Я адкрыў адно вока,паспрабаваў прарабіць таксама самае са другім,але гэта мне не атрымалася.Хварэла галава,хварэла памяркоўна,але настойліва.Галава думала аб піве.Горла думала аб ім жа.Але мачавая бурбалка,страўнік,печань і ныркі актыўна пратэставалі.Машынальна я паглядзеў на гадзіны- 7 гадзін,6 хвілін-сапраўды,сон алкаголіка трошкі і кароткі. Сабраўшы ўсю сваю волю ў кулак,я сёлаў,адразу ўспомніўся старога кадиллак сябра,пры рэзкім тармажэнні ён разгойдваўся гэтак жа ка цяпер гэта рабіла пакой:спачатку глыбокі нырэц наперад і ўніз,потым назад і,нарэшце,павольнае бартавое разварушванне.У пакоі пахнула серай. Пах быў моцны,ад яго мне яшчэ больш поплохело і я разумова акрыў мацюком Машку і яе прыхільнасць да ўсякіх араматычных палачак.
-Машка,а тым больш араматычныя палачкі,тут абсалютна ні пры чым-раздалося аднекуль узбоч лядоўням,але тым не менш прыгожым мужчынскім голасам.Я звярнуўся да майго нечаканага суразмоўцы.Ён сядзеў у маім каханым скураным крэсле.Крэсла выклікала павагу-мяне папярэджвалі,што да яго нельга падпускаць Васю-гота,але я не пачуў-і на раніцу,пасля чарговай папойкі,дзе я просадил усю сваю свежеполученную прэмію,я выявіў,што крэсла распісана незразумелымі для мяне надпісамі на латыні,на адным боку спінкі намаляваная пентаграмма,а на іншы здабываецца ганарлівы надпіс Satan. Сцерці гэтую хрень мне не атрымалася,але праз нейкае час я абвык,а потым смог нават жартаваць па гэтай падставе.
-Дабрэй крэсла-вымавіў чалавек які сядзіць у ім.
-Ага-
-Добра,што вы не моцна імкнуліся сцерці гэтыя,эээээ,знакі-
-Ага-
-Вам нядобра?-
-Ага-
-Ну чтож,гэтаму гору лёгка дапамагчы-суразмоўца мый зрабіў хуткі,але вельмі элегантны жэст левай рукой і побач са мной на ложак зваліліся дзве лядоўні,запатнелыя бутэлькі Бамбардзіра
-Здаецца,гэты напой вы аддаеце перавагу ў дадзены час сутак?-з лёгкай яхіднай усмешкай спытаў гэты незразумелы мне чалавек.Але я ўжо сфакусаваўся на піве і не стаў нічога адказваць.Пасля пары халоднага піва мне прыкметна палягчэла і яшчэ хвілін пяць я проста сядзеў і цешыўся жыцці.Калі эйфарыя опохмеления мінула,я ткі смог разглядзець свайго ранішняга доктара.Гэта быў чалавек гадоў сарака-сарока пяці,судзячы па ўсім вельмі высокі,хоць дакладны рост яго я пазнаць не мог,ён усё жа сядзеў,разваліўшыся,у крэсле.Пасля першаснага агляду,вырашыў разгледзець яго больш пільна,пачаўшы пры гэтым з ног,як з найболей набліжанай да мяне часткі яго цела(пасля сеансу лячэння я яшчэ не мог нармалёва факусаваць свой зрок і ўсё,што было ў гэтага чалавека вышэй пояса гублялася ў каламутнай імзе).Абуты ён быў у дзіўныя,відавочна вельмі старыя,нават старадаўнія скураныя боты з закаўрашамі.У апошні раз я такія бачыў на постэры да кампутарнай гульні Карсары.Здзіўлены і зантригованный я перамясціў погляд вышэй і выявіў чорныя,судзячы па кроі вайсковыя штаны,запраўленыя ў боты."Дэсантныя,па ходзе"- мільганула ў мяне думка,але я вырашыў,што гэта не галоўнае цяпер пытанне і перамясціў погляд яшчэ вышэй.Пояс яго быў раскошны,чорны,з велізарнай бляхай,якая імітуе старое срэбра,гравіроўкай на блясе ввиде чэрапы са ўстаўленымі ў вачніцы чырвонымі камянямі.Паглядзеўшы яшчэ ледзь вышэй я,прабачыце,охуел,бо не кожны дзень бачыш у Маскве чалавека ў мятай,старажытнай кірасе.На плечах гэтага дзіўнага прышэльца быў накінуць чорны,прагумаваны плашч. І,нарэшце,я дабраўся да асобы майго няпрошанага госця-асоба гэта было бледна,спярэшчанае маршчынамі,якія бываюць у людзей бітых жыццём(я памятаю,як я ганарыўся першымі сваімі,праўдзіва мужчынскімі,як я тады лічыў маршчынамі) і шнар цягнуўся вертыкальна ото ілба да падбародка яго,перакрэсліваючы левае вока,зачынены просты чорнай павязкай.Наогул,увесь гардэроб майго дзіўнага гэтага чалавека быў чорны,за выключэннем,мабыць,толькі бот,пашарэлых ад старасці,ды кірасы,з якой у некаторых месцах зляцела чорнае напыленне.Чалавек быў абсалютна лысы.На каленах яго ляжала шпага без ножан.
