У чужым ранішнім горадзе гляджу праз вітрыннае шкло на Неба, якое мне падаецца дрэнна адпрасаванай тканінай. Гэта не мой Пінск... Веру, што кожны мой крок залежыць ад недаспелага Сонца, сцертых абцасаў і халоднага асфальту. У нас дождж...

Мой стол зацарапаны ручкай і алоўкамі. У кожгай драпіне – мая памерлая нервовая клетка.

Я працягваю глядзець на неба... Бачу там твары. Яны сур’ёзна пазіраюць на мяне. Але праз некалькі хвілін воблака-творы расплылося і паляцела.

Час ляціць не хутка... Гэтя я хутка лячу па часе...

Настроение сейчас - Засынаю...
[500x297]