В колонках играет - nic
Настроение сейчас - =))))

[показать]
Herby miejskie zaczęły kształtować się wraz z prawem miejskim w 2 połowie XIII wieku. Ich wizerunki umieszczano, początkowo bez tarcz herbowych, na pieczęciach miejskich, dopiero później stopniowo niektóre z nich stawały się prawdziwymi, w pełni ukształtowanymi herbami.

Słowo herb przejęte zostało z języka czeskiego gdzie pierwotne jego brzmienie erb miało podwójne znaczenie - "dziedzictwo" lub "uzbrojenie". Do języka czeskiego zostało ono przejęte z języka niemieckiego, gdzie pierwotne jego brzmienie Erbe oznacza "dziedzictwo". Nieco inny jest źródłosłów herbu w językach Europy Zachodniej. Tam o identyfikacyjnej funkcji herbu i jego genezie świadczy nazwa związana z uzbrojeniem: arma, arms (coat of arms), armoires, Wappen (co dawniej w języku niemieckim miało to samo znaczenie co Waffen).

Geneza herbu Warszawy, podobnie jak początki miasta oraz jego nazwy, były od dawna przedmiotem wielu hipotez i legend. Niemal do końca XVII w. herb przedstawiany jest w postaci łączącej cechy ludzkie i fantastyczno-zwierzęce: ptasio-rybio-smocze. W II połowie XVII w., a szczególnie w XVIII w. postać traci cechy fantastyczne i zbliża się do wizerunku współczesnej syreny: kobiety z rybim ogonem zakończonym płetwą.

Najstarsza istniejąca pieczęć herbowa Warszawy pochodzi z 1390 roku. Jest to okrągła pieczęć, otoczona łacińskim napisem "Sigilium Civitatis Varsoviensis". W środku na tle ornamentyki roślinnej zawarty jest kartusz ukazujący postać z ludzką głową nakrytą hełmem i rękami, osadzonymi na ptasim tułowiu, z lwim ogonem i racicami wołu. W rękach trzyma ona okrągłą tarczę i miecz.

W ciągu XVI wieku w herbie Warszawy tułów męski zostaje zastąpiony kobiecym, znika hełm z głowy, zjawiają się u bioder skrzydła smocze i jaszczurczy ogon.

Pierwsza syrena (kobieta-ryba) z mieczem i tarczą pojawia się w 1622 roku, nie jest jednak znana dokładna droga przemiany od półczłowieka-półptaka do obecnego herbu.

Do 1791, do scalenia administracyjnego Warszawy, syrena była herbem tylko Starej Warszawy, i dwóch jej jurydyk Solca i Mariensztatu (od 1781). Miasto Nowa Warszawa i pozostałe jurydyki miały odrębne herby, np. herbem Nowej Warszawy była panna z jednorożcem.

Pierwsze przepisy normujące wygląd herbu Warszawy pochodzą z 1798 z okresu okupacji pruskiej. Herb przedstawiał pół nagich ludzi z maczugami, trzymających tarczę herbową z syreną, z orłem pruskim na tarczy syreny.

W okresie Księstwa Warszawskiego w 1811 wprowadzono na pieczęciach miast urzędowe godło Księstwa, tj. herb sasko-polski. Później pod zaborem rosyjskim, w skład którego weszła Warszawa, miasta także pozbawione były prawa używania herbów historycznych, na pieczęciach obowiązywało godło państwowe.
[показать]
17 IV 1589, Fragment winiety z herbem Starej Warszawy na dokumencie króla polskiego Zygmunta III, ponawiającym przywilej nadający miastu Starej Warszawie dochody z cła lądowego i wodnego za towary przewożone przez miasto.
[показать]
1652, Wizerunek herbu Starej Warszawy umieszczony na okładce księgi rachunkowej miasta
[показать]
15 II 1599, Odcisk pieczęci miasta Starej Warszawy z herbem miasta na dokumencie, w którym burmistrz i rajcy miasta fundują ołtarz pod wezwaniem św. Trójcy w kościele kolegiatury św. Jana.
[показать]
1602, Fragment karty tytułowej księgi rachunkowej Starej Warszawy z wizerunkiem herbu miasta
[показать]
27 III 1648, Odcisk pieczęci z herbem miasta na dokumencie sprzedaży ogrodu położonego w Nowej Warszawie przy ul. Zakroczymskiej.
[показать]
1665-1660, Superekslibris z motywem herbu Starej Warszawy na okładce księgi rachunkowej miasta.

W sierpniu 1915, po ucieczce władz rosyjskich z Warszawy, polski samorząd przywrócił syrenę na pieczęciach miasta. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 r. syrena na trwałe już stała się oficjalnym herbem Warszawy.

