Bema pamięci żałobny - rapsod

(Cyprian Kamil Norwid)

...Iusiurandum patri datum
usque ad hanc biem ita servavi
- Annibal

I

Czemu, Cieniu, odjeżdżasz, ręce złamawszy na pancerz,
Przy pochodniach, co skrami grają około twych kolan? --
Miecz wawrzynem zielony i gromnic płakaniem dziś polan,
Rwie się sokół i koń twój podrywa stopę jak tancerz.
Wieją, wieją proporce i zawiewają na siebie,
Jak namioty ruchome wojsk koczujących po niebie.
Trąby długie we łkaniu aż się zanoszą, i znaki
Pokłaniają się z góry opuszczonymi skrzydłami,
Jak włóczniami przebite smoki, jaszczury i ptaki...
Jako wiele pomysłów, któreś dościgał włóczniami...

II

Idą panny żałobne: jedne, podnosząc ramiona
Ze snopami wonnymi, które wiatr w górze rozrywa;
Drugie, w konchy zbierając łzę, co się z twarzy odrywa,
Inne, drogi szukając, choć p r z e d w i e k a m i z r o b i o n a...
Inne, tłukąc o ziemię wielkie gliniane naczynia,
Czego klekot w pękaniu jeszcze smętności przyczynia.

III

Chłopcy biją w topory pobłękitniałe od nieba,
W tarcze rude od świateł biją pachołki służebne,
Przeogromna chorągiew, co się wśród dymów koleba,
Włóczni ostrzem o łuki, rzekłbyś, oparta pod-niebne...

IV

Wchodzą w wąwóz i toną... wychodzą w światło księżyca
I czernieją na niebie, a blask ich zimny omusnął,
I po ostrzach, jak gwiazda spaść nie mogąca, prześwieca,
Chorał ucichł był nagle i znów jak fala wyplusnął...

V

Dalej - dalej - aż kiedy stoczyć się przyjdzie do grobu
I czeluście zobaczym czarne, co czyha za drogą,
K t ó r e a b y p r z e s a d z i ć L u d z k o ś ć n i e z n a j d z i e s p o s o b u,
Włócznią twego rumaka zeprzem, jak starą ostrogą...

VI

I powleczem korowód, smęcąc ujęte snem grody,
W bramy bijąc urnami, gwizdając w szczerby toporów,
Aż się mury Jerycha porozwalają jak kłody,
Serca zmdlałe ocucą - pleśń z oczu zgarną narody...
. . . . . . . . . . . . . . . . . . . .
Dalej - dalej - -

{more}

Циприан Норвид
Памяти Бема Траурная рапсодия

Клятву, данную отцу, я хранил по сей день.
Ганнибал

Тень, почему уезжаешь, руки вскинув на панцирь,
В факельном свете, играющем искрами у твоих колен?
Меч твой пойман зеленью лавра и молний стенаньями в плен
Рвется сокол, и конь твой гарцует как в танце.
Плещут, плещут знамена, переплетаясь в беге,
Как шатры на ветру в войсках, кочующих в небе.
Трубы длинные лают с надрывом и флагов лица
Склоняются вниз опадающими крылами
Как пробитые пикой драконы, змеи и птицы
Словно тысяча мыслей, что ты воплотил делами.

Идут плакальщицы: кто, заломивши руки,
Со снопами пахучими, и ветер их вырывает
Кто - в ладонь собирая слёзы, от лица отрывая
кто - дороги ища, на столетнем истертом бруке
кто - бросая на землю большие сосуды из глины
этот грохот их стон еще более делает длинным

Слуги бьют топорами, иссиня-стальными от неба,
Оруженосцы в щиты колотят, щиты от всполохов ржавы
И огромное знамя, что средь дыма парчу колеблет
Острие выше туч возносит, будто небо стремясь удержать…

Входят в ущелье и тонут… выходят под яркий месяц
И чернеют на небе, где свет их холодный коснулся
За вершинами, как звезда, что упасть не может, чуть светит
Хор умолк внезапно и снова волной всплеснулся…

Дальше – дальше – когда придется сойтись у гроба
И увидеть черную пасть могилы за той дорогой
Что ничто живое пройти никогда не смогло бы
осадим скакуна твоего, острой шпорой строго

И повлечем хоровод, задевая объятые сном могилы,
Свистя зазубренными топорами, урнами бия в ворота,
Так, чтобы стены Иерихона рухнули, прогнив,
Сердца, оживая, забьются – с глаз сметут пелену народы…

Дальше – дальше –

1850