Настроение сейчас - шотойпісец.

Из этого лета, лета моего взросления, со мной навсегда осталось множество счастливых моментов. Они мои и только мои, и их невозможно описать, так как никому другому невозможно понять, что же в этих мелких и незначительных происшествиях такого особенного и волнующего»
Цяпер гэта і мае словы. Мае, і мне зараз занадта моташна, таскліва і душна, бы нажом па сэрцы, якое задыхалася ад шчасця. А давайце не будзем кахаць, каб потым не ненавідзець, давайце не будзем сябраваць, каб ніколі не раставацца, давайце не будзем радавацца і смяяцца, бо калі Бог угледзіць гэтае, ён вырашыць, што нешта не так, няма гармоніі і раўнавагі, а потым надзеліць нас слязьмі і глухім рыданнем. А нечага было! Людзі, жывыце як насякомыя, не адчувайце, не адчувайце!
Гэтыя салодкія пацалункі, мілая ўвага і задорная прапанова незнаёмых мне людзей “А давайце ўсе размаўляць па-беларуску!” я смяялася і думала “не, яны дурныя, няпраўда, несур’ёзна!” а сапраўды, гэта толькі адна ноч, акая пройдзе і не верніцца.
Гэта толькі некалькі дзён, якія назаўсёды будуць жыць ў маёй памяці, і я стаўлю іх у адзін радок з летам 4 года, самым шчаслівым маім летам, якое ніколі не паўторыцца. Без ілюзій і без перабольшвання, моманты, якія адбываюцца раз у некалькі гадоў, а потым – жыві як хочаш! Як хочаш чакай, чакай, успамінай, спадзявайся! Як хочаш!
Ніхто не скажа табе, колькі, ніхто не паабяцае, што калісьці будзе хоць што-небудзь падобнае. Я амаль нікому не распавяду і не здолею растлумачыць, а хаваць буду дзесьці глыбока ў душы. Дзеля гэтага і таму жыць.
Жыць таму
! Ці што, зноў плюнеш у мой бок і яшчэ 4 гады няверы?

Настроение сейчас - fuck

Шматлікія людзі падвяргаюць сумненьню палажэньне, што полавыя ворганы, з якімі мы нараджаемся, павінны вызначаць амаль усе нашыя фізічныя, эмацыйныя і псіхалягічныя асаблівасьці.
Феміністкі і некаторыя іншыя даўно пратэстуюць супраць жортскага абмежаваньня гендэрных роляў, якія патрабуюць, каб жанчыны былі “жаноцкімі”, а мужчыны “мужнымі”. А некаторыя людзі абвяргаюць палажэньне аб непарыўнасьці нашае гендэрнай ідэнтыфікацыі і біялягічнага полу і тое, што наогул існуе толькі два пола. Што, калі чалавек не ўкладваецца ні ў паняцьце “жаноцкі”, ні ў паняцьце “мужны”? Для некаторых з нас тое, як мы сябе адчуваем і як іншыя нас успрымаюць у галактыцы паняцьцяў мужнасці і жаноцкасці і мільёнах кропак, якія спалучаюць гэтыя два паняцьці, не можа быць заключана паміж дзьвюма простымі катэгорыямі мужчына і жанчына
OUR BODIES, OURSELVES
A NEW EDITION FOR A NEW ERA
The Boston Women’s Health Book Collective

Настроение сейчас - боязна.

..........фрэнды....фрэндосы....Вы паз’язджалі з глузду, людзі? Яшчэ не сябр, а фрэнд, і як быццам бы ў знаёмыя ўжо не запішаш, не, хочацца каб усе бачылі, колькі фрэндаў. Цэ ж такі статус!!! Навошта гэта вам? Навошта шукаць у Кантакце людзей, з якімі ледзь-ледзь вітаўся ў школе? Навошта дадаваць да спісу таго, хто проста мінуў тваю старонку? Навошта бачыць на асабістай старонцы людзей, якімі пагарджаеш – узаемна, з якімі не хочацца размаўляць – ну і што, што мае аднагрупнікі. Наскрозь ілжывае, крывадушнае слова. Гэта мой ФРЭНД!....Цьфу, МОЙ асабісты чалавек. Я вырашыла...сёння яшчэ разок пачышчу сваю старонку...З апошняй чысткі колькасць людзей зменшылася з 28 да 22, а сёння......можа, іх, застанецца 10, але ж гэта мае сапраўдныя СЯБРЫ, і я не буду хавацца за блазнаватым словам ФРЭНД. Ах да, гэта ж віртуалімці – тэрыторыя мроі і міражу.....Нічога...і тут ёсць мае сябры. Значыць, калі прыйшоў час, яні не замаўчалі, не сталі абыякавымі...Зато я ўпэўнена, не буду баяцца гэтага слова...СЯБАР....яно святое....Па-за экранам.....так....я трошкі баюся яго.....тут ўсё інакш і зашмат нюансаў.....Страшна, што ў адказ пасмяюцца ў твар....Хіба павінна быць сорамна, калі ты найшоў родрую душу? Проста не трэба заплюшчваць вочы, будзь відушчым, чалавек, каб потым не было так вусцішна, каб потым не выракацца....эх, век эгаізму......як і слова партнёр – бізнэс і нічога асабістага?

