Па вашых заяуках. Папярэдния тры частки пенталогии глядзице у рубрыцы poems

Вандроўнікі. Навальніца.
12.03.06, перадсьмяротная агонія.
Доктар сумаваў. Ён бачыў, як горад выцвітае. З кожным днём каляровых плям станавілася ўсе меней. Ён не разумеў, што гэта значыць. Але прадчуваў, што гэта дрэнна. Сёньня яму наогул не сустрэлася нікога каляровага. “А гэта павінна нешта значыць. Вось толькі што?” – пакутліва падумаў ён. Потым паглядзеў на свой адбітак у люстэрцы і крыху паспакайнеў. Доктару па той бок люстэрка колераў не бракавала.
Доктар сёньня дзяжурыў, а значыць ізноўку трэба было прымаць шэрых п’яных, якіх прывядуць такія ж шэрыя міліцыянэры. Аднастайная, ды затое спакойная праца. З гэтымі заўжды лягчэй, яны мала думаюць, больш робяць.
За вакном пайшоў дождж. Доктар сеў у крэсла-гайдалку. “Гэта добра, - думаў ён, - шэрыя людзі будуць піць шэрую гарэлку ў сваіх шэрых дамах, а значыць, не будуць швэндацца па горадзе. І мне меней будзе клопату.
Доктар сядзеў у паўцемры, якая час ад часу асьвятлялася маланкамі, ён не любіў яркага сьвятла, бо ў ім залішне выразна бачыцца шэрань людзей, дамоў, гораду. Падчас чарговай бліскавіцы ён убачыў за вакном тры сілуэты і ўзрадаваўся: адзін з іх літаральна зіхацеў у цямрэчы.
У дзверы пагрукалі. Доктар адчыніў і ўбачыў дваіх шэрых міліцыянэраў, падобных болей да масіўных камянёў, чымся да жывых людзей. Між імі была Дзяўчына. Доктар пазнаў яе. Не сказаўшы ні слова, ён правёў Дзяўчыну ў свой пакой. “Ахоўнікі парадку” недаўменна пачухалі патыліцы, але таксама нічога не сказалі.
- Сядайце, - Доктар саступіў Дзяўчыне сваё крэсла-гайдалку, сам сеў на звычайны стул насупраць.
- Мы зноўку сустрэліся, - знясілена ўсьміхнулася яна.
- Так... У горадзе становіцца ўсё болей шэрані. Вы сёньня адзіная не шэрая, каго я сустрэў...
- Што рабіць... – яна ўздыхнула, - Я занепакоілася яшчэ тады, як загінула Яна. Ну а калі памёр Ён... – Дзяўчына зноўку ўздыхнула, - Гэтыя атрымалі перавагу.
- “Ён” – гэта той хлапец, праз якога мы тады сустрэліся? – асьцярожна запытаўся Доктар.
- Так.
- Вось значыць як... вы... ведаеце, колькі засталося такіх... нас?
- Цяжка сказаць, - паціснула плячыма Дзяўчына, - але дакладна зусім вобмаль.
- Я... хадзіў на могілкі... там мала каляровых магіл. Нашмат болей шэрых. Чаму? Куды яны знікаюць?
- Яны выцвітаюць, - горка вымавіла Дзяўчына, - Паміраюць толькі тыя, хто не можа пагадзіцца з уласным выцвітаньнем.
- І мы... таксама пашарэем? – ціха запытаўся Доктар.
- Магчыма. Насамрэч я не ведаю дакладна...
- Добра, годзе пра гэта, - Доктар падняўся са стула, - Скажыце, за што вас затрымалі? Ляжалі на асфальце і глядзелі на зоры? – ён сумна ўсьміхнуўся.
- Не...
- Тады за што ж?
- Стаяла на даху пад дажджом з жаданьнем, каб у мяне патрапіла маланка... Ім гэта падалося дзіўным.
- Так, гэта не ўваходзіць у сьпіс спраў, нармальных для чалавека. Чалавек можа працаваць, спаць, есьці, бегчы, але ніяк не ляжаць на асфальце ці стаяць на даху, - саркастычна сказаў Доктар.
- Вы правыя...
- Вось што, адпускаць вас дадому, пад дождж, я не буду. Пасядзіце тут да раньня. Можа, хмары разыйдуцца.
- А вы памятаеце, калі ў апошні раз над горадам было чыстае неба? – нечакана запыталася Дзяўчына.
Доктар задумаўся. Ён варушыў губамі з хвіліну, а потым асьцярожна, не даючы веры ўласнай выснове, запытальна-сцвярджальна вымавіў:
- У тую ноч, калі памёр гэты хлапец?..
- Так, у тую ноч, - згадзілася яна, - З тае пары неба ўвесь час зацягнута хмарамі. Таму і горад стаў шэрым.
- Дык няўжо ж няма выйсьця?! – усклікнуў Доктар, падышоўшы да вакна.
- Напэўна, ёсьць. Павінна быць. Але я яго не ведаю. Хаця... Дзяўчына застыла, - Вы памятаеце сябе да той ночы?
- Ну... А што менавіта?
- Вы ж былі... такім, як і большасьць, шэрым?
- Напэўна...
- Але вы гаварылі са мною, з Ім, і...
- Няўжо... Так яно і ёсьць! – Доктар пачаў хадзіць па пакоі з кута ў кут, - Людзі, якіх да мяне прывозяць, апошнім часам ураньні становяцца нібыта крышачку сьвятлейшымі...
- Вось! Трэба сустракацца з людзьмі! Фарбаваць іх эмоцыямі! Гэта наш паратунак!..
На гэтым слове грамыхнула апошні раз і сьціхла. Доктар зірнуў у вакно. Дождж скончыўся. На даляглядзе праз цёмныя хмары прабівалася чырвань надыходзячага ранку.
- Ну, мне ўжо час ісьці, - першая абарвала маўчаньне Дзяўчына.
- Пойдзеце... пойдзеш да Сонца?
- Не, я застаюся тут, - яна шырока ўсьміхнулася.
- Заходзь як-небудзь.
- Не...Лепе ты да мяне, - яна напісала адрас на паперцы, якую дастала з кармана.
Доктар паглядзеў на паперку.
- Божа!.. Гэта ж... тая самая!
І сапраўды, гэта быў усё той жа лісток, вырваны з вучнёўскага сшытка ўклетку, з вершамі, напісанымі дзвюма левымі рукамі... а цяпер і з адрасам, напісаным правай.
- Няхай застануцца ў цябе, - яна зноўку ўсьміхнулася, - я іх ведаю напамяць.
- Што ж, да сустрэчы!
Яна нічога не сказала ў адказ і зьнікла з промнях узыходзячага Сонца.
А жыхары горада здзіўлена выходзілі са сваіх дамоў і недаўменна таропіліся на Сонца, на якое ўжо даўно забыліся, і глядзелі на сілуэт на даляглядзе, які быў – неверагодна – ярчэй за Сонца. Шэры горад патроху сьвятлеў.