Толькі сення зразумела, што я не разумею людзей…чаму (?), калі такому адзінокаму чалавеку прапануеш свае сяброўства, імкнешся да яго…ен забіваецца ў сваю ракавіну і чакае ад мяне толькі благога…няўжо яму лепей аднаму? Чаму ен так баіцца?…я напэўна ніколі не зразумею некаторыя ўчынкі людзей…
Я напэўна гадоў да 10 верыла ў існаванне “чароўнай палачкі”, якая навучыць мяне чытаць чужыя думкі… я і зараз веру, што мабыць нейкімі здольнасцямі псіхалагічна-гіпнатычна-телепатычнымі магчыма ведаць думкі навакольнага асяроддзя…толькі зараз паўстае пытанне, а ці сапраўды хочацца ведаць усе, што думаюць? мабыць лепей бачыць чалавека такім якім ты яго бачыш, якім ты яго сябе ўяўляеш, якім ты сябе яго акрэсліў і вызначыў, чым ведаць яго «сапраўднае Я»?…