Настроение сейчас - усё горш і горш.

Я зноў знайшла на кампе старую Метэору і Тэорыю....і гэта піздзец.....мяне чапляе. І якімі б засранцамі не былі Лінкі, нягледзячы на іх цяперашнія “поспехі”, мяне ўсё яшчэ чапляе і донт стэі, і Фром зэ інсайд, і Самфінг ай белонг.....Хаця, здавалася, як даўно было маё фанацкае лета...2 гады таму..Я вучыла песні напамяць, я і зараз іх яшчэ помню, пела іх, крычала, і слухала-слухала-слухала, ведала пераклады. Хаця вывучыць увесь бэнд я так і не здолела, ведаю Чэстара, Шыноду, а далей.... а мне неяк пофіг было, з каго складаецца Лінкін Парк, і ячшэ больш плювала на іх асабістае жыццё, якое смакавалі на форумах. Куды-небудзь з’яжджаючы, проста брала стары заюзаны сд і дыск, адзін адзіны....элпэшны. Каб дзесьці вельмі далёка ад дому, у Маскве ці Брэсце, не згубіць сябе, не дазволіць сябе змяніць ці знішчыць.......у гэтым годзе я брала Мэнсана і Кукрыніксаў......але я так і не здолела з тых пор прымусіць сябе вывучыць хоць адзін тэкст замежнай песні. Да, тое захапленне было падобна на першае каханне. І яно сапраўды было першым. Так нарадзілася я, МАРА РОК. І колькі б не прайшло гадоў, я ўсё гэтак жа буду ўзрушацца ад Фаінт......з ім столькі звязана. Проста я стала сабой. Я знайшла сябе, быццам бы ўпершыню вылезшы з-пад зямлі, я ўбачыла свет, усіх людзей, якія прагнуць праўды. І з тых пор больш ніколі не пашкадавала, што апынулася тут. Так, рок не стаў для мяне выратаваннем, ён толькі паказаў ісціну, і ад яе ўжо лягчэй. Я не захацела жыць ў свеце папсы і блазнаты. Стала відушчай. Хіба гэта цяжка? А я інакш не магу. Прыйшлі новыя гурты, новыя песні, цудоўныя, дзіўныя, незвычайныя, родныя, вар’яцкія, дзікія, ціхія, добрыя, праклятыя.......а Лінкін Парк так і застаўся ў сэрцы хлапцовым несур’ёзным гуртом часоў Тэорыі.

Настроение сейчас - вельмі крыўдна

А ты не любі мяне гэтак жа, як усе яны, тады я і табе буду хаміць, дзярзіць, кпіць, сцябацца. Кім бы ты не быў, чалавек. Я вазьму мялок, і надрапаю на шафе слова ВАЙНА, а пасля яго шматкроп’е. І нікому нічога не скажу. Разумей сабе як хочаш. Раніцай я буду прачынацца і бачыць гэтае слова, і не забуду. Калі ж аднойчы яно знікне, я зноў аслепну, і мне падасца, што ёсць мір і радасць. Пасля чарговага сну-раману я прачнуся шчаслівай і зноў уяўлю, што гэта ўсё прыдумаў злы клоун, маску якога не сарве нават чужая рука. І будзе так.... Я не забуду, што ідзе вайна за нашы душы....Хай будзе так заўсёды, яны будуць ненавідзець мяне, і аднойчы ты ім паверыш. Паверыш, што я дрэнь...Тады я зраблю, як заўсёды, я не буду змагацца за цябе. Вер ім, вер, і я проста замаўчу, я знікну для цябе. А ты знікнеш для мяне. І кароткае слова ВАЙНА з сённяшняга дня будзе мець для цябе сэнс. У гэтай вайне ты ўжо перамог, і перамагае кожны. А я маўчу. Ну і што? Табе добра? Ты шчаслівы цяпер?

