Гюнтэр нават сеў у тралейбусе і некалькі прыпынкаў чытаў дрогкага Борхерта. Потым здарылася немінучае: у раёне рынку тралейбус запоўнілі розныя саракагадовыя бабулькі, а разам зь імі пах той своеасаблівай чысьціні, якую звычайны дождж здольны ператварыць у адзін з самых мярзотных водараў на сьвеце. Адна зь іх вісела па-над Гюнтэрам, нібы чытаючы ягоную кнігу — і ўстаць, саступіць мейсца не было аніякае магчымасьці, хіба што лезьці кабеце пад спадніцу...

— Парэнь, уступі места старухе,— закінула пробны камень адна з кабетаў, і бачачы, што ён ня з моцных транспартным духам, пачала:

— Сядзіт студзент, кнішку чытаіт. А ў мяне на нагах тромбы, астма і сэрца бальноя. Я панімаю, умны, у мяне ў самой сын у учылішчэ, дык он нікагда дажа ў тралейбусе ня сядзіт, ні то што этат, этаму хоць кол на галаве чашы... патаму што саўсем народ счарсьцвеў...

Слова «народ» — пароль у гэтай краіне, і аднекуль з чалавечай жыжкі панеслася:

— Сами же молодых учим, воспитываем, как мы, так и они...

— Лень жопу атарваць, іньцілігент...

— Раньша дабрэй маладзёш была, панятлівей...