Гэта скончылася. Хух =) Вольная ад хору на 5 месяцаў ;)

Рэпетыцыі

Шчыра кажучы, думала, будзе горш. Вар’яты-рэжысеры – не так жахліва, як падавалася, і ганялі нас не 100 разоў. 50. Але не 100.

Канцэрт

Ладна мы – коні; пацерпім. А гэтыя дзеткі… А цяпер насамрэч інакш стаўлюся да канцэртаў “нашыя шчаслівыя дзеці і моладзь” Раней проста пофіг было (“скочуць, ну і хай скочуць”), а зараз… Цяжка ўявіць, колькі гадзін яны там прамарнавалі. Гэтыя дзядзькі-цёткі ўсё гарлапаняць ды гарлапаняць, а яны, бедныя, усё адплясваюць. І, што самае цяжкае, усімхаюцца… Вочы ўжо ніякія, а на вуснах “дзяжурная ўсмешка” … Брр…

Канцэрт не для людзей. УСЁ фанера. УСЁ. Я дзівілася, хіба магчыма хор пад фанеру (кхм, зазначу: зводны хор – каля 400-450 чалавек), а вось АРКЕСТР ненасамрэч я НІКОЛІ не бачыла. 500 скрыпачоў, “Ave Maria”… пад фанаграму. Я там проста ў шоку была… І кожны нумар ну стооолькі ўдзельнікаў.Навошта? Бо на мой погляд, гэта ж калгасна выглядае! Не каб паставіць нармалёвы, цэласна зладжаны нумар; там -  некія ходы-пераходы, скокі-прыскокі, абсалютна нелягічныя, без сувязі, ерась. Фу. Цікава мне паглязець абалонку гэтых вантроб. Дрэнныя ўражанні. Вельмі.

 Пс: Абы каго ў зводны хор не бяруць. “Зоркамі” гэтага (зв.хору) былі хлопцы 11-годкі. Той, хто ведае, што гэта, зразумее, што значыць для ніх (наталенавіцейшыя з найталенавіцейшых) спяваць стаяць на такім канцэрце. Бедныя, матам ажно лаяліся ад злосці (

Ппс: чорт! Дзеля каго я наогул туды ішла! Ведаеце што? Таго_каго_я_чакала не было! Не, ну нармалёва? Блін *засумавала* =)))