3.

А крылы выраслі! Маленькія яшчэ, непаслухмяныя. Марыла аб іх вельмі доўга. А яны ўзялі і выраслі на ўралівай глебе семнаццацігоддзя.

Бачыла шмат сонца і ні ў адно не верыла. Ні адзін камень да гэтага не расказаў, як здабыць і выкарыстаць.

Дзень, які мае тры ўсходы, ўсё памятае. І ціхія крокі часу за моёй спінай, крывава-рэжучы боль ў вачах, танец аблокаў.а потом я пачала бачыць.

Цяпер мне не трэба марыць аб татуіраваных крылах, бо ў іх няма карысці. Я лётаю ужо не ў сне...

А ён... Ён калекцыяніруе слоікі ад малінавага сочыва. Хаўрусуе з трубачыстамі. Ў жнівеньскія зоркапады збірае залатыя нябесныя манеты. Прывідам ў белай прасціне пужае мясцовых котак і дзятву. Ён – Карлсан, які жыве на маіх даху.