Настроение сейчас - аслепнуўшы

Ну вот ты хоть сядь прям щас и пиши поэму. Ага, давай, выливай свои сопли на белый экран, мучь людей, парь им мозги. Кому оно надо? Тока мне, и самоирония почему-то всегда выходит из меня на русском языке. Вот так стебаться и бичеваться –не над кем то, а над собой-да, эт лучше всего у меня получается. Шататься по квартире в каком-то полупьяном бреду, живо жестикулировать и самозабвенно что-то кому-то объяснять – себе – такой вот кайф сродни садомазахизму. А если б такие моменты – приступы, что-ли, - случались не тогда, когда бросил где-то очки, не тогда, когда бежишь и торопишься, а в тот самый момент, когда рядом ручка и белый лист бумаги. О да, Боже мой, тогда бы все, каждый, был писателем, да что там – ПОЭТОМ. Ведь в какие минуты, совсем некстати, льются из нас стихи! Минуты отчаяния!
Я совсем забыла (но не забила) русскую орфографию. Один только Ворд скромно поправляет меня, подчеркивает слова стехи, што , да и ту же арфографию. А мне теперь стыдно. Не могу похвастаться тем, что хорошо знаю русский, но уж точно я знаю его лучше, чем белорусский, которым так часто горжусь. Я знаю белорусский на уровне 5 класса (если принять во внимание и представить, как знают родной язык 5-ки в той стране, где его уважают. Не про нас). И мне бесконечно стыдно за то, что я мучительно долго подбираю к прилагательному, вспомнившемуся очень кстати, аналог русского слова из своего небогатого запаса. Еще стыднее становится, когда этот аналог в нашем варианте другого рода. Примолкаешь в надежде, что никто ничего не заметил, жуешь окончания, тупишь. А еще мне стыдно за огромное количество русизмов, неправельных калек, и вот таких вот словечек, как прымяніцельна и падразумяваць, которые не смахивают даже на русизмы и для них точно существует перевод. Но как же откапать его в своей заточенной под русский голове. Ведь думаю я на русском! Ну давайте, поспорьте. Мы пока еще русские, и белорусские слова, которые выскакивают «автоматом» - это очень повседневная речь, очень лёгкая, а вот то, что посложнее – с этим туго, приходиться напрягаться, морщить лоб, закатывать глаза. Кто-то, наверное, уже достиг вершин, может гордо заявить, что думает на белорусском. А я чувствую огромную пропасть и, вероятно, буду вечно стыдиться, что ПЕРЕВОЖУ. Экспромтом, кое-как, через слово, и получается – ТОРМОЗНУТО. Ээээээээ-слово-эээээ-слово. Ну застрелите меня. Я признаюсь!
На этом языке не пишутся стихи! В нем я не знаю по 10 синонимов к одному слову. Мне никогда не перейти на белорусский в русскоязычной семье, окружении. Просто создаеться 2-ой круг общения. Элитарный. Мне никогда не заговорить на нем, забыв, на каком языке я разговариваю. Он всегда будет ИНОСТРАННЫМ. Спросони отвечая на звонок подруги, я забываю, что вот именно она – из второго круга. Чаще всего забываю, а нередко получается так, что не успеваю перестроиться – сны я вижу тоже на русском языке.
Мое русскоязычное окружение поражается, когда узнает о частичной моей белорусскоязычности. Белорусскоязычное же – там несколько вариантов . Одни понимают, что повременной русский не есть предательство, вторые же возмущаються и подозревают, как бы это сказать, скажу как в хардкоре, в неТРУшности, что-ли. А кгда они пересекаются, наступает АД. Приходится разрываться. Некоторые «русские» раздавят меня одним своим взглядом…. Да, да, я знаю, нужно быть сильным, но на них у меня все равно не хватит нервов, я всю жизнь (если считать всей жизнью 10 классов) общалась со всеми людьми на русском. А что до тех 2 уроков МОВЫ, где учитель выражается «абрашчэнне», «запятая»…(не про мою вчительку)
А разве можно назвать филфак таковым, если там на МОВЕ разговаривают (между собой и вообще за стенами универа) 2-3 человека?
Я не знаю, как сказать «самозабвенно», «смиренный» и «восхищаюсь» по-белорусски…Обязательно посмотрю в словаре (если, конечно, в том тоненьком словаре Грабчикова они будут), запомню-запишу. А сколько таких слов, не миллионы ли остануться непереведенными и в ситуации будут заменены на простые и знакомые? Ответь, человек!!!

