Жудасна вяртацца да тых хворых прапаленых дзён. 
Але да іх трэба вяртацца час ад часу. 
Не, не каб крануць раны, а каб зразумець, што ўсё праходзіць. 
Насамрэч праходзіць. 
Калі ты пішаш гэтыя ўрыўкі болю, ты яшчэ не ведаеш, што праз некалькі месяцаў будзеш чытаць гэта як быццам пра старонняга чалавека. 
Гэта было са мной? Праўда ці што? Не можа быць... 
Толькі гледзячы на гэта з боку, можаш зразумець, што сапраўды важна, а што можна выкінуць не разважаючы

Ёсць такія дні, калі памятаеш кожнае адчуванне, кожную гадзіну, калі ўсё бурылася і разбівалася ўсярэдзіне. 
Але без гэтых дзён я не я, так што дзякуй і ім...