Запісы на паперках ад ледзяшоў. Выпуск № 1.

06/05/10

***

 

Ура, таварышы: цуд ўсё ж такі адбыўся. маленечкі такі... але ж цуд..:)

Усім дзякуй. Усе вольныя (с).

***

- Спадарыня, я ня ў вас пытаюся (с).

 - А я не вам адказваю. Можа ў мяне параноя і шматасобнасьць!

***

Вось заўтра я пастаўлю гэты стул тут. Сяду перад  галоўнамі падмосткамі і... "Да, ссдраствуй, Жора!" (с).

***

Магчымасьці каханьня пераацэнены. Гэта ўсяго хімічная рэакцыя, а ўраджаньне такое, быццам з'еў шмат-шмат шакаладу (с). 

***

- Ведаешь, мне чамусьці здаецца, што такія асобы як Спадар Л. выпраўляюць толькі дзеля таго, каб толькі выправіць.

- Вытрымкі вытворчасьці.

***

працяг чакаецца...

Хутка сьвята 9 травеня. Але ніякага адчуваньня сьвята няма. Толькі шэрасьць і дождж.
 Шэрасьць і дождж… Дождж і шэрасьць…

Бачыла сёньня вельмі прадпрымальнага бамжа. Ён сядзеў на картоне, на якім ляжала маленькая накрыўка. Шкада так, што акамулятр памёр ў фотаапараце :(  

P.S.

між іншым... у мяне сёньня прафесійнае сьвята... а ніхто не павіньшаваў .. нават...

 P.S.S. 

некалькі фотакартачак з выставы СМІ.
[400x417]

" У эфіры першае мужчынскае радыё!"

[400x343]

Стэнд Інстытута журналістыкі БДУ. А на фотаздымку мае аднагрупнікі на дне першакурсьніка:)

10:46
Гыгы:)
Толькі я ж так магла зрабіць: больш за ўсё раніцой мяне турбавала пытаньне “Ну можа ня ехаць на 3 пару?” Зараз жа сяджу на 2ім паверсе і разумею, што пара пачынаецца толькі а 12 гадзіне. Цудоўненька…:)

Між іншым было прышпільна назіраць такую сітуацыю.
Я сяжду нешта корпаюся ў кампутары, а над маёй галавой вісіць незнаёмая Спадарынька, якую, як я потым дазналася, клуічуць вельмі прыгожа - Вера.
Яна пачула ў маіх навушніках трэк Спадара В.
- А гэта ў цябе?
- ну… так:)
- А шмат трэкаў? А то Спадар Л. мне толькі 8 пампаваў.
- … ну зараз пагляджу…
Я чамусьці страціла сябе ў гэты момант. Але, чэсна прызнаюся, было вельмі міла, што дзяўчына пачакала, пакуль я набалбачуся і нават прапановала мне напампаваць “вельмі клясныя трэкі”. Ну, калі не забудзе, то я згодна:)

Магчыма толькі дзеля гэтай размовы я сёньня і зьявілася на дурфак. Аніякай сэнсавай нагрузкі дзень не атрымаў. Толькі адно турбуе: не падабаецца мне Спадарыня Х. Яна та дазвол свой дала, але ж гэта неяк “ну… ну… ну…” Але ж! Заўважьце: я сумленна папярэдзіла, што мне вельмі трэба. Я САМО СУМЛЕНЬНЕ:)
 
Галавень разыходзіцца, як гарачыя бліны:

- вось вам !
- і вы трымайце кавалачак:)

 

***

Ідзе дождж. Шкло трошачку прыпацела. Але прымена бачыць абрысы зеляніны:)

 

[300x442]

 

 

 

Дождж бясконцы, дождж бяссонны, 
Ты над Мінскам праплываеш, 
Мармуровыя калоны 
У Афінах абмываеш. 

Зацягнуў над Рымам неба 
Шчыльна так, што знікла сонца. 
Як твой голас чуць мне трэба, 
Дождж бясконцы!

(с). Леанід Дайнэка

 

 

 

 

 

 

 

 

 

(с). Мария Бочарова "Дождь июльский касается улиц".