W 1938 wprowadzono nowy wzór herbu według projektu Szczęsnego Kwarty, zmieniony w 1967, przywrócony uchwałą Rady Miasta Stołecznego Warszawy z 15 VIII 1990. Herb przedstawia w polu czerwonej tarczy postać kobiety z rybim ogonem zwróconą w prawo, z wzniesionym mieczem w ręce prawej i tarczą okrągłą w ręce lewej. Barwy ciała i ogona rybiego naturalne, włosy złote, miecz i tarcza złote. Nad tarczą herbową znajduje się korona królewska.

Porównując wizerunki chronologiczne syreny można zaobserwować, jak na przestrzeni wieków herb przeobrażał się od potworowatej postaci, różnie identyfikowanej, do pięknej kobiety z rybim ogonem. Mimo zmieniającego się wizerunku samej syreny, dwa towarzyszące tej postaci elementy - tj. miecz (lub szabla) i tarcza - występowały zawsze, podkreślając obronny charakter miasta. Przedstawienie połowy postaci jako ryby miało symbolizować usytuowanie miasta nad rzeką, która płynąc do morza łączyła je z szerokim światem.

Syrena była stosowana zarówno jako znak własnościowy miasta, jak i popularny motyw warszawski. Pochodzenie tej legendarnej postaci nie jest do końca znane. Jej rodowód próbowali wyjaśnić twórcy wielu podań i legend.

Najbardziej znana jest legenda autorstwa Artura Oppmana o pojmanej w sieć przez warszawskich rybaków pięknie śpiewającej syrenie, która u podnóża dzisiejszego Starego Miasta, wyszła z wody na piaszczysty brzeg, aby odpocząć, a że miejsce się jej spodobało, postanowiła tu zostać. Rychło rybacy zauważyli, że ktoś podczas ich połowu wzburza fale Wisły, plącze sieci i wypuszcza ryby z więcierzy. Ponieważ jednak syrena oczarowywała ich swym pięknym śpiewem, nic jej nie zrobili. Pewnego razu bogaty kupiec zobaczył syrenę i usłyszał jej piękny śpiew. Szybko przeliczył, ile zarobi, jeżeli uwięzi syrenę i będzie ją pokazywać na jarmarkach. Podstępem ujął syrenę i uwięził w drewnianej szopie, bez dostępu do wody. Skargi syreny usłyszał młody parobek, który z pomocą przyjaciół w nocy uwolnił ją. Syrena z wdzięczności za to, że mieszkańcy stanęli w jej obronie obiecała im, że w razie potrzeby oni też mogą liczyć na jej pomoc. Dlatego właśnie Warszawska Syrena jest uzbrojona - ma miecz i tarczę dla obrony miasta.

Wśród mniej znanych jest legenda napisana przez Marię Krüger, pt. "O szlachetnym Gryfie i pięknej Syrenie" legenda ta głosi, że bezpieczeństwa średniowiecznego grodu warszawskiego strzegł mężny i szlachetny Gryf. Gdy pewnego razu wybrał się z flisakami nad Bałtyk, poznał piękną Syrenę. Bardzo się pokochali i Syrena przypłynęła z nim do Warszawy. Odtąd oboje opiekowali się mieszkańcami miasta. Kiedy na Warszawę napadli Szwedzi, waleczny Gryf został podstępnie zraniony przez wroga i wkrótce zmarł, jego współtowarzyszka - dzielna Syrena chwyciła za miecz oraz tarczę i odważnie stanęła do walki w obronie miasta. Wdzięczni za ratunek mieszkańcy nadwiślańskiego grodu szczerze ją pokochali i umieścili jej wizerunek w herbie swojego miasta.

[показать]
21 VIII 1750, Fragment inicjału z herbem Starej Warszawy na dokumencie króla polskiego Augusta III, potwierdzającym prawa i przywileje miasta.

[показать]
21 VIII 1750, Fragment dokumentu króla polskiego Augusta III, potwierdzającego przywileje miasta Starej Warszawy, z wizerunkiem godła miasta syreny trzymającej w ręku tarczę z herbem Rzeczypospolitej Obojga Narodów.

[показать]
4 X 1806, Odcisk pieczęci z herbem Warszawy na dokumencie przyznającym prawa miejskie Janowi Rogalskiemu.

[показать]
4 X 1806, Winieta przedstawiająca orła pruskiego trzymającego w dziobie medalion z syreną z dokumentu przyznającego prawa miejskie Janowi Rogalskiemu.

[показать]
2 V 1817, Winieta z godłem Królestwa Polskiego (dwugłowy orzeł rosyjski mający na piersi tarczę z orłem polskim w koronie) i z syreną z dokumentu przyznającego prawa miejskie Teodorowi Blume.

[показать]
31 I 1938, Oficjalny wzór herbu według projektu Szczęsnego Kwarty