кот
***
У майго ката ёсць манера -- заскочыць да мяне на калені, лізнуць у шчаку, прыціснуцца прыгарнуцца да пляча, а потым шырока разявіўшы пашчу, салодка пазяхнуць перада мною так, каб ягоны гарачы подых паляцеў мне ў твар. Кот пазяхае як леў, выстаўляючы іклы і высунуўшы язык. А я кожны раз з цікавасцю зазіраю ў кашачую пашчу, як быццам там прыхавана ягоная кашачая душа.

[500x333]

***
Аўтамабілі ў горадзе мне нагадваюць вялікіх насякомых, бываюць аўто прыгожыя, як матылькі і пачварныя, як шалахвосты, сустракаюцца і інсекты крывасмокі на колах. Экскаватары шустра зарываюцца ў зямлю рыхтык скарпіёны, а бульдозеры звычайна нагадваюць жукоў насарогаў.
Як кожны аўтамабіліст, я люблю разглядаць незвычайныя машынкі. Аднойчы ў Барселоне мяне здзівіла гарбаценькая малалітражка з эмблемаю падобнай да лексуса, марка VEXEI QVOVIS. Машынка – глава коніка. Раней нідзе такога аўто не бачыў. Машынка аказалася – інвалідкаю, лісток на заднім шкле прасіў не паркавацца бліжэй за 1,5 метры, бо ў тое аўто чалавек заязджае з заду ў інвалідным крэсле. Нягледзячы на тое, што знайсці месца для паркоўкі ў вялікім горадзе вельмі цяжка, маленькую інвалідку ніхто ніколі не падпіраў.

[показать]

****
Прайшоўся па мінскаму парку ў Лошыцы з фотаапаратам -- здымкаў удалых не атрымалася, але засталіся прыемныя ўражанні і жаданне яшчэ раз там пагуляць.
Чыста падмеценыя сцежкі прыводзілі да дэкарацый, у стылі фільмаў Таркоўскага, дагледжаныя падстрыжаныя газоны высцілаліся да муроў зруйнаванай капліцы з саматужным крыжам "Пакутнікам за Беларусь". Векавыя святыя дубы прымружвалі спякотнае сонца і разгортвалі шырокія цені. І ў цёплы сонечны дзень – пустэча, ніводнага чалавека на ўвесь парк. Цішыня і спакой, чысціня і закінутасць.чысціня.

[600x399]

Брат на дзень нараджэнне падарыў мне фотаўспышку, так званы “гарачы башмак”.
Увесь вечар дома пыхаў святлом , так што суседзі падумалі, што ў нас здымаюць кіно. Кот здымацца не даваўся, адразу адчуў небяспеку і залёг спаць, заплюшчыўшы вочы. А я прымушаў сваю Таццяну працаваць мадэллю, покуль не селі акумулятары ўспышкі.

[500x333]

Таццяна 18.08.2008 году.

Учора Чэславу споўнілася 20 гадоў, а я ўсё не прызвычаюся ўспрымаць яго дарослым чалавекам, і вучу і выхоўваю, як дзіця малое ...Трэба нешта з гэтым рабіць. Я ўсё заракаюся сабе: “ Трэба перастаць выхоўваць і вучыць, і навучыцца самому ўспрымаць сына дарослым і сфарміраваным чалавекам”.
Але гэта цяжэй, чым кінуць курыць... Ёсць такая кепская звычка.

[333x500]

Чэслаў, 17.08.2008 году.

Дзеці вераць, што з фотаапарата вылятае птушка.
Маленькая Саша ад фотаапарата хавалася за маму, але ж калі сказаў:
--Глядзі, зараз паляціць птушка! -- Саша вызірнула на імгненне з-за мамінай нагі.
Урэшце ўся наша вера ў цуд зводзіцца да дзіцячай веры у той незвычайны “палёт пушкі”. Вось-вось паляціць душа птушкаю пад аблокі...
Мяне ў першыя ўгодкі паставілі на крэсла ў фотаатэлье і сказалі – “паляціць птушка”. Я чакаў, шчыра паверыў фатографу, а пушка не паляцела. Я заплакаў з крыўды, так мяне першы раз жорстка падманулі. ...


[322x486]

Я ў год, за імгнення да страты веры ў праўдзівасць чалавецтва. 1966 год.

[500x500]

[333x500]

[600x400]

***
Ён і яна на вакзале, гадоў па дваццаць, хлопец і дзяўчына абдымаліся так, быццам збіраліся закружыцца ў танга. Ён ласкава пагладжваў яе па сцёгнах, яна хілілася да яго, як галодная котка. Ён ня моцна пахлопаў яе па спіне і казытліва правёў пальцамі па шыі. Яна ціхім голасам мяўкнула ў адказ, і ён шырокай далонню ляпнуў яе па сцягну. Яна не адказвала, і ён яшчэ мацней ляпнуў адкрытай рукою па дзявочаму целу. Рэха разнесла ўдар, як выбух. Яна ўсміхнулася, стала на цыпачкі і ўкусіла яго за вуха. Ён збялеў, сціснуў далонь у кулак і ўдарыў яе пад скобы. Трапна. Яна пачала захлынацца, ротам хапаць паветра, як рыба, але яе далонь палезла хлопцу ў кішэнь джынсаў і там моцна сціснулася, відавочна, з кавалкам ягонае плоці. Людзі наўкола з шэрымі тварамі пачалі адварочвацца, рабіць выгляд, што не заўважаю закаханую пару. Хлопец задаволена выскаліўся, ласкава лёгка пацалаваў яе за вухам і яны зноў сталі нагадваць пару з бальных танцаў. Прыйшла электрычка, яны з’ехалі ў свой эратычны свет сада – мазахісткага кахання...

