаюся і разумею, што ізноўку заснуў, паклаўшы галаву на клавіятуру. Камп'ютэр таксама абуджаецца, хутчэй за мяне, і незадаволена гудзе. Тваё апошняе паведамленне датаванае дзвюмя гадзінамі ночы. У ім, аднак, ты паведамляеш, што збіраешся кудысьці а дзевятай вечара. "Чортава розніца ў часе" - санліва думаю я, збіраючыся ў школу. Выходжу з дому, на вуліцы мяце завіруха. А ты, пэўна, сніш зараз пад шума дажджу на сваім вастраўку ў бязмежным цёплым акіяне наш снег, бялюткі і халодны, пра які я табе пісаў а палове на другую ночы, снег, які ты бачыла хіба што на малюнках, гэтаксама як я - акіянскае ўзбярэжжа.
Месяц таму я даслаў табе дыск аднаго майго знаёмага гурта. Паштальёнша вельмі здзівілася, пачуўшы назоў тваёй краіны, і доўга шукала яго ў даведніку. Я спрабаваў растлумачыць табе тэксты песень, але пэўна, маёй англійскай для гэтага было недастаткова...
Цяпер нас яднае яшчэ і музыка. Няхай я ўжо вяртаюся дадому, а ты толькі п'еш гарбату і тлумачыш маці, што гэта беларуская мова, а Беларусь знаходзіцца ў Еўропе, а Еўропа - гэта такі вялікі востраў на Паўночным Усходзе ад Антыгуа і Барбуды.
Нарэшце ў нас наступае позні вечар (у вас толькі-толькі пачынае цямнець), мы выходзім на сувязь. Я скарджуся табе на снег, ты мне на спякоту. Ты расказваеш, што сёння даслала мне дыск вашай мясцовай музыкі і паштальёнша гэтак жа здзіўлена, як і яе беларуская калега, перапытвала назву краіны і доўга шукала як ў даведніку.
Ты дасылаеш мне эмоцыі смайлікамі, а я амаль чую твой голас і амаль бачу цябе - хоць перада мною адно друкаваныя радкі дзесятага Times New Roman. Жартоўна прапаную табе даслаць кантэйнер снегу ў абмен на кантэйнер спякотнага сонечнага святла... Так незвычайна - гутарыць да болю ў пальцах...
Я прачынаюся і разумею, што ізноўку заснуў, паклаўшы галаву на клавіятуру. Кідаю позірк у вакно і бачу, што ўвесь снег растаў. Затое на экране - паведамленне, што ў вас раптоўна пайшоў снег. Падсвядома адчуваю, што гэта ўсё яшчэ сон, але не жадаю прачынацца. І ўсё ж ткі звініць будзільнік - і ўяўнае знікае. З думкай "дэжавю", не расплюшчваючы вачэй адрываю галаву ад клавіятуры.

LI 5.09.15