-Ты хто?-пасля пяціхвіліннага асэнсавання змог спытаць я
-Я Дэман!-адказаў ён
" Ён псіх або дабрыдзень,вавёрачка?"- пранеслася ў мяне ў галаве думка.
-Ні то,ні іншае-усміхнуўся Дэман
" А можа гэта кликуха такая?З такой-то знешнасцю няхітра "-прыкінуў я
-Не-гэты мужык ужо адкрыта цешыўся гледзячы на мяне.Тут я зразумеў,што ён адказвае на тыя фразы,якія я,накшталт як,не прамаўляў услых
-Прабачыце,я з бодуна часам думаю ўслых,не звяртайце ўвагі-ён усё жа заслугоўваў звароты на вы,хоць мы з ім разам і бухкалі,судзячы па ўсім
-Па-першае,вы нічога цяпер не прамаўлялі ўслых, па-другое,я не меў абзывай з вамі "бухкаць"-апошняе слова было вымаўлена з невымоўным сарказмам
-Тааак.Ты хто такі-то,бляха муха?!Я цябе не памятаю нихуя-не вытрымаў я
-Я Дэман. Праўда-праўда-
-Прыйшоў забраць мяне ў Пекла?-з'яхіднічаў я
-Ты тамака патрэбен,як да пізды дзверцы-раптам вельмі цвёрда вымавіў Дэман-мне крэсла тваё спадабалася
-Ага,Дэман значыць,не Ці ли ты дэман,выпадкам?-мяне прабівала на ржач " Чаго ён зжор,гэты прыгажун? Моманту нанюхаўся,чтоль? І які музей ён грабанул?". Прадставіўшы сабе укуренного лысага мужыка са шнарам у падлогу-рожы,грабящего Гістарычны музей з цацачным кітайскім пісталецікам,я не стрымаўся і пачаткаў ад смеху катацца па ложку.Псіх спакойна назіраў за мной.
-Слухай,Дэман,а ствары мне яшчэ піўка,а?Табе ж не ў крышан,ты ж усемагутны-скрозь смех выдушыў я і тут жа мяне па галаве моцна стукнула бутэлька піва,упалая аднекуль з столі.Я паглядзеў на яе,зараз гэта быў Spaten.
- Ну ў піве ты сячэш-заявіў я пасля першага глытку.
-Я шмат у чым сяку-
-А яшчэ які цуд ты стварыць можаш?-
У адказ на гэта,ён зноў зрабіў мудрагелісты рух левай рукой і кампутар мой сам па сабе ўлучыўся,непраўдападобна хутка загрузіўся,улучыў медыя плэер і абраў з загружанага плэйліста Knockin' on Heaven's door Ганзов.
-Ты ўмееш кіраваць кампом на адлегласці???-ад здзіўлення я праліў на сябе піва
-Хуйня ўсё гэта-голас яго быў абсалютна спакойны.Ён глядзеў на мяне як на шчанюка або кацяняці,якія забраліся куды не варта-з вясёлым дакараннем
-Ты чаго на мяне тарашчышся,Дэман?-
-Апрануўся бы,а то я цябе півам забяспечваю,музычку стаўлю,а ты тут у ірваных баязліўцах і ўвесь у піве,ды і мне бы прапанаваў чаго-небудзь,я ж у гасцях-ён яхідна засмяяўся-піва ў цябе,дарэчы,у халадзільніку маецца.Да чэлеса.Жлоб ты,карацей
-Момант-піснуў я і імгненнем,пабіўшы ўсе рэкорды хуткасці апрануўся,шпурнуўся на кухню і прынёс Дэману піва
-Аб,ужо лепш-заявіў ён,адным глытком прыкончыўшы літровы слоік Факса-але мала.
Я прынёс у пакой усё піва,выяўленае ў пакоі.
