Недавно дочитала очередной раз "Над пропастью во ржи", поняла, что неправильно живу, думаю,и изменяю себе по-страшному
***
мой дневник стал каким-то недушевным. это наверное из-за времени. на каникулах я его утоплю в своих душевных волнах. немного осталось ждать
***
в какой-то из недавних Новых годов и написала 31-ого числа сразу несколько постов. у меня было подходящее настроение, я сидела дома почти весь день одна. никого не было, мне казалось, что я оторвана от цивилизации, на каком-то острове.
а вообще как-то я обещала, что буду иногда пописывать в свой дневник на роднай мове, и говорила, что начну с сочинение по бел. язу, на тему "Хто я?" я давно уже сдала сочинение, меня оценили. преподаватель даже сказала, что в один момент зачиталась сочинением и её показалось, что эти строки писал настоящий писатель. я выделю ту часть, про которую она говорила.
надеюсь у кого-то хватит сил и стойкости дочитать до конца.

Мне хочацца верыць у тое, што чалавек-гэта нешта заканамернае і тое, што мае сваё тлумачэнне*. Я хачу думаць, што чалавек ствараецца ў адзіным варыянце з драбнюткіх часцінак сусвету. Часцінак, якія хаатычна носяцца ў прасторы, сустракаючыся і растаючыся адно з адным. Якія нясуць у сабе зусім розную інфармацыю, эмоцыі і павароты лёсу*. Я хачу думаць, што я ствараюся з прыродных стыхій, некантраляваных з'яў заканамерных выпадковасцяў.
Напэўна, вецер, калі пралятаў над маёй калыскай, як раз вяртаўся адкуль-небудзь з мора і пакінуў на мне яго салёны прысмак, каб я ўвесь час імкнулася туды, дзе аб скалы разбіваюцца і ператвараюцца ў мірыяды пырскаў свабодалюбныя хвалі. А калі я падала на траву, не ўмеючы моцна стаяць на нагах, дзесьці далёка на брытанскіх выспах* бясконцыя зялёныя даліны адчувалі гэта і адклікаліся такім жа рэхам* з дамешкам настальгіі, якое звініць у мяне ў галаве, калі я думаю аб гэтай таямнічай, але такой роднай маёй існасьці зямлі. А які-небудзь стары і стомлены рокер, прадаваў сваю любімую гітару, каб аплаціць запазычанасці, і думаў, што калі-небудзь яна абавязкова дастанецца якой-небудзь мяцежнай дзяўчынцы, якая будзе заслугоўваць гэты падарунак. Той, у каго ў галаве пастаянна змяняюць адно аднаго мелодыі і рытмы, якія яна ніколі не запісвае, таму што не верыць у сябе. Не верыць у сябе гэтак жа, як не верыў у сябе дробны дожджык над паміраючай пустыняй, які так і не змог выліцца ў сапраўдны лівень і ўсіх выратаваць*. Але мабыць нейкі чалавек, паміраючы ад непадзеленага кахання, падзяліўся з ёй рэшткамі веры ў тое, што калі-небудзь усё зменіцца і стане іншым, лепшым. І калі я глядзела ў бяздонныя блакітныя вочы, якія пазіралі скрозь мяне на бясконцы паток вагонаў метро, ​​я верыла, што нічога не прадвесціць беды. І, напэўна, калісьці, у класе сёмым, патокі халоднага зімовага паветра прабілі маё бездапаможнае цела наскрозь, закрануўшы сэрца, і цяпер я не магу доўга змагацца за каханне,  я лепей адпушчу усіх, хто ад мяне стаміўся, няхай нават мне гэта здалося*. Але я як надакучлівы восеньскі лісток, пастаянна, хоць і ў думках, буду побач з тымі, каго люблю.
І яшчэ ў мяне відавочна ўсяліўся дух нейкага, хто вар’яцка* любiць кино. Інакш гэта і не растлумачыш. Калі я сяджу ў кіназале, гледзячы на ​​экран, слёзы наварочваюцца мне на вочы ўжо ад таго, што я ўяўляю сабе, як ствараўся гэты фільм. І мяне знутры раздзірае такая жудасная крыўда* за тое, што я цяпер усяго толькі сяджу тут у гэтым горадзе, у гэтай зале, з гэтымі людзьмі, якія забудуцца на фільм ўжо назаўтра. А я так і буду кожны раз прыходзіць у кіно, як на самае апошняе свята* ў сваім жыцці, і стрымліваць слёзы крыўды.
І хутчэй за ўсё тыя, хто ствараў мяне па частках, дамовіліся, што бацькі ў мяне павінны быць такімі, якія кахаюць адно аднаго, але ніколі аб гэтым не кажуць услых. Каб тата лічыў ўсе мае поспехі дробнымі і несур'ёзнымі, а мама б з ім не згаджалася. І каб яны падарылі мне брата, сплеценага з самых найтонкіх нітак пяшчоты* і любові. Каб я любіла яго настолькі, што не змагла б любіць больш ужо нікога, нават сваіх уласных дзяцей.
Дзесьці ўнутры мяне расце густы цёмны лес. На ўскраіне гэтага лесу бяжыць чыстая рака. А ў самага берага ракі стаіць маленькі каменны домік. У хатцы гэтай гарыць агеньчык, і ля агню сядзіць чалавек. І, напэўна, толькі гэты чалавек зможа расказаць, хто я, але наурад у вас атрымаецца завесцi з iм размову*.

Тлумачэнне – объяснение

Лёс – судьба

Выспы - острова

Рэха - эхо

Выратаваць – спасти

Здалося – показалось

Вар’яцка – безумно

Крыўда – обида

Свята – праздник

Пяшчота – нежность

Размова - разговор