Любімае паветра Лошыцкага парка змешваецца з любімым дымам лепшага сябра і насычае свабодай. Быў час, калі мне балюча было бываць у Лошыцы, але зараз усё гэта несур'ёзна, далёка і як у сне. Не, ужо нічога не баліць мне ад успамінаў.
Я хачу восень. Я вельмі хачу восень. Я хачу хадзіць да аранжава-чырвонаму бязлюднаму парку і слухаць 7 расу. Абавязкова слухаць 7 расу! Хачу канец верасня! Wake me up when september ends! А сапраўды, заснуць сёньня... і прачнуцца ўвосень... Але... так не бывае... Таму пакуль што мне давядзецца хадзіць па чэрвеньскаму, ліпеньскаму, жнівеньскаму парку... Але якая ўжо зрэшты розніца, што навокал, калі ўнутры восень, у сэрцы канец верасня! Ці пачатак кастрычніка з яго шчымліва-узнёслымі думкамі і мроямі?
Ня ведаю. Да нават і не хачу. Я толькі хачу, каб ва ўсіх усё было добра... І ў мяне таксама.
[700x560]