Настроение сейчас - ммм....

Да што ж гэта такое! Толькі-толькі ныла: “Ыыы, хачу павандраваць, на халеру ўсе гэтыя пляны-маршруты ў траўні “распрацоўвалі” – як – бэмц! – радасна і нечакана жаданне здзейснілася.

Чаму Заслаўе? Таму, што блізка. Але – як вызначылася – там дужа цікава! Не ведаю, канешне – пакуль не ведаю ;) – як у іншых гарадох, але Заслаўе мы запомнім на ўсё жыццё ) Ці то чаканне, ці то лета, ці то настрой паўплывалі – не ведаю. Але ТАКОГА дню даўно не было.

[444x384]


Галоўнай славутасцю Заслаўя ды й наогул яго сымбалям лічыцца Спаса-Праабражэнская царква, куды мы спачатку і накіраваліся. Шчыра кажучы, на малюнку яна мяне наогул не ўражала. Абсалютна. Але калі падыходзіш да яе блізка-блізка… эм… не ведаю, некае адчуванне. Не хочацца адыходзіць. Ці то т.зв. “веліч стагоддзяў” (нагадаю, царква пабудаваная ў 1577г.) Не ведаю. Але нешта ў гэтым ёсць.
[413x699]
[467x623]

Наступны – касцёл Нараджэння Панны Марыі.
[365x615]

Ну тут ужо адчуваецца больш звыклае для вока барока. Дужа прыгожы храм, велічны. Але ўнутры – рэмонт, таму службы праводзяцца ў склепе.
[440x614]

Так атрымалася, што авечка забылася паснедаць, таму давялося шукаць што-небудзь, дзе можна паесці. Акрамя дзяржаўнага харчовага прадпрыемства “Гасцінец” галодныя, але вясёлыя, мы нічога не знайшлі паблізу. Я б не пісала пра гэта, калі б гэтая ўстанова не нагадала мне мейсца маёй першай працы. Жжудас. Яны паўсюль такія аднолькавыя? Але паелі нармалёва, і гэта галоўнае ;)

О, я тут падлічыла, што мне будзе 92, калі будуць драбіць гэты “каменьчык”. Заўсёды было цікава, што ж за пасланні пакідаюць нашчадкам. Эх, вось бы дажыць… =)
[388x591]

А цяпер пра музеі. Блін, у ніх там насамрэч нядрэнныя экспазіцыі. Але чаму ж нельга гэта ўсё нармалёва паднесці?! У першым (этнаграфічным) было яшчэ нічога-так: цікавыя фатаграфіі, габелены наогул вачэй не адарваць, шыкоўныя проста; калекцыя старажытных музычных інструментаў цікавая, і цётка а-ля экскурсавод хоць нешта расказвала. Напрыклад, я не ведала, што бубны раней рабілі з сабакаў. Брр.
[540x411]

А гэтай бляшанцы Нэскафэ 70 гадоў ;)
[542x413]

Але “Млын”, які знешне абяцаў быць нечым дужа цікавым, блін… Грр… Нават на шыльдзе без білінгвізму не абыйшлося.
[415x467]

У доміку нумар 1 сядзелі некія незразумелыя людзі. Елі. “Ну, - думаем, - можа жывуць ці што?” Кхэм. Потым вызначылася, што гэта цётка некая адна з галоўных (таксама а-ля экскурсавод) А-ля – таму што яны самі нам сказалі, што экскурсаводаў няма. Ну лан. Я проста не разумею: адно з самых цікавых мейсцаў гораду, на што наймаць такіх супрацоўнікаў, якія не тое, што дрэнна распавядаюць, яны НАОГУЛ нічога не распавядаюць?! Канешне, фоткі цудоўныя атрмаліся, але мне, напрыклад, цікава было б што-небудзь і даведацца пра ўсё тое, што бачыла.
[699x512]

Ого, нават на тарашкевіцы )
[601x519]

Пазл
[433x678]

Ну а потым… Потым сонца пачало проста немагчыма пекчы, і мы, затарыўшыся малаком, вафлямі і пернікамі, пагналі на возера. Дзіма не вытрывала і пайшла купацца ) *весела сохнуць майткі на чароце =)) * Наваляліся, нафоткаліся,наплёскаліся, сонца, малако, мы… кааайф )
[699x497]

Не ведаю, колькі правялі там часу (ён праляцеў незаўважна), але трэба было збірацца. Радасныя, у мокрых спадніцах, вярнуліся ў горад. Вось яна, і нават адчыненая … )
[461x615]

Сустрэлі Рагнеду з Ізяславам.
[524x699]

Ну і позірк…
[455x662]

Ішлі заслаўскімі дварамі. Нашыя – такія ж, здаецца, ан-не – тут некія іншыя ) *можа мы вар’яткі?* Здзівіла колькасць прыгожых людзей. Можа, толькі такія і трапляліся, але насамрэч - такія хлопцы, такія дзяўчаты…
[524x699]

Самае прышпільнае было тое, што ніхто не ведаў, дзе мы. Тэлефануе мама:
- Прывітанне, ты дзе?
- А я тут з Дашай…
- Я разумею, што з Дашай, а дзе?
- Ой, мы тут далёка…
- Дык дзе?
- Нуу, тут далёка, праўда…
- Ты скажаш, дзе?! Я думала, што ты мне тут *нешта-там, нешта-там*
- Ой, не, мам, праўда, толькі не зараз
- Ды чаму?! Давай я заеду
- Не! Не, не… дзякуй
- Дык дзе вы?
- Ой, мам, тэлефон садзіцца, праўда, не магу размаўляць

...

=) І Дзіма тое самае… Таму і файна было, што незаплянаванае цалкам-та усё было. Супір )