Учора мой вагон метро спынся не на станцы. У тунэл. Запахла паленым. ¶нстынкт самазахавання спрацава мгненна: вочы забегал, ног падскочыл, мльён думак у галаве прабегл адразу з такой хуткасцю, з якой не рухаецца н водзн цунам. Поезд, як н  чым не было, пача рух. А я зразумела, як хочацца жыць, кал смерць так блзка.

Я засёды спрабую пранкнуць у мозг чалавека, як ведае, што яго жыццё адмерана дням. Хочацца падтрымаць, падбадзёрыць, парадаваць. Часта не ведаеш, ц можна заводзць гаворку пра тое, кольк засталося. Бо пра гэта м таксама трэба выгаварыцца. А, можа, наадварот не хочацца.
Як жыць  разумець — НЕ, не проста разумець, ведаць дакладна — што затра можа не быць? А няк! Нават смяротна хворыя строяць планы на будучыню, размаляюць пра далёкую старасць  вераць, што гэты момант Усявышн сё ж так адкладзе. Бо нельга жыць з адной думкай. Уявце сабе гэта. Больш за 5 мнут (поных 5 мнут сканцантраваных тольк на адной думцы пра хуткую смерць!) галава не вытрымае. Яна проста закпць  выбухне.
Мне вядомы розныя прыклады мужнасц  нявельм (мужнасц).

Наталля, немаладая жанчына, кал рачы развял рукам  адправл яе памраць, стала адшэльнкам-стопнкам. Яна не прымала наведвальнка, не адказвала на тэлефанаванн. Маллася. Цуд адбыся. Смяротная пухлна знкла. Зараз Наталля жыве  атрымлвае асалоду ад кожнага дня.

17-гадовы Антон таксама адмовся ад зносн, кал зразуме, што яму засталося няшмат. Не ад усх, ад большасц зносн. Ён пакрыдз свах сябро, загадашы больш нкол не турбаваць яго. Антон адмовся ад усх радасця. “Мне сё рона” — рэагуе ён на любую з’яву. Ён пахава сябе яшчэ жывым, кал за гэты адмераны час можна паспець пражыць цэлае жыццё  мкнуцца максмальна насыцць яго. Чаму зараз усё рона? Зараз, кал ён яшчэ жывы! Затра можа загнуць нехта, хто сёння адчувае сябе здаровым  не ведае пра лёс. А  Антона ёсць больш, чым адзн !
дзень.

20-гадовая Лдзя дога змагалася з анкалогяй. У няроным ба хвароба перамагла. Апошня дн Лда насычае радасцю. ¶ для сябе,  для сх акаляючых людзей. Яна заводзць новых сябро, цкавцца апошнм навнам, дастае апошня снглы новамодных гурто. Усмхаецца. Прыгожа так усмхаецца. Яна зразумела, што нельга трацць найкаштонейшыя секунды на хваробу. У апошнм, дадатковым, раундзе Лда стала пераможцай. Фзчны нядуг не злам яе дух.

Жыць ц дажываць?

Автор: 6alionagubaya

Комментариев: [показать]  |  Комментировать на Блог.ру