Стаяў адзін баец....
І быў курган адзін....
І вецер ціха шапацеў..
І хмары плакалі над ім...
І хтосьці кьветкі там садзіў...
І хтосьці бачыў вjя зноў....
Ён усіх прабачыў:
ЗА адзіноту,
Нізкасьць, жахі...
За дунату й марнасьць спраў....
ЗА акіяны болю й кропельку каханьня....
Ён быў адзін, вялікі вой...
Ён выў у ноч,
Ён плакаў днём....
І бачыў тое- хоць вар’ят ....
АЛЕ ЁН БАЧЫЎ ТАМ УСЁ
І плач дубоў,
І Скрыгаценьне кратаў на нагах,
І гвозьдзі на руках яго....
І сьлезы бляклыя на твары...
І ён чытаў , чытаў усё...
ЯК ТРЭБА ЖЫЦЬ...
Ячк так памерці....
Як стаць героям
І як кахаць усім...
Ён стаў...на дзьве нагі...
Ён быў...адзін сярод людзей...
Ён ёсьць..у кьветках, сенажацях і мроях...
Ён прыдзе...ці сёньня ці заўтра....
Ці вечнасьць праждзе на прыступку жыцьця....
Ён выратуе ..ён дапамова....
Ён белым асьветліць чырвоныя твары...
Ён скажа.....ён зьнікне...
Ён дапаможа....