МАЛЕНЬКИЙ ПРОЛОГ
Чуть ниже я расположил историю жизни Яна Михайловича Витвицкого.
Давно нашёл её в сети, но только несколько дней назад решил прочесть повнимательнее.
Зацепил первый абзац.
Оказывается, дедушка и бабушка Яна Михайловича были из Витвицы.
Внук их родился в 1844. Значит, они были примерно 1800 года рождения. Учитывая закон временного смыкания генеалогических линий, они легко могли оказаться........ моими пра-пра-пра-пра- деду
Ян и Ева Витвицкие из Витвицы.
Вероятность попадания не менее 80%!
А сам Ян Михайлович Витвицкий из неопределённого однофамильца с общей корневой системой превращался для меня в двоюродного пра-пра-пра-деда.
Историю этого человека я решил дать в базовом-польском варианте. Так будет правильнее. А здесь перескажу вкратце.
Ян Витвицкий родился в Польше. В 19 лет стал участником польского восстания. Жил в Париже, учился в Льеже, потом работал в Петербурге и Перми. Считался прекрасным инженером. После возвращения в Польшу организовал фабрику по обработке камня. Был дважды женат и имел множество детей. Слыл человеком культурным. Играл на виолончели, устраивая семейные концерты вместе со своей сестрой Хеленой. Умер в 1908 году.
Jan Witwicki (1844 – 1908)
Dziadkowie Jana Witwickiego (Jan i Ewa) pochodzili z Witwicy na Podolu.
Mieli pięcioro dzieci: Stefana, Annę, Stefana, Antoniego i Mikołaja.
Jan Witwicki jest synem Mikołaja i Felicji Witwickich.
Urodził się 10 marca 1844 r. w Kszczonowie. Jako 19 latek brał udział w Powstaniu 1863 r.
Kształcił się w Paryżu a później został przyjęty na Uniwersytet w Liege w Belgii. Praktykę przemysłową odbył w zakładach Cegielskiego w Poznaniu. Po zakończeniu studiów, w 1869 r. wyjechał do Petersburga, gdzie otrzymał pierwszą pracę. W 1878 r, wyjechał na Ural do Permu gdzie pracuje jako naczelnik warsztatów oraz kierownik oddziału technicznego oraz uczestniczy w wielu projektach technicznych. Jego praca wzbudza uznanie i podziw.
Ze zgromadzonym kapitałem w 1885 r. wraca do Polski. Najpierw zamie-szkuje w Bliżynie i prowadzi tam odlewnię żeliwa. Jednocześnie związany jest z Rudą Maleniecką i Mroczkowem – gdzie dzierżawi wielki piec. Nie zadowala to ambicji Jana Witwickiego i w 1885 r. wykupił i zaczął rozbudowę zakładu w Kamiennej. W 1887 wydzielił część terenów i zorganizował Towarzystwo Akcyjne „Skarżysko", które buduje dwa wielkie piece i gruszkę besemerowską. Ta nowoczesna na owe czasy stalownia zatrudnia około 600 osób. Obok produkcji stali spółka otworzyła nowy zakład: „Neptun" – który produkował cement portland.
Jan Witwicki był doskonałym organizatorem. Odlewnia „Kamienna" z każdym rokiem rozwijała się coraz lepiej a jej wyroby znane były szeroko w Polsce i poza granicami. Pod jego opieką powstała przy fabryce wzorowa szkoła, pomoc lekarska, założył straż ogniową a nawet orkiestrę dętą i chór.
W domu państwa Witwickich nie odbyła się ani jedna uroczystość rodzinna bez udziału robotników.
Jan Witwicki był dwa razy żonaty. Z pierwszego małżeństwa miał dwójkę dzieci urodzonych w Rosji: Zofię i młodszego Kazimierza (ur. 1888). Z drugą żoną miał trzy córki: Wandę (1891-1987), Anielę (1894-1980) oraz Marię (1896-1941).
W 1884 r. Jan Witwicki powołany zostaje na Członka Rzeczywistego Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych w Warszawie. Znane też były jego zainteresowania wiolonczelą (dawał „rodzinne" koncerty wraz z siostrą Heleną).
30 sierpnia 1903 r. dochodzi do wypadku, który był brzemienny w skutkach. Powóz, którym jechał Jan Witwicki miał na przejeździe w Skarżysku kolizję z pociągiem i Jan podupada na zdrowiu. Po kilku latach 29 maja 1908 r. umiera.
Treść tablicy nagrobnej Jana Witwickiego: „inżynier, założyciel fabryki KAMIENNA, ur. 1844 r,. zm 29. 05. 1908, cześć i pamięć zacnemu Obywatelowi kraju, wiernemu Ojczyźnie, oddanemu współbraciom, drogiemu rodzinie. Spokój Jego Cieniom"
