"Гэй ты, князь! Гэй, праслаeны на цэлы бел свет,
Не такую задумаe ты думу,--
Не дае гуслярам сказу золата цвет,
Белых хорамаe п'яныя шумы.

Скурганie бы душу чырванцом тваiм я;
Гуслям, княжа, не пiшуць законаe:
Небу справу здае сэрца, думка мая,
Сонцу, зорам, арлам толькi роeна.

Бачыш, княжа, загоны, лясы, сенажаць,--
Ім пакорны я толькi з гуслямi,
Сiлен, княжа, караць, галаву сiлен зняць,--
Не скуеш толькi дум ланцугамi.

Славен, грозен i ты, i твой хорам-астрог,
Б'е ад сцен-цэгел ледам зiмовым;
Сэрца маеш, як гэты цагляны парог,
І душу -- як скляпоу гэтых сховы.
Мой любимый стих