Не люблю пребывать в дурном настроении. Всегда, когда кто-нибудь усиленно пытается меня достать, стараюсь не обращать на это внимание. Иногда не удаётся, и эмоции бьют через край. Тогда читаю книги или смотрю телек, или иду с друзьми куда-нибудь посидеть, поесть и обсудить дела. Правда не всегда даже на это есть время.

Вось гэта - адзін з маіх любімейшых вершаў. Яго аўтар Леанід Дранько-Майсюк, выдатны беларускі паэт:


Восень у Версалі

Плача раяль, калі дождж не сціхае,
І мастакі пакідаюць Версаль,
Толькі паэт, той паэт, што кахае,
Шэпча “Жё тэм” у халодную даль.

Шчасцем забыты паэт –
З лёсам Рэмбо ці Верлена –
Піша класічны санет,
У рыфмах – крышталь.
На гіяцынтаў букет
Льецца святло іпакрэны.
Просіць кахання паэт,
І плача раяль.
Мокне мальберт. Ля фантанаў – нікога.
Золата дня пачынае старэць.
І на Парыж апусцела дарога,
Толькі санет можа сэрца сагрэць.

На Трыанон – і Малы, і Вялікі –
Восень кладзе гіяцынтавы след.
Паркаў пустых лебядзіныя клікі
Не пакідаюць класічны санет.