Гэта ўжо проста чымсьці неверагодна-немагчымым становіцца – усё што ні здараецца цудоўнага – усё раптам. Ну абсалюта ўсё. Да чаго рыхтуешся – 50:50, а раптам – ну заўсёды!

Асалютна выпадкова даведалася пра імпрэзку і, вядома, прыскакала )

Дзеці – нешта дзіўнае. Здаецца, ну вось усё. Ну вось пераслухала. Ну вось на памяць ведаеш ўсё песні і надакучылі, ўсё. І Аня. Здаецца, ведаеш яе ўсю. Ведаеш яе гэтыя звычкі, інтанацыі, усмешкі. Таксама, думаеш, надакучыла. І тут так раптам прыходзіш (“па добрай памяці”) і нанооова… усё як нанова, як нібы толькі даведаўся пра іх! Песні якія ўжо проста папсой сталі ў галаве – такія цёплыя, такія родныя некія ) А новыя – як некі нью ўзровень. Вось, пэўна, як павінны працаваць гурт, каб слухачам ніколі не бло сумна, нечым трэба вабіць і здзіўляць. А Аня… яна глядзіць кожнаму ў вочы. Гэта неверагодна прыемнае, ну проста неверагодна. Хто гэта адчуваў – зразумее.

Файны быў вечар )

Што ўратуе мяне?

лю

Хто ўратуе мяне?

ты

 …мм… ))