-Як тамака,у Аду,справы ідуць?-спытаў я,сам уразіўшыся курьезности гэтага пытання
-Сумна-
-Не зразумеў?-
-На любой працы занудзішся,вось я адгул і ўзяў,у вас тут наверсе выветрыцца трошкі,а то ўсё паўстанні грэшнікаў душыць,горача ім,маці іх ети-
-Ты ахоўнік,чтоль?-
-Начальнік аховы-ганарліва заявіў Дэман
-А што апрануты ў такую старызну?-
-А гэта ты мяне так бачыш,фільмаў говеных нагледзіцеся і гамон фантазіі вашай,а я мучайся-скривился ён-хоць,за шпагу дзякуй,нядрэнная на першы погляд.Дарэчы,праз гадзіну прыйдзе твая дзяўчына,павядзе цябе,алкаша похмельного ў тэатр-Дэман пагардліва плюнуў на паркет,я з асцярогай паглядзеў на месца,куды плявок патрапіў,ці мала,прапаліць яшчэ.Абыйшлося
-Не ссы,я не кіслатой плююся-пачуў я
-А няўжо ты і сапраўды толькі з-за крэслы да мяне ўпёрся?-
-Неа.Я у Чысцец квасіў,сустрэў аднаго анёла,мы з ім згулялі ў карцішкі,ну,выпілі,само сабой.Я,дурань,піл Кроў Нявінніц,хоць і зарокся яе піць,мне ад яе дах дзярэ-па-змоўніцку падміргнуў мне Дэман-Анёл піл Амвр...Амбраў...,бля,Озию гэтую,карацей.І вось,зайшоў у нас гутарка аб тым, што маўляў людзі нявернікі пайшлі.Скептыкі,Канта обчитались і ўсё такое-
-Кант-то прычым?-
-Прозвішча ў яго простая.Дык вось,мы вырашылі праверыць,як звычайны чалавек адрэагуе на з'яўленне ў яго ў хаце Дэмана.А тут яшчэ і крэсла спадабалася-
-Каштуй,гэта як,з Анёлам квасілі?-
-А яны што,піць не могуць?Глотка ёсць,што яшчэ трэба?Ды і п'юць хрень гэтую,у нас ад яе нават малалетак не шибает-заржаў Дэман
-Слухай-ка,а песню ты ўсё ж спяцом паставіў?Тыпу з намёкам?-раптам успомніў я аб кампе,з калонак якога ўсё яшчэ трашчаў Эксл Роуз-тыпу стукайся ў рай,пакуль не позна?
Дэман пырснуў,іржаў ён мусіць,паўгадзіны,а то і больш.
-Ды вы,людзі,усё толькі і стукаецеся,патрапіце да нас пасля смерці,адразу да Брамы Рая і ну стукаць-ён зноў заржаў
-І ніхто ніколі не адчыняе?-спытаў я прадставіўшы сабе чараду людзей,ідучых да зачыненай Райскай Брамы з надзеяй у вачах.Часам яны абгортваюцца і асобы іх скажаюцца страхам,бо ззаду каштуюць краслі ў іржавых кірасах,абапіраючыся на выдатна вывастраныя алебарды.Чэрці ўсміхаюцца,яны ведаюць,што Брама не адкрыюць і ўвесь гэты звар'яцелы натоўп,страцілая ад згубы надзеі і страху чалавечая асоба пачне ў паніцы разбегацца і можна будзе турыць,рэзаць і забіваць.
Дэман сагнуўся ад смеху напалову
-Яна на сябе адчыняецца,трэба проста брамку пацягнуць,а не дзяўбці вароты-
-Як на сябе?-
-Даводчык тамака на брамцы варта, OTS 210, нямецкі,добры даводчык-
-І?-тупа спытаў я
-Знеслаўленню і?-смяючыся прагаварыў Дэман-калі дзвесце дзясяты на дзверы варта,дзверы толькі на сябе адчыняецца,ад сябе даводчык не дае-
Дэман захлынуўся ад рогату,ён выў і скакаў у крэсле,приговария-Тупыя,людцы,ой йо,якія ж яны тупыя-то-і внови захадзіўся ад новага прыступу смеху.Я сядзеў,не ў сілах выдушыць хоць слова.
Раптам я пачуў нейкі старонні гук.Праз секунду дайшло,што гэта дзвярны званок
-Машка твая прыйшла,тэатрал.Я у шафу схаваюся,ок?-не пытаючы,але сцвярджаючы вымавіў Дэман.
Ужо зачыняючы за сабой дзверцы шафы,ён падміргнуў мне з самой што ні на ёсць пахабная ўхмылкай.Дзвярны званок захлёбваўся...