Назапасалі дрэвы сокі,
Зямля упітала сок зімы,
І дрэвы шчэ, канешне, сьпяць,
Душа пяе і сэрца плача,
А ты цяпло, каханьне і любоў,
Храніш глыбока у сабе...
І нейкім незнаёмым чынам
Хаваюць вусны гукі
лагоды й каханьня,
і , безумоўна, бясконцыя пачуцьцяў сьлезы...

Праносяцца перад табой усе:
І дней бясконцых небыцьцё,
І ночы, якіх не вабяць сваёй цемнатой,
кнігі , якія абрыдлі сваёй прастатой,
...дзесьці прывіды ужо бачыў,
Ці не сканаў ці ты толькі пачаў?
... ціхія сьпевы, легкія, як частка аблокаў,
І непасьціжныя нам,...
Што бачым на небе?
Дым ад машын, самалёты....
Птушак, якія ужо і не ў вырай лятуць....
Што пабач, што каля нас?
Пустота? Ці скалы?
Ці проста магіла Зямля?
Што здарыцца з намі хоць заўтра,
Хто можа каму адказаць?..
Сум..бясконцы сум...і цемра у душы....
Сябры, якія нават і не бачаць...
Калі памрэш, то й мо заўважаць....
Але хіба я толькі за сябе кажу...