Вольга Шынкарэнка

Кахаць

Кахаць – гэта дыхаць.
Угадай подых ветру,
Уздых непаразумення
Або бездых захаплення
Закаханых у цябе вачэй.

Кахаць – гэта песціць.
Убачыш хіба недахопы
Альбо ацэніш учынкаў вартасць,
Калі малюе тваё ўяўленне
Аб’ект кахання як дасканаласць?
… Ты помніш пяшчоту ліўня,
Слязінку шчасця,
Растання слёзы?

Кахаць – гэта помсціць.
І яму назло ты ляціш
На злом галавы.
Не даруючы здрады,
Унутры гатовы да здрады.

Несмяшлівая, робішся радай
Усялякаму глупству.
Абы раззлаваць, перакрэсліць.
І, сябе дабіваючы, усё ж адпомсціць.

І тады рытм мяняецца арытміяй,
Дотык – колкасцю, а погляд – уколам дакору.
Гэта робіцца нават звычкай,
Усё звужаючы кахання прастору.

Кахаць – значыць быць па-за часам.
І, змагаючыся з пэўнымі межамі,
Разрушальнаю помстаю,
Вечна мкнуцца да зор і жадаць
Незгасальнасці Духу яго з твайго.

Дыхаць, песціць, і помсціць, і быць па-за часам…