 

нічога іншага не як бы і чакаць не заставалася, таму… зроблю так: заплюшчу вочы на ўсё.
Ну, не на ўсё, а на супярэчнасьці, якія выклікаў гэты дзень. Проста заплюшчу вочы…

 

Ура! Ура! Ура!

Таварышы, першамай нясе сапраўды прыемныя паведамленьні наконт працы!!!

*Ааа! Звычайная дзіцячая радасьць*

 

Добра, паставімся да гэтага як да эпіграфу майго паста. Такога маленькая і вясёлкавага эпіграфу, якому я не пасьпела даць магчымасьц пераварыцца ў мазгах, а адразу зажавала і запіхнула ў страўнік.

 

А, дарэчы, маё здароўе… Не, зь ім усё добра:) Толькі плячо баліць. Я не разлічвала, што прыйдзецца карэктаваць усё. Але ж, гэта мабыць і добра: усё будзе аднолькавага колеру і тону. 

Спадабалася рэакцыя бабулі – можа табе мазьзю якой памазаць, а то ж чырвонае, баліць…  гы:)

А вось цётка Лора. Ну, я як бы і не сумнявалася, што так адбудзецца, але ж можна ўжо праз столькі год нічаму не зьдзіўляцца. І ня трэба кожны раз мне затыкаць рот і казаць, што мяне выракаюцца. У такім разе – вырачыся канчаткова. Мне таксама не прыемна, што мне ўвесь час пра гэта кажуць, а пасля пачынаюць крычаць, што Спадар С. (буэээ) розум году.

Хай фатаграфуецца далей з тымі, зь кім я хутка буду за гарбатай гаманіць па літратуру і навіны!

Незадаволена. Шрыра незадаволена. Але ж… Спадарыня С. для мяне тое самае, што для Спадара Л. Спадар Б.

*між іншым* трэба напісаць добры матэрыял да нагадаць пра тэлфанаваньне Спадару Ю. Было б добра папрацаваць і павучыцца ў такога Чалавека :)

Дарэчы, дзякуй Танечцы за прапанову тэмы! Будзе грунтоўна.

А цяпер тры тэмы выходных.

1.     Гнойная.

Спадар П! Вы спецыяльна шукае вандраваньняў на сваю сраку? Так я вам ім забясьпечу:) Чакаць вам усяго два месяцы. І тады… Вы ж мяне ведеце. У мяне няма сумленьня, і з гонарам таксама справа йдзе. Вучуся быць неганарлівай, і, відаць, хутка будзе саме цікавае ў навучаньні – практыка.

Рыхтуйцеся.

2.    Звычайная.

Спадарства! Колькі можна дома весьці баявыя дзеі? Мне надакучыла. А вам?

І,

Читать далее...

Это цитата сообщения Soer Оригинальное сообщение

теория целых людей



Она сформировалась вчера за 38 шагов, так что она очень важная, эта теория, как и большинство вещей измеряемых шагами. Она о том как рождаются нормальные люди и ищут себе нормальных людей, называют их половинками, суками, идиотами. Бывают ищут четвертинки, или на сколько там их обделила природа или бог, везучий случай.. не знаю кто там за то сколько и чего будет не хватать в людях. Она о том, как найдя, утыкаются друг в друга и пытаются слипнуться во что нибудь целое или не слипнуться, тогда опять носится, утыкаться. И все они бурлят и реагируют как щелочные металлы с кислотой и им бурливо и интересно. У всех этих людей есть чувство, что им чего то не хватает и дышится в пол лёгкого и секс в одиночку какой то не тот и не этот. И это всё настолько нормально, что я бы уложился в один шаг и назвал это аксиомой.
Понимаешь, есть люди которые родились уродами или стали. Они смотрят по сторонам и начинают так же как и все искать себе половинку, кусочек, нормального человека. Они ходят, тыкаются, но никто не может им ничего дать, к ним никто не может прилипнуть, ведь они законченные и целые. Но они не понимают что с ними не так и продолжают и продолжают. Но ничего не срабатывает - скучно как серной кислоте в кторую бросили золото. Они подходят почти всем, ведь в них полно всего, только вот чувство это и желание вырвать что нибудь из себя не покидает их, даже когда они уже живут с прилипшим у них на горбу очередным нормальным человеком, которому чего-то не хватало. Им хочется, то ли стереть память, то ли не взрослеть, отрезать голову лазером, чтоб хотя бы чего-то не хватало в них, чтоб хоть надежда на валентность. Но мне знакомый опытный патологоанатом сказал, что это неоперабельный случай и в человека, у которого голову отрезали лазером, никто не влюбится. У меня есть теория о том, что по земле ходят такие безупречные целые люди-уроды, у которых хотя и есть всё, нет никого. И каждые 38 шагов ты ищешь нового и нового, а ты, блять, целый, как дурак.

