Бываюць такия песни, якия магчыма слухаць и слухаць бясконца…
«Краина доугай белай хмары…
Мы не растлумачым скуль прыйшли.
Ты не пачуеш нашай мовы,
Прасякнутай пахам зямли….

Мы пройдзем моучки, быццам вязни,
Бы цени анелау праз царкву.
Мы пройдзем праз спакусу каханнем,
Хаваючы у сэрцах дрыгву…

Сустрэнеш мой варожы позирк
Ты не зразумееш, што са мной.
Краина доугай белай хмары
Николи не будзе тваей…» ULIS « Краина доугай белай хмары»

«Хай заб’юся - не збочу з дароги!
Аб гранит падковы звиняць,
Наунамет распластаныя ноги,
Пена падае з храпы каня.
З не майго з непатрэбнага раю
У родны край, дзе змагауся, дзе быу,
Я имчуся, бо там адбираюць
Усе святое, што знау и любиу

Цераз буры агорау цяснины,
Дзе ваучыныя крочаць агни,
На палынны, на стэп, на раунину,
Дзе вось-вось закрычыць цягник.
Загалосиць, заплача у трывозе,
Пабяжыць да забытых дубоу,
Бо цябе у белы свет заводзяць,
Бо сказали забыу я любоу…

То не верх, а агонь не згасае.
Азары им дарогу мячу.
Я з табой, ты мой боль, я кахаю.
Меч са мной - я скажу, я скажу!
Успаминаючы песню былога,
Як песню сенняшних дзен…
Каханне на ложку другога,
Рви жылы мой белы конь!» ULIS «Падмоги»