Алесь iшоу, моцна ставячы ногi. Ен дайшоу, пакуль было магчыма, i стау ледзь не на самым канцы галiны, астываючы пад ветрыкам.
I тады ён застыу, прыцiснуушы рукi да цела i ускiнуушы аблiчча угору. Пад нагамi погойдвауся сук. Проста у вочы свяцiлi зоры.
Ён апусцiу вочы - пад нагамi таксама не было нiчога, акрамя зор. Глыбокая сiняя чаша, поуная зор.
Нiбы вiсiш у цэнтры бясконцага сiняга шара. Зоры пад нагамi. Зоры над галавой.
Закiнуушы за галаву рукi, ён доуга стаяу так, погойдваючыся у зорнай бяздонi.
Галiна пагойдвалася. А ён быу мiж небам i зямлёй. I зоры былi вакол.
Потым ён разбiу сiнюю чашу пад нагамi. I спалоханныя зоры пабеглi да берагоу.
I ён плыу у сцюдзёнай вадзе, пакуль хапала паветра...
...Апрануушыся, ён лёг на спiну i стау глядзець на цёмную хмару дуба i яшчэ на зоры. Было вельмi холадна, але ён не адчувау холаду...
("Каласы пад сярпом тваiм" У. Караткевiч)