Настроение сейчас - есть только вера во спасение

Сёння Масква...Ні Гругвальд, ні Мір, а Масква....
Масква............. прокляты Богам горад жудасна буйных памераў. Там жывуць людзі, якія не адрозніваюць пахаў, не бачаць сонца, не чуюць гукаў. Нябожчыкаў там хаваюць па начох, і тады ледзь ледзь чуваць жалобную мелодыю. Там людзі жывуць пад зямлёй і выходзяць, толькі каб папрасіць грошай. У Маскве няма карэнных жыхароў, усе старажылы даўно схаваліся, а тыя, хто прыехаў, думаюць, што Масква – гэта рай. Яны ўсміхаюцца і радуюцца, дзівяцца нарабаванаму, захапляюцца нікчэмным. Я ненавіжу Маскву.
У бабы з шафай вісіць Сталін. Ён ідля яе – ідэал. Але яна па крайняй меры маўчыць. Дзед-камуніст – стары маразмацік, выхаваны на Макарэнка і Леніне. Плюецца слюной, гледзячы на Зюганава, ненавідзіць яўрэеў, калоціцца ад злобы і асабістай нікчэмнасці. Чалавек, які лічыць сябе вянцом тварэння, кінуў дачку ў інтэрнат, каб рабіць кар’еру, нарэшце зрабіў яе і цяпер глядзіць на кожнага як на мурашку. Ён стаў такім жалкім, што хавае ад бабы свае грошы, а яна корміць яго і наракае на ягоную кнару. Ён бесіцца і крычыць, што без яго мы ніхто. Мне прыйдзецца жыць з ім тыдзень, пасля чарговай яго лекцыі і ныцця я сарвуся, пакплю, што час саўка даўно скончаны, цяпер кожны можа апранацца так, як хоча, а не напяльваць армейскі строй. Што кожны можа жыць так, як падаба яму, а не як блаславіла кампартыя і выдрасіравала ячэйка. Не....я буду маўчаць увесь тыдзень і старацца зберагчы сябе, дакладней тое, што ад мяне застанецца. Марыць, што хто-небудзь скрадзе мяне ад родзічаў, каб прагуляцца і выпіць піва. Быццам бы хтосьці пачуе мой кліч адчаю на мільённай старонцы забытага форума. Ха ха ха ха ха (дзіка хахоча). Я мазахістка. Люблю займацца самаедствам і самапрыніжэннем. А што мне яшчэ застаецца? Больш прынізіць мяне можа толькі мая маці, дзе-небудзь сярод гасцей ці перад людзьмі, якія падхопяць гэты кпін і дададуць яшчэ адзін, а потым яны разам будуць займацца самалюбаваннем. Ублюдская сямейка. Застрэльце мяне!
Бля....гэтая Масква. Чаму б яе не спаліць яшчэ разоў 6, і ў першую чаргу вынішчыць цэнтр? Я згадзілася ехаць туды, хаця кожны год клянуся і заракаюся. Я крычу маці “Я ніколі больш не паеду туды з табой, ніколі”, а потым мне становіцца шкада гэтага чалавека. Шкада яе жыцця з тупымі серыяламі, верай ў дэбільныя прыкметы, адсутнасцю элементарнай логікі, з яе запраграмаванай будучыняй, баранскай упэўненасцю у сваю правату. І я зноў еду. Толькі раней гэта проста трэба было перажыць. Проста ператрываць. А цяпер за яе срываецца маё лета. Не будзе Грунвальда, не будзе Міра і канца Океана Ельзі, не будзе бясплатнага сеансу Рэквіема па мары. Будуць толькі 4 сцяны і 25 кніг, падрыхтаваных на летнюю прачытку.
Ну і што? І што? Людзям усё роўна. Ніхто не выцягне мяне з гэтага балота. Ніхто не падасць рукі, ніхто не падыме вачэй. Людзям усё роўна. Людзі, я не я.