ааа...

Дзіўна аднак сустракаць людзей нечакана:) Вось так на вулке. Пагаманілі. Нават шчыра:) Зьдзіўлена.

***

- Зоры - гэта дзіркі ад куль. 

- Бярэм іх з сабой?

- Пакінем йх тут.  

 

 Ну вось знаў. Што здарылася? Ну, што!? Скажыце калі ласка, як з гэтым змагацца? эээх! 

Але, можа... Можа гэта к лепшаму..?  Так. Так? Так! 

Сёньня нічога новага не адбылося - усе на той жа кропцы стаім. Да колькі ж можна!? Спадарства, што ж вы такія цьвердалобыя!? 

Мабыць, нічога з вамі добрага ня зварыш. А можа ўсё ж такі знойдуцца тыя, хто ўрэшце рэшт мяне пачуе?! 

Спадарства! Хопіць БРСМ пазглядаць як якую-небуць халеру. Можа, па сутнасьці, яна і такая, але ж мы не для гэтага з вамі жывём, каб на гэта свой час марнаваць. Давайце лепш аб'яднаемся і адпачнем, і пражывём так, як нам хочыцца! 

Згода?

 

***

Год таму. Аранжавы дзень. Памятаеш? [200x266]

Я была шчасьлівая, бачачы ўсьмешку на тваіх вуснах.

А што зараз? зараз мы нават ня ведаем, ці трэба пытаць адзін аднаго "Як маесься?" 

Віншаваньні?  а патрэбна?

Віньшую.

З тым што больш няма цябе.

Ні нас. Ні вас.

Ні часу. Ні гадзін.

Няма надзеі. Няма жаданьня верыць.

У цябе.У нас. 

У гадзіны.

У час.

 

"В чужом орогоде трава всегда зеленей. А у тебя не трава - у тебя цветы. Только ты их забываешь поливать..." ©   

 Спрабую верыць, што ты, маё сонейка, праўды кажаш. 

Буду верыць. :)

Дарэчы, хацелася б адказаць на запіс Спадара Л.

Ведаеце, паважаны Спадар Л., БРСМ не ідэальнае аб'яднанне. Але ж там есьць шмат цікававых людзей, зносіны з якімі - асалода. Таму, ня трэба разглядаць гэтую арганізацыю як гняздо александрызму. Хай гэта будзе вучэльняй зносін для моладзі, цікавых і неардынарных асоб. 

Бо калі на ўсё разглядаць як александрызм, можна з глузду зьехаць. А каму вы патрэбны ў такім стане? Толькі Навінкам...

 

 З.Ы. 

Дзякуй Кірыньке. Караткевіч - моц!!

