Дзяўчынкі, хлопчыкі – каханне. Чаму? – не пытанне, а кантатацыя факта. Шаноўная панначка, я не разумею, з-за чаго вы вар’яцееце.

Калі вельмі шмат прыкідываешься кімсці іншым, то губляеш сябе. Так цікава назіраць: я кажу праўду, а потом заўважаю, што ілгу. Такое адчуванне, што проста няма. Ці проста няма меня. Не існуе дзяўчынкі з загінуўшымі вачыма і дзіўным светаўяўленнем.

     Мяне цяжка адшукаць, бо калі меня знаходзяць, я змяняюся, і даводзіцца шукаць зноў. Калі нехта трапляе ў дзясятку – угадвае мяне цяперашнюю – я вельмі крыўджуся. І кажу: “Няпрайда!” І, дарэчы, маю рацыю...

З таго часу, як асмелілася назваць сябе “Я”, то ўжо не могу ўтаймавацца: я,я, я, я, я....