Маўчанне. Подых. Успрыманне
рэальнасці і на ступені спрыялай фатальнасці
а палове першай ночы я п’ю каву.

Ты пытаеш. Навошта пытаеш?
Сам цудоўна раскідваеш мазгамі і,
нават месцамі лепш чым я,
кіруеш агулай адчуваемай рэальнасці.

А яна такая.Простая сялянская шлюха.
Мяркуе крамольна,а глытае хутка.
Таму, не думай пра яе - гэту дуру-раэльнасць.
Лепш застанься ў абдымках слоты-раніцы.

Аднак ты не чуеш мяне. Ты глухі.
Я ж ад крыўды і нуды
даўно раву ў прастор, унікуды…

Таму пад прыемны подых маўчання і
мірганне электрычнай лямпы
а палове першай ночы я п’ю каву.
Чаканне…