[300x176]
Мда… Ну чаму так? Здарся ўсё гэта хаця б 2 гады таму, я б, здаецца, ужо больш нічога не прасіла ад жыцця *ах, як няшмат мне трэба.

Адным з усё тых жа апошніх халодных летніх дзён званіць Ляшка авечцы ў дамафон, прапануе сыйсці. Авечка сыходзіць і… не паверыце каго бачыць! Так-так, менавіта яго – тое ўвасабленне светлых, чыстых, такіх трапяткіх і наіўных дзіцячых пачуццяў; тае мроі, якая не знікала нават ноччу; таго, урэшце, пасля каго з’явілася Яна – скрыпка – на якой я так жудасна граю, але ўспаміны пра той светлы перыяд майго малалецтва не даюць спакою вантробам пры адным толькі гуку гэтае прыгажуні … Так-так, спадар Філін. Блін, да якой жа я ступені ненавіджу гэтыя шаблоны. Асабліва, калі кранаецца ўзросту. “А колькі табе зараз?” От ужо казліна, не каб т а д ы, а зараз эх…

Пайшлі да нашае былое (Ляшка і вышэй наваны чалавек выпусціліся натуральным чынам ;) ) школкі *гыгыгы!))* пасядзелі, пагутарылі. А на наступны дзень сабраліся ў жоўтых Ляшкіных сценах. У авечкі (эз южал) замовілі блінцы, а з Філіна належала кіно. Міла было. Эх, вярнуць бы час назад… Ай, не. Не трэба. Хай будзе, так, як ёсць. Бо інакш нецікава.

Хм, дарэчы пра кіно. Я ўжо хутка конкурс аб’яўлю – які фільм прымусіць мяне пусціць хаця б адну слязу?! “Да я ад яго першы раз сам плакаў!” – пра “Прафесіянал”, “Мы так рыдалі з гэтага кіно…” – пра “P.S. Я цябе кахаю” Яць, ні халеры. Мяне ўжо крамнём называюць. Чорт, нават на “Баладзе пра каханне” сэрца сціснулася, кім ў горла, а сляза – неее, не пайшла. Ну нармальна? Трэба яшчэ будзе схадзіць. А сур’ёзна. Дайце мне фільм, ад якога я заплачу.


Прафесіянал
Я ўсё ніяк не магла зразумець, чаму на экзамене ў 5-м класе камісія праслязілася з майго выступу? Ну, твор і твор, ну не да такой жа ступені! Так, Марыкона, так, з фільма “Прафесіянал” і што?.. Ах, вось яно што… ) І праўда, фільм, канешне, няма слоў… Жан Поль Бельмандо ааа )) Канешне, авечка ж тупень, доўга даязджала, але ўрэшце даехала, і гэта галоўнае ;) Ну, думаю, пра яго і так шмат сказана было, і словы тут лішнія.


“P.S. Я кахаю цябе”
Адчуваю, што я неяк пераглядзела амерыканскіх рамантычных камедый. Канешне, можа, часам хочацца, але зараз цягне на ваніты. З першых хвілін чамусьці падалося, што гэта адзін з такіх. Але (на дзіва) не. Спадабаўся сюжэт, некі кранальны такі ) І даволі цікавы, нават прымушае думаць )