Калі паміраюць дрэвы — яны павольна падаюць на зямлю, [250x250]
Больш павольна, чым пушок адуванчыка, — і застаюцца ляжаць.
Калі паміраюць жывёлы — яны засынаюць у ветрабоі
Або чарнеюць на раллі уздзьмутым жыватом,
А над імі драпежна цягнуцца павольныя аблокі.
Калі паміраюць гарады — па анфіладах крочаць рыжыя львы
I слізгоча струменьчыкам ртуці змяя па карцінах, што ўпалі ў музеі.
Калі паміраюць планеты — застаюцца свінцовыя воды
I свісцячая песня пяскоў у расколінах скал.
Калі памірае каханне... Але каханне не памірае.
Яно вечна застаецца ў грудзях лікуючай тугою слоў,
Безнадзейным болем і непатольнай пяшчотай,
Калі нічым не дапаможаш, хаця сэрца аб зоры разбі.
Плач дрыядай, рагачы сатанінскай няшчыраю ўсмешкай,
Львом куртатым кроч, слізгай самаахвярным змеем
Або падлай няшчаснай валяйся на ворыве лёсу —
Ўсё дарэмна. Няма дапамогі.
I смерці няма ў кахання.
Чалавек толькі смертны.
Але калі дрэвы не помняць,
Гарады не помняць, не помняць нямыя планеты —
Сэрца помніць каханне і попелам стаўшы з агню.
Аб пушыстым снезе бясконца яно ўспамінае,
Аб слядах на снезе, аб любых заснежаных веях,
Аб журботнай усмешцы і аб горкіх, апошніх, бязважкіх
Пацалунках у вочы, запясці і вуснаў ражкі...
Скрухай поўнае, ўспамінае мёртвае сэрца
I аб тым, чаго не было і не будзе болей ніколі:
Аб агні ачага, аб неадчэпных цёплых дзіцячых далонях,
Аб жаданні пакласці жыццё за яе і з успоратым горлам
Прыпаўзці і падохнуць ля ног, уратаваных табой.
He забываючы здохнуць. Усё помніць і мёртвае сэрца
I кружляе з крыкам перадсмяротнай і ўсё ж бессмяротнай тугі
Над магіламі мёртвых багоў, над журботным спакоем зрынутых дрэў.
Над жывёламі, кінутымі на раллі,
Над планетамі мёртвымі і гарадамі —
Бессмяротнаю каняй, што моліць аб кроплі вады.
 

Лепш не робіцца.

 А спадзявалася.

Не пісала, а трэба было.

Не пішу.

А зараз ужо дазволена.

Вынік – апостраф па-над дужкамі...

 Адчуванне асабістай непаўнавартасьці ўвесь час побач. Кожны дзень прачынаешся з думай “ну вось, не пасьпела канчаткова расплючшыць вочы, а ўжо разумееш, что ты - гаўно!”

Дзіўна, апошнім часам матывацыя – калі ні я, дык вы – далбаёбы - зусім не дзейнічае.

Магчыма я ўсё сьпецыфічна ўспрымаю (як зывчайна!), аднак...  Халера яго ведае. Магчыма, усё на перадзе. Але чым больш думаю і разважаю пра гэта “на перадзе”, усё больш празрыста робіцца ў галаве. І празрытасьць на сваёй падставе прапануе адзіны безпрйгравальны шлях – самагубства ў фізічным плане. Не, ну а што тут папішаш? Нічога. А гэта ўсё яны... ён і яны. Ці яна, яна і ён.

Не, усё ж такі ён.

  [250x249]

 

 

Столькі думак-мрояў-згадак апошнім часам праносіцца ў маёй галаве, што не здзіўлюся, што сівець пачну дзесьці ў гадкоў 25-30, калі мяне не заб’юць раней, канешне. Аднак... з чаго б гэта – забіваць? Я ж мадмуазэль Пасіўнасць. Во як атрымліваецца.

 

 
Не разумаею, што робіцца звонку. 

 

Унутры – вялікая сусьветная рэвалюцыя масцовага характару.

Навошта я пайшла на журфак? Вучылася б на пекара, распухла б ад булак і памерла ад якой-небудзь халеры. Але ж не! Трэбо было граць ролю адукаванай і здольнай. І што мы маем? Анічога мы не маем...

 

 паднясуць віна табе і кавалак хлеба,
скажуць: ты прадвеснік новых падзей.
а што цябе чакае: крыж ці дарога ў неба?
кім станеш ты, анёл, для гэтах людей?

вынік:

 тлум у галаве. што потрэбна не вырашу ўсё аніяк. таму... таму (як і звычайна) іду адпачываць, бо праз прыкладна паўгадзіны пачнецца новае жыццё... а я ў такім стане... Дрэнна.

 

 

 

Спадзяюся, што ўсё ж такі пачнецца. 

 

Слушать этот музыкальный файл

27 - Амстердам