[600x400]

***
Сябра Вадзім раніцай патэлефанаваў, сказаў што не прыйдзе ў прызначаны час і расказаў, што ідзе на пахаванне. Сёння ў Мінску хавалі ягоную знаёмую Святлану. Жанчыне было 42 гады, засталося двое дзяцей. Пару дзён таму, Святлана нешта з’ела і выпіла ў мінскай кавярні, зусім не шмат. У той жа вечар дома Свеце сталася кепска. Выклікалі дактароў і жанчыну забралі ў бальніцу хуткай дапамогі. Раніцай ў цяжкіх пакутах Святлана памерла на руках у мужа. Дактары бездапаможна паціскалі плячыма і гаварылі:
– Мо ў яе эпілепсія?
– Няма ў яе эпілепсіі...,-- адказваў муж Дзіма.
Ён сядзеў каля знямоглай жонкі і прасіў дактароў выратаваць, памагчы, зрабіць хоць што не будзь, а яна захлыналася пенаю і адыходзіла ў яго на руках. Сёння ён не ўстане гаварыць.
Учора ж ўзбудзілі крымінальную справу і прызначылі таксікалагічную экспертызу, але гэта ўсё, постфактум...ідзе следства.
Запісаў, як нататку з крымінальнай хронікі і ня ведаю, што і як тут што каментаваць...
Адно шчыра спачуваю людзям.

[показать]

Аднойчы заўважыў, што сабакі ня толькі падобныя да сваіх гаспадароў, але найперш адпавядаюць месцу, невыпадкова сабачая парода і знешнасць вызначае пэўны лад жыцця. Як добра ўпісаўся афганскі хорт ў цырульню, так піт-булю самае месца ахоўваць ганак шыкоўнай вілы, залацістыя рэтрыверы добра глядзяцца пад дзвярыма крамы з канапамі, калматаму бабтэйлу падыходзіць месца на барахолцы, каратканогі бігль, з добрай харызмай між ног, жыве ў гаспадара крамы мужчынскай бялізны...
Мае любімыя крамы – кнігарні, люблю зайсці пагартаць альбомы па мастацтву, глянуць кніжныя навінкі, адчуць пах свежай паліграфічнай фарбы і згадаць маміну бібліятэку. Які ж сабака адпавядае кнігарні? Я знайшоў адказ выпадкова, ён ляжаў пад дзвярыма невялікай крамкі з плакатамі, часопісамі і букіністычнай літаратурай -- басэт-хаунд, ён моцна нагадвае старога сапселага і падслепаватага букініста.


яшчэ сабакі: ...+4

[500x333]

[600x513]

Адно ў дзяцінстве бывае шчырае сяброўства, з узростам, перастаеш давяраць і сябрам і людзям...

[500x500]

Барселонская жабрачка сядзiць, як скульптура Барлаха.

[показать]

[показать]

[показать]

[показать]

***

Вайна -- гэта вялікі бізнес, і толькі... і яшчэ крышку, “народнае” свята.
Зноў запалілі Каўказ і зноў на папялішчы лунае цень Хаджы Мурата. Я ня веру ні Пуціну, ані Саакашвілі, абое рабое, два “палітыка” пасылаюць людзей на смерць, забіраюць чужое жыццё, забіваюць, калечаць, катуюць, сіроцяць, забіраюць у дзяцей радасць дзяцінства. Думаю, што Саакашвілі перасталі даваць грошы на дэмакратызацыю Грузіі і цяпер ён спадзяецца нешта зарабіць на вайне з Расіяй. Абодва спрабуюць танкамі выправіць свае палітычныя памылкі і абодва прайграюць у гэтай вайне. У Расіі няма дзеяздольнага войска, каб ваяваць на Каўказе, у Грузіі няма сродкаў. А войны – гэта найперш вялікія камерцыйныя праекты. У Расіі няма пэўнай нацыянальнай ідэі, зразумелай чалавецтву палітычнай платформы, няма нават яснай сфармуляванай пазіцыі па Каўказу, ёсць толькі мутныя фінансавыя інтарэсы і яркія ўспаміны пра імперскае мінулае. А ў палітыкаў Грузіі шалёны гонар і амбіцыі дробнай імперыі, і яшчэ вялікі фінансавы апетыт на амерыканскі ваенны бюджэт. Войны заўсёды добра аплачваюцца. Цяпер вайна, гэта найперш, бізнес, і ўрэшце рэшты, гэта толькі бізнес, крывавы і людажэрны камерцыйны праект.

Ва ўсіх іспанскіх вулічных катоў высечана вуха.

[показать]