Пасля гэтага жудаснага лета, якое не тольки навучыла мяне асноуным жыццевым запаветам, але и навучыла баяцца... Зараз сижу за кампом у бацькавым габинеце, а сама баюся, што зараз мае бацьки знайдуць у маим заплечнику фотаздымки ци прачытаюць мой сшытак-дзенник (хоць там такога ничога няма, акрамя асобных думак пра жыцце), я баюся карыстацца сваим никам, зараз разыкуючы, не буду спаць усю ноч...
як узгадаю травень... мы з Натай нават баялися з дому выходзиць, баялися нават бачыцца, усе здавалися падазроными, нехта увесь час сочыць, тады я навучылася плакаць...и не давяраць людзям... дакладней быць вельми асцярожнай...
гэта лета навучыла многаму... адбыуся нейки надлом ва мне... патрапила бязмежную веру у людзей, у добры свет, ва усеагульнае шчасце... людзи бываюць злыя, вельми злыя... а яшчэ бываюць здрадники...