Учора нечаму захацелася праглядзець альбом. Некалькі фатаздымкаў перанесла на комп.

 Дзіўная рэч – дзіцячыя фатаздымкі. Вось праўда – я не бачыла нічога болей шчырага і адкрытага (ну, зразумела, акрамя жывых зносін) Ва ўсіх яны [фоты]  аднолькавыя, у гэтым я ўпэўненая ) Усе сядзелі на гаршку з зайцамі, усе з вянком з некіх блакітных кветачак альбо з шалікам з жоўтае лістоты; усе едуць з горкі, усе з першай настаўніцай. А бацькам-та здаецца, што толькі ў іх такія (і дзеткі, і фатаздымкі ) І так… міла )

 І так хочацца туды, у фатаздымак. Не, не назаўсёды, ну пабыць, хоць трошачкі. І дрэвы ж праўда былі вялізныя! І трава ж насамрэч была зелянейшая! Праўда-праўда! І чаму так заўсёды здаецца? )

 А вёска, а рэчка, а гусі як шчыкалі, а па лужынах як весела ў гумавых ботах! Да колькі там наўспамінаеш… так сесці і кнігу накатаеш (о, рыфма)) ) Чамусьці “тамагочі” успомніўся. І дзе ён зараз? Эх, такая файная цацка была . Не тое, што зараз – iPod, PSP. Хех. Вось зараз, напрыклад, мне здаецца: ”Бедныя сучасныя дзеткі, што яны ўспамінаць будуць - ні табе касет, усё флэшкі; ні табе плёнкі нармальнай, усё цыфравое, і кефіру ў шклянках з вечкай з фальгі не пабачаць!” А дзецям якога 87-га здавалася тое самае, толькі з крыху іншымі складальнымі ) “Што яны ўспамінаць будуць ...” =)

 Хм, нешта павяло – палезлі ўспаміны ) А можа і добра, што мае мясціны Дзяцінства крыху далей адтуль, дзе я зараз. Трэба будзе наведаць, дарэчы.

 “Што яны ўспамінаць будуць…” =)

  [640x480]