Настроение сейчас - нічога не адчуваю. абсалютна

Я была яшчэ шчаслівай, калі прачнулася, калі збіралася ў мінск, тэрмінова дашывала сумку, кідала альбомы на мр4, ехала ў маршрутцы і безсэнсоўна бадзялася па цуму, чакаючы. Ён яшчэ быў як бы маім, толькі сном, таму штояго насамрэч не было ніколі, і я прыдумляла тысячы сітуацый, тое, што скажу яму, калі пабачу, як засмяюся, пагляжу-адкажу-...Прысаромлюся ці захахачу, прамаўчу ці скажу яму ўсё...папрашу прабачэння... Я слепа верыла, што інакш быць не можа. Я буду шчаслівай.. Я забылася на асцярожнасць. Хтосьці гэта ведаў...
Хтосьці стаяў за маёй спінай і дыхаў у карак....Хтоьсці робіць так, каб ты баялася пасміхнуцца. Я не баялася тады...я не магла ўявіць, што Бог так ненавідзіць мяне.
Яго не было. І няма больш. Таму што я была падрыхтавана. І чакала. Так нельга. Не трэба верыць, спадзявацца. Бо Хтосьці заўсёды стаіць за тваёй спінай....
Гэтага не магло быць, не магло... Я чакала да апошняга моманту. Нават бадзяючыся па вакзале я чакала яго. Чакала калі ехала ў метро...Чакала калі адпраўляўся цягнік. Ён не з’явіўся. Ён не пашкадаваў мяне.
Я сядзела на доле і рыдала. Гэта не сорамна. Я думала: навокал так цёмна і шумна, што ніхто не заўважыць. Яны бачылі, адзін нават спытаў, чаму я рыдаю. Калі б нават з’явіўся ён, мне б не стала сорамна. Нават калі б там былі ўсе, каго я ненавіжу. Яны глядзелі на мяне і нешта сабе думалі. А я заплюшчвала вочы і звала яго. У падсвядомасці я крычала, ішла ў слэм, каб забыцца, на хвілю... я вар’яцела, каб не хварэць на яго, каб больш не верыць, каб ненавідзець вас усіх. Тых, хто бачыў, як па шчоках цякуць слёзы, і апускаў вочы
Я ненавіжу Цябе, Бог, і дзякую. Дзякую за тое, што пала да гэтага і мне не стала сорамна. За тое, што я хавалася ў пераходах і збягала ад людзей. За тое, што быў дождж....
Чаму Ты пакінуў мяне, Бог? Дай жа цяпер моцы зноў устаць, падняцца з долу, на якім я сядзела і рыдала....у клубе, у пераходзе, у метро. Хочаш, я буду баяцца таго, хто стаіць за маёй спінай? Цяпер я буду ненавідзець усіх, і сябе ў першую чаргу, па-асабліваму люта, таму што Ты з ім так хацеў. Чаму ён не пашкадаваў мяне?
Мне не было страшна глядзець у ягоныя вочы. Першы раз у жыцці. Але я не кахала яго. Хочаш, Бог, я паклянуся? Хочаш, скажу, што я ўсё прыдумала? Толькі цябе не падманеш. Я баюся прызнацца. Навошта цяпер? Я магла глядзець у ягоныя вочы. Маўчаць. Мне не сорамна. Мне больна. Салодкі атрутны боль
І я сябе ненавіжу.
Ненавіжу за тое, што жыву. Што дыхаю. За тое, што хачу жыць і ўяўляю смерць. Падлічваю, колькі на маім пахаванні будзе людзей, ці шкадавалі б мяне. Хто? Маці з бацькам і пятак родзічаў? Ненавіжу за сраны інстынкт самазахавання, які не дае паднесці нож да вен.
А сёння Масква....Ні Грунвальд, ні Мір, а Масква. ..І там людзі, якіх я ненавіжу....Каб мяне не раздавілі, як прусака, я буду чытаць свае вершы і слухаць сваю музыку. І хавацца ў мр3...Я не буду з імі размаўляць, бо калі пачну, мяне не стане...Мяне няма....я ненавіжу сябе
Не магу больш чакаць. Зараз не магу, заўтра пасміхнуся, але што ад гэтага зменіцца? Калі Бог пазбавіць мяне ад адзіноты? Калі дасць памерці? Чаму Ён так ненавідзіць мяне? я з дзяцінства яго малю....