У гэтым я ўжо ўпэўнілася на 79% [астатнія 21 так, каб не сурочыць =) ]
Дзень пачаўся з сумнае думкі аб тым, што ў горадзе я абсалютна адна (усе па марах ды па пляжах). “Нічога, - аптымістычна падумала авечка, - і ў самоце бывае весела” Засунуўшы слухайкі з Бітлз у вушы, я крочыла. Спачатку было набыццё новае клавушкі )) уря-уря (цяпер не будзе грукаць прабел)) *ах, як ціхенька*
А потым… Потым раптам авечка ўбачыла надпіс “Лошыцкі парк” Падумаўшы, што раз тут надпіс, значыць і парк недалёка, я пачала выпытваць дзе ён самы [парк] знаходзіцца. Бо, сорам мне, пра гэты парк я пачула першы раз, можа, месяцаў 5 таму, а пра тое, каб там быць хоць раз і размовы не йшло. І вось некімі неверагоднымі шляхамі ды тралейбусамі язык давёў мяне ну не да Кіеву, але да парку дакладна )
А цяпер сур’ёзна (паспрабую =) ) Мне проста не верылася (ды і не верыцца), што ў нас ёсць такія паркі… Як з кіно, праўда! І як я раней яго не ведала? Ну, можа, таму, што там ніколі не жыла. А мама, як вызначылася, усё дзяцінства там правяла (па блізкасці месца жыхарства) Людзей… па пальцах пералічыць. Амаль нікога. Цішыня. Абсалютная. А якія дрэвы!.. дубы… аах. Некія сцежачкі, ліхтарыкі, домікі (няшмат, але ёсць). А сядзіба сама! Блін… я там стаяла, проста рот раскрыўшы. А дубочак (ыы, забыла назву) Наступным разам вазьму асадку (хто ведае, можа і праўда жаданне здзейсніцца ;) ) Як проста мяне ўразіць, аж нецікава ) Але можа гэта ад таго, што стан у мяне быў адпаведны, можа яшчэ з чаго, але мне там да такога жудасу спадабалася, што хочацца яшчэ і яшчэ раз туды ) Салодка-стомленая, авечка знайшла адну з некалькіх вяліііізных-вялізных палян, зняла кеды і, насалоджваючыся цішынёй і пахам кошанае травы, дастала сваё чытво. Знікла адчуванне, што знаходжуся ў горадзе. І [ў чым плюс, як вызначылася, адсутнасці сяброў у межах, дзе ловіць мабільная сувязь] ніхто не турбаваў *да прабачаць мне яны гэтыя словы )*= )
А як там цудоўна, пэўна, ноччу. Брр. І страшна ж. Але пераважней цудоўна. На той жа паляне.
[more\]
Эх…