Ты сам адказваешь за сябе, спрабуешь дасягнуць зорных вяршынаў – упершую чаргу ў духоўным плане – і шчыра працягваешь верыць у людзей, нягледзячы на тое, што большасць з іх проста ад “няма чаго рабіць” псуюць табе жыццё. Заўжды задаю сабе пытанне: чаму я такая наіўная? Я не хачу стаць прагматычная рэалісткая з перабольшаным пачуццём уласнай годнасці (і не стану!), але нават калі трэба адмовіць чалавеку – я не магу.
Меня шмат што раздраняе ў людзях, але я маўчу: я баюсь іх пакрыўдзіць (хаця праўду казаць трэба!). але гэта іншае. Гэта, хутчэй, мая раздражнёнасць. А яны – не, ім ўсё роўна. Некаторыя, такіе крывасмокі (размова ўжо не пра крыўду), што карыстаюцца іншымі без кроплі спагоды і сумлення. Выцягваюць з чалавека ўсё, п’юць яго ідэі, энергію, душу і прысвайваюць сабе. І ўрэшце выпіваюць, як жбанок чыстай крынічная вады.
І хто потым думае, што стала с іх ахвярай.. хаця некаторыя выжываюць і становяццв яшчэ лепш і чысцей, але такіх адзінкі…
***
Я не разумею Вас, віртуалы… Душу ахінула скруха, не знайшоушы нічога, згубіла цябе…
Настроение сейчас - жара